Kinderboek Eiland vol Droids

Een boek dat leest als een film! Een winters avonturenverhaal met actuele thema's zoals kunstmatige intelligentie en migratie, voor kinderen tussen de 8-12 jaar.
Een deel van de oplage gaat naar de Voedselbank. En daar kan jij ons mee helpen!

Eiland vol Droids – het kinderboek
Keila is een meisje dat samen met haar hond Blik op een zwevend eiland woont. Op een dag, midden in de winter, verschijnen er droids op het eiland, mensachtige robots. Ze komen via de bevroren wolken. Dan gaat alles mis: ze dreigen Blik op te eten, ze plunderen de bakker en ze slapen zelfs in Keila's bed. Ze gaat een oplossing zoeken en daarvoor moet ze haar geliefde eiland verlaten.

Wie zijn wij?
Eiland vol Droids is ons vierde kinderboek. Wij zijn: Elle Lepoutre, auteur, ontwerper en kunstdocent, en Marianne Eijgendaal, illustrator en animator, ook maker van de graphic novel Het Kuurhuis. We wonen en werken allebei in Amsterdam. Onze samenwerking startte in 2012 met het boek Eiland van Keila. De verhalen zijn geïnspireerd door Alice in Wonderland, de animatiefilms van Hayao Miyazaki en de actualiteit. De boeken zijn te lezen als losse delen, maar natuurlijk ook erg leuk om als serie te lezen.

Wanneer is het boek klaar?
Begin oktober gaat het boek naar de drukker. Het zal full colour gedrukt worden met een harde kaft en een leeslintje in een oplage van 500 exemplaren. We willen graag dat een deel van de oplage geschonken wordt aan de Voedselbank Amsterdam, die zullen het uitdelen bij gezinnen met kinderen. Om dit te kunnen financieren hebben we jouw hulp nodig!

Hoe help je mee?
Lezen is belangrijk voor kinderen, het stimuleert de ontwikkeling en prikkelt de verbeelding. Daarom willen we graag boeken weggeven aan gezinnen die door geldgebrek misschien niet zo snel een nieuw boek zullen aanschaffen. We hebben in het verleden al eerder Eilandboeken gedoneerd aan de Voedselbank Amsterdam en die waren erg welkom. Door onze actie te steunen help je met het behalen van ons doel: zoveel mogelijk boeken schenken!

Krijg ik er iets voor terug?
Jazeker! Behalve een goed gevoel, kun je kiezen voor allerlei tegenprestaties. Natuurlijk kun je een boek voor jezelf bestellen. Daarnaast kun je dus kiezen voor het doneren van een boek. Ook kun je een A3 print bestellen van een illustratie. Of je naam laten vereeuwigen in het boek. Hiernaast zie je alle mogelijkheden.

Als je een eigen boek bestelt, wordt het thuisgestuurd (geef je adres door als je dit wilt), tenzij je het in november komt ophalen tijdens de feestelijk boekpresentatie. Datum/locatie laten we nog weten. Daar ben je als donateur natuurlijk van harte voor uitgenodigd!

Vanaf 49 euro heb je de optie om je naam achterin het boek te laten zetten als donateur. We horen graag of je dit wilt.

Doe jij mee met ons project? We zijn je zeer dankbaar!

Meer van ons:
Instagram Elle
Instagram Marianne
Eiland van Keila website
Marianne Eijgendaal

Lees een fragment
"In de duinen was het donker. De maan verdween achter een wolk. Het suizen van de wind was het enige geluid. Keila probeerde stevig door te lopen. Blik bleef telkens stilstaan om te snuffelen.

‘Kom, we moeten in beweging blijven,’ zei Keila.

Toen het pad ophield liepen ze over het strand naar de bevroren zee. Je kon de golven nog zien. Een stilgezet moment in de tijd. Oma zei dat ze zich niet kon herinneren dat het water ooit eerder bevroren was. Keila hield haar pols op en maakte een paar foto’s. Niet dat je veel zag. Ze kon het beter overdag doen. Ze stapte op het ijs en trok Blik mee. De maan kwam tevoorschijn en wierp zachte schaduwen op het ijs.

‘We gaan niet ver, hoor. De zee houdt daar ergens op.’ Ze wees in de verte.

Natuurlijk wist ze dat er verderop lucht was, de zee was een smalle strook aan de zijkant van het eiland. In de zomer had ze er gezwommen met Jon en Kars, de stroming duwde hen terug naar het eiland.

Blik bibberde. Keila tilde hem op en duwde hem tegen zich aan. ‘We gaan terug, mijn voeten zijn ook koud.’

Op dat moment klonk gepiep vanuit de duinen. Luid. Paniekerig. Blik werd er direct stil van. Het klonk als doodsangst. Keila rende erheen, na een paar meter zette ze Blik op de grond en liet de riem los. Hij dribbelde achter haar aan. Het gepiep werd harder en harder. Er zat een schim bij de duinrand. Een mager figuur met overdreven lange armen en benen, zijn huid de kleur van het donkere zand. Hij zat gehurkt en leek op een mens, maar ergens toch ook niet. Een reptiel of een kale aap. In zijn wijdgeopende bek hield hij een konijn. Het arme beestje trappelde met zijn achterpoten."