If A Tree Falls In A Forest

(ひきこもり or 引き籠りHikikomori, "pulling inward, being confined, acute social withdrawal"are reclusive adolescents or adults who withdraw from social life, oftenseeking extreme degrees of isolation and confinement.

A little over a year ago I first heard of the word 'Hikikomori'. After reading about the phenomenon it wouldn't let go of me anymore; I had to go to Japan to photograph this. The process of setting this plan into motion began; I talked to a lot of people who knew Japan or were Japanese (thank you Gareth Connah, Ryoko Nakazawa, Piet van der Laan and Sachiko Graft for all your time and effort to get me familiar with the Japanese culture/country and language) and my drive to do this only grew bigger. Meanwhile I applied for a pitch at 'De Donkere Kamer' from DuPho. I got selected and was invited to pitch my project. The pitch was very special, it was the first time I showed my previous work to a large audience.. and I won! With the money I won I was able to buy my ticket to Japan. The journey was getting closer every day.

I dedicated all my time and energy in researching. The Dutch summer was all around, music outside, people swimming, and I was reading and preparing myself.

I started a crowdfunding campaign at 'Voordekunst' to finance my project. It felt strange and weird to ask for money, but I knew I couldn't do this without the campaign. In the end of the campaign more than 70 people had donated for my project.. It left me lost with words; I could go to Japan!

The journey itself is hard to describe in words. I worked my ass off to get in contact with the people I wanted to meet and photograph. Japan isn't easy, especially not with a subject like this. It left me in despair in a city of millions.

Luckily I had the generous support of Bas Valckx from the Embassy of the Kingdom of the Netherlands Tokyo, without Bas the trip wouldn't be the same. Also he got me in contact with Miho Shimizu, the best translator I could wish for. Together we visited Atsushi Watanabe, a brave and great artist who now shares his experience as a Hikikomori in his work. I admire the way he spoke about his feelings and experiences, because showing emotions is not something the Japanese culture is fond of. Miho Shimizu also went with me to New Start, an organisation in Tokyo that supports people who are or were Hikikomori. And there was Cristina Martini, an Italian volunteer who could speak English and Japanese. I admire her brave work, that she executed with a fresh and energetic vibe. Although they maybe never say it with words; I know you showed them how life could be.

And now, months after being in Japan I can present you the book I made. It's called If A Tree Falls In A Forest. The first artist edition of 20 (completely handmade by me, with the loving help of Joost van den Broek and Ellen Sanders) is already sold out..

I'm very honoured and happy to announce that I was selected to participate in the Fotomuseum Antwerpen \ Liege Photobook Festival \ Tipi Bookshop masterclass in Antwerp this month. I will be working closely together with the best experts in town to formulate a concept and idea for a second edition of my book.

I also started with creating and sending the first 'thank you' gifts in return for your amazing donations. Please have some patience with me, because it's a lot of work and I want to make it beautiful, but believe me when I say it comes your way.

Thank you.

Annemarijn

Lieve allemaal,

Graag wil ik jullie laten weten dat ik afgelopen zondag mijn aller-allerlaatste beoordeling voor mijn afstuderen gehaald heb. Dit betekent dat ik op 14 december mag gaan afstuderen!

De afgelopen tijd heb ik belangrijke keuzes gemaakt; van welke foto's er in mijn boekje moeten komen tot ellenlange sessies bij (hele mooie!) papierwinkels om de juiste papiersoorten te selecteren. Mijn project wordt steeds een stukje tastbaarder..

Er moet nog steeds heel veel gebeuren, maar ik werk gestaag en vol liefde door aan mijn project.

Van 16 t/m 19 december 2016 presenteren wij (26 eindexamenstudenten van de Fotoacademie te Amsterdam) ons afstudeerwerk tijdens LUX in Loods 6 Amsterdam.

Voor meer informatie over onze afstudeerexpositie; www.lux-expo.nl

Liefs,
Annemarijn

Inmiddels ben ik weer in Nederland, en ben ik druk bezig met mijn afstuderen. Op 14 december zal ik horen of ik afgestudeerd ben. Tot die tijd gaat al mijn tijd zitten in inscannen, afdrukken, selecteren, brainstormsessies, het bekijken van papiersoorten en het produceren van een boekje. Dit alles doe ik in samenspraak met Ellen Sanders en Joost van den Broek.

Als de selectie straks definitief is moet het eigenlijk pas echt gebeuren; het maken van een boekje! Ik heb ervoor gekozen om een aantal limited edition boeken te gaan maken en na mijn afstuderen te kijken of ik, misschien in samenwerking met een uitgever, een oplage kan laten drukken.

Weet dat ik nog steeds erg dankbaar ben voor jullie hulp met mijn project; zonder jouw donatie was dit niet mogelijk geweest! Ik hoop op jullie begrip in het afleveren van de tegenprestaties; dit zal gebeuren na mijn afstuderen (dus in het nieuwe jaar).

Alle goeds,

Annemarijn

Nog 3 dagen...

De afgelopen weken waren zoveel meer dan ik in woorden uit kan drukken. Het was eenzaam, druk, onvoorstelbaar, herkenbaar, stil, hard, subtiel en pijnlijk.

De tijd die ik hier spendeerde was kort, maar intens. Ik heb, met behulp van een tolk, kunnen praten met mensen over hun ervaringen en verhaal. Als er geen woorden waren vroeg ik mensen iets op papier te zetten. Te tekenen, of te schrijven. De eenzaamheid die hieruit spreekt is alomvattend.

De schaamte is enorm. De maatschappij sluit zich voor ze af. De stap terug naar de samenleving is groter dan voor te stellen.

Ondanks dit was er ook plezier. We speelden games, dronken bier, zochten verschillen en overeenkomsten en probeerden oneindig mijn Japans op te krikken.

Het mogen fotograferen was een zaak van lange adem. Japanners willen je niet teleurstellen, en zullen dus niet snel nee zeggen. Maar ja zeggen ze eigenlijk ook niet echt, vooral niet omdat dit zo'n delicaat onderwerp is.

Ik ben zo vaak mogelijk terug gegaan, om mijn gezicht te laten zien, mijn bedoelingen uit te leggen en te praten. Uiteindelijk is het gelukt enkele portretten te maken. Dit in combinatie met al het andere werk dat ik hier gemaakt heb zal uiteindelijk leiden tot een eindproduct. De komende maanden zal ik hier, in samenwerking met Joost van den Broek en Ellen Sanders, hard aan gaan werken.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik zo ver heb kunnen komen, met dank aan jullie.

Veel liefs uit Japan,

Annemarijn

PS: de kaartjes zijn op de bus gedaan! Het zal even duren voordat je ze ontvangt, maar ze komen eraan :)

Voor diegene die een print uit mijn oude werk en een kaartje 'besteld' heeft; dit maak ik als ik weer thuis ben. De rest van de tegenprestaties volgt nadat ik ben afgestudeerd (begin 2017).

Ik ben er!

Geen titel © Annemarijn Vlinder 01-09-2016

Lieve donateurs,

Inmiddels ben ik, na een lange reis, in Japan. Het is bijzonder en een tikkeltje onwerkelijk om hier nu echt te zijn.

Dinsdag heb ik een afspraak bij de culturele afdeling van de Nederlandse Ambassade in Tokyo. Ik zal daar kennis gaan maken en vertellen over mijn project. De ambassade heeft me o.a. geholpen aan een afspraak met Atsushi Watanabe; een Japanse kunstenaar die ooit Hikikomori was en deze ervaring nu verwerkt in zijn kunst. Samen met een Japanse kunstenares, die voor mij zal tolken, zal ik hem vrijdag gaan opzoeken. Ik heb toestemming hem te spreken en te fotograferen, en ben benieuwd naar zijn ervaringen en zijn werk.

Daarnaast heb ik deze week een eerste afspraak bij New Start. Een organisatie in Tokyo die Hikikomori's helpen met hun terugkeer naar de samenleving. Ze verrichten bijzonder werk, en ik ben dankbaar dat ze me daar willen verwelkomen.

Het fenomeen kwam overigens al na 1 uur in Japan verbleven te hebben ter sprake; de ex-vriend van de vrouw waar ik logeer was Hikikomori, en heeft op 27 jarige leeftijd een einde aan zijn leven gemaakt...

Tot slot, vanuit mijn kleine Japanse kamertje met de geur van tatami matten, een aantal zinnen uit het boek 'Een bijna perfecte vriendschap' van de half-Japanse schrijfster Milena Michiko Flasar. Het boek geeft inzicht in wat Hikikomori zijn kan inhouden.

'Het ging mij er nog altijd om alleen te zijn met mijzelf. Ik wilde niemand ontmoeten. Iemand ontmoeten betekent verstrikt raken. Er wordt een onzichtbare draad geknoopt. Van mens naar mens. Niets dan draden. Kriskras. Iemand ontmoeten betekent deel gaan uitmaken van zijn weefsel en dat moest vermeden worden.'
'Of iemand me opmerkte, ik betwijfel het, en als het al zo was dan waarschijnlijk zoals je een spook opmerkt. Je ziet het, klaar en duidelijk, wilt niet geloven dat je het hebt gezien en knippert het weg. Ik was zo'n spook.'
'Soms verlangde ik ernaar aangeraakt te worden. Ik stelde me voor hoe het zou zijn om naar buiten te gaan en eindelijk te begrijpen; er zijn ruimten die je nooit verlaat.'

'De laatste zin die ik had uitgesproken was: ik kan niet meer. Punt. Daarna was er iets dichtgeklapt. De moeite die het zou kosten om verder te spreken vanaf het punt waar ik was gestopt stond tegenover de zinloosheid om in woorden uit te drukken wat niet kon worden uitgedrukt.'

Dag!

Liefs, Annemarijn

ありがとうございました

Lieve donateurs,

Het is lastig in woorden uit te drukken, maar ik ga het proberen. Mede dankzij JOU is mijn campagne gelukt! In 40 dagen heb ik meer dan mijn beoogde bedrag opgehaald, en dit stelt me in staat mijn project in Japan voort te zetten en uit te voeren. Mijn dank is zo groot!

Donderdagmiddag vertrek ik naar Japan. Ik zal via deze pagina af en toe een update plaatsen om jullie, als donateurs, op de hoogte te houden van mijn project.

De verwachte tegenprestaties zullen uiteraard volgen, meer informatie hierover komt als ik terug ben uit Japan.

Al mijn dankbaarheid en liefde,

Annemarijn

ありがとうございました
Bedankt!

愛

Hard aan het werk om de zeven kleine fotoboekjes af te maken die ik mee zal nemen naar Japan. Deze zelfgemaakte boekjes dienen als bedankje aan mensen die ik ontmoet op mijn reis.

あなたは大丈夫になるだろう
'you're going to be alright'

Dankjulliewel .

Lieve (aankomende) donateurs,

Nogmaals, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, veel dank voor jullie mooie reacties en donaties. Het is bijzonder om te lezen dat er (al 30!) mensen zijn die vertrouwen hebben in mijn project en mij hierin steunen.

Na lang mailen (in het Japans!) is het gelukt om in september te mogen fotograferen bij een organisatie in Tokyo die Hikikomori's helpen en ondersteunen. De reis en mijn project worden steeds concreter.

Ik ben op dit moment hard aan het werk om 7 kleine fotoboekjes te maken die ik mee zal nemen naar Japan. Deze boekjes zal ik geven aan mensen in Japan die ik ontmoet en die ik een blijk van waardering wil geven. Dit kunnen Hikikomori's zijn, maar ook anderen die ik graag wil bedanken, aangezien ik mijn dank niet volledig in taal zal kunnen uitdrukken.

Om mijn blijk van waardering te uiten wil ik jullie graag laten weten dat iedereen die €100,- of meer doneert ook een zelfgemaakt en gesigneerd boekje zal ontvangen. In de video is een boekje te zien dat ik dit voorjaar maakte.

De komende 24 dagen zal ik alles op alles zetten om het resterende bedrag van €1.860,- binnen te halen.

Liefs,

Annemarijn

25 procent!

Lieve donateurs,

Ontzettend dank voor jullie donatie! Mede dankzij jouw bijdrage zit ik op 25 procent van het beoogde bedrag.

Met nog 33 dagen te gaan is dit een mooi begin, maar er moet nog veel gebeuren.

Ben of ken jij iemand en/of een bedrijf die mij wil helpen mijn droom te realiseren? Neem contact op via [email protected] of deel mijn projectpagina.

Grote dank voor jullie hulp.

Liefs, Annemarijn