We zijn begonnen!

Na weken van voorbereiding; bellen over het script met de regisseur in Stuttgart, puzzelen met beperkte budgetten, schrijfsessies met schrijvers uit zowel Nederland als Cali, zijn we deze week het repetitielokaal ingedoken.
Het is een hele puzzel om met alle theatermakers al die losse teksten van alle schrijvers tot een caleidoscopisch geheel te vormen.
Sommige van de acteurs moesten even wennen aan het 'Nederlandse theatermaken' maar we voelen dat we steeds meer een gezamenlijk theatrale taal hebben gevonden die recht doet aan de verhalen, gedachtes en gevoelens van onze schrijvers. Wij duiken weer het repetitielokaal in en we houden jullie op de hoogte. Tot binnenkort!

Ivan (helemaal rechts op de foto), één van de schrijvers gaat ook als speler in de voorstelling. Om alvast een voorproefje te geven hieronder één van de teksten die hij heeft geschreven:

‘ When you are on your way to America, don’t trust anybody. Don’t tell anyone your goal. Don’t show your weakness. Don’t show your fear! Pretend you’re one of them, pretend you’re Mexican when you’re there. Don’t look back once you’re on the trip. You already gave up everything. There is a hell behind you. Better die trying than giving up.’

Ingehaald door de actualiteit

Het grootste nieuws van de afgelopen week hier in Amerika is natuurlijk dat Mark Rutte aankwam voor een gesprek met president Trump. Zij hadden volgens Trump een zeer vruchtbare ontmoeting

Ander groot nieuws was natuurlijk dat José Montoya (na wat initiële strubbelingen met zijn ESTA) is gearriveerd.

Hij had minstens net zo’n goede ontmoeting met zijn nieuwe medespelers:

Afgelopen weekend was ook prominent in het nieuws dat door heel Amerika ongedocumenteerde immigranten werden opgepakt. In het zeer activistische koffietentje waar José en ik onze drankjes afrekenden lagen flyers op de bar met Spaanse teksten met veiligheidstips voor ongedocumenteerden om je deur niet open te doen als er werd aangebeld de komende dagen.

José komt naar Amerika!

Met veel plezier mag ik jullie heel goed nieuws meedelen! We hebben een gulle gift gekregen van de Netherlands America Foundation om een Nederlandse acteur mee te nemen in het project. We hadden het geld aangevraagd om een Nederlandse acteur mee te nemen in de voorstelling maar durfden niet te rekenen op een toekenning, dus het kwam nogal als een verrassing. En ik mocht een heel leuk telefoontje plegen naar José Montoya, de acteur met wie we al eerder in gesprek waren geweest over het project. Gelukkig zat José zijn agenda nog niet vol. Dus hebben we in alle haast een ticket gekocht en een guest house geboekt.

Helaas betekent het geld van de Netherlands America Foundation niet dat onze begroting rond is, dus de crowdfunding gaat zeker door. Maar het betekent wel dat met José als acteur de ervaringen en delen van de voorstelling die we hier maken, veel beter mee kan nemen naar Nederland.

Onderweg naar Californie loop ik rond over een vliegveld dat me probeert luxe winkels in te trekken, met in mijn tas een essay over hoe jonge ongedocumenteerde immigranten hetzelfde Amerika binnenkomen. Het contrast met hoe deze jongeren de States binnen moeten komen zou niet groter kunnen zijn.

Ik heb stress. Gedoe met vertragingen, waardoor ik een aansluiting heb gemist. En op een andere vlucht ben gezet. Maar ik krijg steeds tegenstrijdige informatie. Ondanks alle automatiseringen is het duidelijk dat er mensen achter die computers zitten en die mensen maken fouten. ‘Nee, er was wel een plek voor u gereserveerd op die vlucht.’ ‘Maar dat was niet wat uw collega bij de gate zei. Die stuurde me naar u toe.’ Ik voel me onderdeel van een systeem waar ik geen grip op heb. ‘Mevrouw u moet naar die en die balie, daar kunnen ze u verder helpen’.

Na 7 uur vertraging, mijn bagage is God weet waar, ben ik er wel een beetje klaar mee. Als een apparaat waar ik mijn boarding pass wil printen me vertelt dat ik op een vlucht voor de volgende ochtend ben gezet, besluit ik het heft in eigen handen te nemen. Ik klets me voorbij een controle die zegt dat ik zonder boarding pass niet door mag. Ik vraag bij alle rijen of ik misschien voor mag. Mijn vlucht vertrekt over 10 min (is gedeeltelijk waar, een vlucht waarvan ik niet weet of ik mee mag, vertrekt over 10 minuten…). Mijn voordring-acties vinden niet overal begrip. Een man die in de rij staat begint tegen me te schreeuwen, waarna ik me beschaamd alsnog in de rij voeg. Bij de United costumer service maak ik vrienden met Dejanna. ‘Please Dejana, don’t put me on tomorrow’s flight. I’ll take any chair you have on a flight to San Fran tonight. I’ll sit on the toilet. Please don’t let me spend the night here.’ Het werkt. Dejana pleegt een telefoontje voor me en vind een plek op een vlucht die vol leek, maar over een uur vertrekt. ‘If you wouldn’t be working I would take you for a drink.’ Dejanna lacht.

Terwijl ik wachtend op mijn laatste vlucht mijn quesadilla eet, denk ik aan de jongeren die Amerika binnen reizen ondero nmenselijke omstandigheden. De cijfers liegen er niet om. 80% van de meisjes en vrouwen wordt onderweg verkracht of misbruikt. Duizenden worden onderweg ontvoerd en verdwijnen in de handen van mensensmokkelaars, bendes, of God weet wie.

Ik wil mijn vertragings-strubbelingen dan ook niet vergelijken met waar zij doorheen moeten. Maar het maakt wel dat ik me afvraag hoe het moet voelen als het systeem waar je geen grip op hebt niet verantwoordelijk is voor hoe snel je in San Francisco aankomt, maar voor je veiligheid en je toekomst.
Ik vraag me af wat de reis die ze doormaken om hier te komen, het maandenlange wachten op wel of geen verblijfsvergunning, de eindeloze machteloosheid, wat dat met je ziel doet. Maakt de machteloosheid je vatberadener, of juist wanhopiger?

Ik moet het maar eens aan de jongeren vragen. Straks, als ik eindelijk in Californie ben aangekomen.