Niemand Thuis is een intieme coming-of-age film over houden van iemand die niet van het leven houdt, een eerlijke en zachte blik op depressie in relatie tot dierbaren. Help mij mijn afstudeerfilm te realiseren, doneer nu!

Mijn naam is Meryem Çifteci en dit jaar studeer ik af als regisseur en scenarist aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht met de korte coming-of-age film Niemand Thuis. Ik wil met deze film een verhaal vertellen over het effect van depressie op de relatie met dierbaren, op een liefdevolle manier. Waarin er geen sprake is van slachtoffers of verliezers, maar wat gaat over een vader en een dochter die leren hoe zij nader tot elkaar komen, juist door afstand te nemen van elkaar.

Motivatie

Het idee voor deze film is ontstaan uit mijn eigen worsteling met onvoorwaardelijk liefhebben en daarnaast leren geloven in eigen verantwoordelijkheid. Ik ben zelf meermaals tegen de vraag aan gelopen hoe je van een ander kunt houden zonder jezelf hierin te verliezen. Ik denk dat dit een balans is die we ons hele leven blijven zoeken in de relaties die ons dierbaar zijn. De energie die we hierin blijven stoppen, maken deze relaties ook van waarde.

In Nederland groeien grofweg 1 op de 4 kinderen op met ouders met psychische problemen, ook wel KOPP-kinderen genoemd (Trimbos-Instituut, 2024). Toen deze term voor het eerst viel in een gesprek met een praktijkondersteuner toen ik 17 was, wist niet wat ik moest denken, maar wel wat ik voelde. Schaamte. Omdat ik begreep dat er iets niet ‘normaal’ was aan de situatie waar ik in zat. Die schaamte rondom psychische problemen, van jezelf of dierbaren, leidt tot veel eenzaamheid in onze maatschappij. Als je maar gelukkig bent, dat is wat we onszelf en onze dierbaren toewensen. En als je dit niet kunt, dan is er iets mis met je.

Met deze film zoek ik het spanningsveld op tussen er voor je ouder willen zijn die depressief is, terwijl je als kind moet leren verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven. Een film die zich tussen donker en licht beweegt. Niet geromantiseerd of overgedramatiseerd. Maar in het schurende gebied hier tussenin, zoals het leven ook daadwerkelijk is. Ik hoop met deze film te laten zien dat we niet bang hoeven zijn wanneer geluk soms ver te zoeken is, zolang we de liefde voor elkaar maar niet verliezen.

Het verhaal in het kort

Isra (8) ligt dicht tegen haar vader Ömer (44) aangekropen in bed. Terwijl hij de kamer vult met luid gesnurk wat duidt op een diepe slaap, kijkt zij met grote ogen nog klaarwakker het donker in.

10 jaar later zit Isra (18) met haar vader (54) op de pont richting Texel. Isra heeft te horen gekregen dat ze eindelijk een kamer in kan in de stad waar ze studeert. Maar naast de opluchting is ze ook zenuwachtig om haar vader dit te vertellen en hem alleen te laten met zijn depressie. Ze hoopt tijdens een laatste weekendje weg met zijn tweeën de bevestiging te krijgen dat ze haar vader achter kan laten. Op haar initiatief vertrekken ze naar hun vakantiehuis op Texel.
Isra houdt hem op het eiland nauwlettend in de gaten. Ze doet haar best om een fijne sfeer te creëren en leuke dingen te ondernemen. In eerste instantie lijkt haar vader goed te reageren als Isra hem vertelt dat zij het huis uit gaat, maar in de tijd erna verandert er toch iets aan hem. Ömer wordt steeds wispelturiger in zijn humeur, wat de onderhuidse spanning bij Isra doet toenemen. Terwijl ze haar vader gelukkig probeert te maken, worstelt ze met haar eigen angsten voor de toekomst.

Doel van de film

Ik zou graag met deze film aan jongeren laten zien dat ze recht hebben op zelfontplooiing los van hun ouders. Juist in die cruciale periode van jeugd naar volwassenheid. Als je dit namelijk niet leert als je jong bent, is de kans groot dat je zal blijven voelen dat er geen ruimte is voor jou en is het moeilijker je eigen identiteit te vormen. Ik geloof dat het belangrijk is dat we leren inzien dat loslaten niet hetzelfde is als weggaan. Dat kiezen voor jezelf geen liefdeloze daad is, maar juist meer ruimte biedt om van elkaar te houden voor wie we zijn.
Het loslaten van iemand gelukkig willen maken, leidt tot meer ruimte om elkaar lief te hebben voor wie je bent. Dit is een belangrijke boodschap die ik aan de kijker hoop mee te geven. Zodat we hopelijk milder en gezonder om kunnen leren gaan met onszelf en de mensen van wie we houden die worstelen met hun mentale gezondheid.

Doel van de campagne

Filmmaken doe je samen! Met een enthousiaste en getalenteerde crew werken werken wij er hard aan om dit verhaal tot leven te wekken. En hier hebben we jouw hulp ook bij nodig! Met de opbrengst van de crowdfunding kunnen wij onder andere de apparatuur bekostigen om deze mooie film te draaien (denk aan camera, licht en geluidsapparatuur) en de set aankleden zodat Isra en Ömer niet in een leeg, maar in een knus vakantiehuis aan kunnen komen. Daarbij help je ons team ook aan een zitplek op de pont en een slaapplek tijdens de draaidagen!

Wil jij ook dat dit verhaal verteld wordt? Help ons (letterlijk en figuurlijk) naar de overkant, wordt donateur en steun onze film hier!

Contactgegevens

Volg ons Instagram account en deze pagina voor updates! Heb je vragen, ideeën, suggesties? Of zou je deel uit willen maken van de crew of op een andere manier willen helpen bij onze film? Neem vooral contact met ons op, we spreken je heel graag!

Instagram: niemandthuis_defilm
Mail: [email protected]