Lieve DOKAR donateur,

Afgelopen vrijdag vond de feestelijke opening plaats van De Mix Nederland ‘Aarde’ op station Tilburg, op de esplanade van de universiteitscampus én in het Cobbenhagen gebouw van Tilburg University. Het was gelukkig mooi weer en er waren veel mensen naar de opening gekomen. Graag wilde ik jullie via deze weg wat foto’s laten zien zo ook de twee teksten die werden voorgelezen tijdens de opening van de binnen tentoonstelling in het Cobbenhagengebouw. Die van mezelf en die van Wilfried de Jong. Hij schreef zo’n mooie tekst. We kenden elkaar niet. Hij heeft de tekst geschreven door naar de foto’s te kijken. Dat ontroerde me.
Sommigen van jullie donateurs waren aanwezig en hebben hun tegenprestatie opgehaald. Voor diegene die er niet waren; jullie krijgen je tegenprestatie en de publicatie in de maanden september / oktober per post!

En hoe het nu verder gaat met de DOKAR? Ik ga binnen het iteratieve karakter van mijn maakproces een stap terug naar de ontwerp en testfase. Als atelier scoort de DOKAR 100%, als fietskar 30%. Hier ga ik mee aan de slag.

De tentoonstelling is t/m 31 oktober te bezichtigen. De binnen tentoonstelling is gesloten in de weekenden!

Warme groet,

Wiesje

Univers maakte een item zie deze link! https://youtu.be/LwkBwKrI4jE

(PS. de foto's die bij deze update geplaatst zijn heb ik verzameld vanuit mijn Whatsapp contacten, waarvoor dank contacten. Een aantal foto's zijn gemaakt door Erik van de Belt en Reinout van den Bergh. Dankjewel!)

Openingstekst Wiesje

‘Beste mensen, wat fijn dat jullie er zijn. Ik wil graag wat vertellen.

Misschien komt het wel, doordat ik opgegroeid ben met karretjes.

Theatro Picolinni met Enrico Magnetico, alias mijn vader, bewerkte zijn decors zo, dat het in een karretje paste. Na wat uitvouw- en opbouw werk ontstond er een heus theatertje waar vanuit hij zijn goocheltrucs vertoonde.

Ik ging vaak met pappa mee op pad langs scholen, verzorgingstehuizen en recreatieparken.

De zelfstandigheid, het maken van sfeer, de verwondering, de verbinding maken met de ander en een indruk achterlaten zijn voor mij: ankers.

Toen Rafael van De Mix Nederland mij benaderde voor een foto-opdracht voelde ik de behoefte die ankers uit te gooien.

Fotografie en de handeling van het fotograferen heeft van zichzelf deze ankers in zich. De zelfstandigheid als fotograaf die op pad gaat en een onderwerp opzoekt of een scene creëert in een bepaalde sfeer, de verwondering van hetgeen de fotograaf ziet of vanuit diens verbeelding vertaalt en vastlegt met de camera als gereedschap. Het contact met hetgeen je fotografeert: mens, dier en omgeving.

Die ankers gaven me het vertrouwen de opdracht aan te gaan. Ik ben tenslotte fotograaf geworden, … maar ik miste wat. Ik wilde meer dan alleen die foto maken. Ik wilde iets achterlaten: een uitwerking op het gemoed of de geest.

Misschien was het wel het ongemakkelijke gevoel wat mij vroeger bekroop als klasgenootjes lieten merken, dat ze mij en pappa een beetje vreemd vonden, maar ondertussen wel genoten van de goochelshow.

Dat ongemakkelijke gevoel en de behoefte mijn ankers letterlijk te vertalen in een ruimtelijk beeld bleef knagen; ik verlangde naar iets waar ik net als mijn vader trucs mee zou kunnen vertonen. Daar kom ik zo op terug.

Rafael had mij gekoppeld aan de provincie Noord-Brabant en aan de lyrisch bevlogen Eindhovense (zijn wieg stond in Lieshout!) fotograaf Martien Coppens. Dit deed mij glimlachen. In mijn studietijd aan de Academie Sint Joost te Breda kreeg ik het vak ‘Geschiedenis van de fotografie’ van Martiens zoon, Jan. En thuis in Eindhoven, waar ik opgroeide, stonden de fotoboeken van Martien in de boekenkast. In 2003 werd - ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van Universiteit van Tilburg een expositie over Martien Coppens in het Textielmuseum gehouden. Op de cover van deze bijbehorende tentoonstellingscatalogus ‘Lessen voor het oog’ staat de prachtige opname van een boogschutter. Ik kende uiteraard ‘de Coppens klassiekers’, maar o jee een beeldmix met hem aangaan. Hoe dan?

Gezamenlijk bepaalden we het thema: ‘Aarde’. Als in aards, licht en donker, natuur, karakter, ziel, spiritualiteit en dit met beiden voeten in of op de aarde.

Ik kreeg de mogelijkheid om te grasduinen in het fotografisch oeuvre van Martien Coppens. Zijn vintage prints (de kerncollectie!) en zijn archief wordt beheerd door de Brabant-Collectie (hier gehuisvest in de Universiteitsbibliotheek). Zijn negatieven en contactafdrukken worden in het Nederlands Fotomuseum te Rotterdam bewaard. Ik maakte een selectie uit zijn foto’s met het thema ‘Aarde’ in mijn achterhoofd. Ik mocht met mijn ogen door die van Martien kijken. Hiermee ging ik de ‘MC - WP battle’ aan. Ik werd curator…. Van mijn eigen tentoonstelling!

Na het maken van een selectie viel het me op, dat er veel symboliek in de foto’s te zien was. Martien kreeg begin jaren ’80 een fikse opdracht van de Provincie Noord-Brabant: de aankoop van de ‘Collectie 100’ resulteerde in een expositie in het Provinciehuis en daarbij verscheen een bescheiden brochure met de titel ‘Zelfportretten in 117 foto’s’. Een letterlijk zelfportret was daar niet in opgenomen. Hij vertaalde zijn ‘zielebeelden’ (zoals hij ze noemde) in thema’s die een afronding van het leven lieten zien: van hunnebed tot baby oftewel van dood tot geboorte; van omega tot alpha.

Ik koos bewust voor staande opnamen met een paar uitzonderingen. Tuurlijk – een praktische keuze – toen duidelijk werd dat het om een buitenexpositie zou gaan met ‘trotters’ (soort billboard in portretformaat). Lekker groot beeld, maar voor mij is een staand kader een ontmoeting of een portret. Bijna alsof je voor iemand staat, en diegene de hand wil schudden of dat een stilleven menselijke verhoudingen krijgt en je aankijkt. Een liggend kader is naar mijn idee eerder een ruimtelijke beleving, zoals bijvoorbeeld een theaterzaal of een televisiescherm. Toch best bijzonder, dat je met een fotocamera kunt kiezen tussen staand en liggend.

Martien hechtte veel waarde aan dokawerk. Kenmerkend was zijn beheersing van de techniek. Martien was een meester in het doordrukken en het tegenhouden bij het vergroten en afdrukken van zijn foto’s in de donkere kamer.

Hij was een tovenaar met licht. Hier kom ik terug bij mijn verlangen naar iets waarmee ik trucs zou kunnen vertonen.

HOE VET zou het zijn om als ODE AAN MARTIEN … op pad te gaan MET EEN DOKAR? Een volledig ingerichte donkere kamer kar als fietsaanhanger. Hiermee en met mijn analoge camera wilde ik het Brabantse landschap en haar bewoners gaan vastleggen.

Samen met 112 donateurs via het crowdfundingsplatform Voordekunst, de bouwers Ad en Rob ben ik aan de slag gegaan de DOKAR te realiseren.

Het werd mijn gereedschap om mee te verbinden naast mijn camera.

Mijn eerste ‘pelgrimsstempel’ zou ik halen bij Joep en Els Coppens bij de molen in Vlierden. Die afspraak stond. Ik verheugde me. Tent achterop want in de DOKAR slapen was geen optie ivm de chemicaliën en het is tenslotte een atelier en geen caravan.

Ik vertrok uit Breda richting De Peel.

Het fietsen met de kar was moeilijk en vroeg opperste concentratie. Mijn fiets kon het gewicht makkelijk trekken maar het gewicht van de kar duwde steeds in mijn rug. Het was alsof ik aan het paardrijden was op een paard wat ik niet in bedwang kon houden. Langzaam werden het paard en ik vrienden en eigende ik de rijstijl mij toe.

De reis werd mijn inspiratiebron met mijn geselecteerde foto’s van Martien in mijn hart en ziel.

Onderweg ontmoette en portretteerde ik mensen. Een paar vrolijke jongens op een plein in Oisterwijk (de jongen met de hoody), de mooie familie Mohammed Alnassif (het meisje met de krachtige blik in haar ogen en haar oudere zus met het handtasje) we spraken elkaars taal niet maar met handen en voeten, ogen, en een translate app kwamen we een heel eind. Willem met zijn metaaldetector die op zoek is naar kostbare resten in de aarde.

Tijdens mijn reis waren er ‘hulpengelen’.

Gerard en Jacqueline die mij na een klapband opnamen in huis. Ik mocht bij hen logeren en Gerard repareerde mijn kar. Anna en Henk die ik ontmoette omdat ik een vervallen hut in hun tuin wilde fotograferen. Later maakte we samen een fotoreeks omdat Anna van binnenuit het idee kreeg haar hemel op aarde te laten zien. Ze danste met haar kristallen bol. Als dankbaarheid.

Joep en Els Coppens waar ik meerdere malen op bezoek ging en verhalen over Martien te horen kreeg maar ook over hun bewogen leven als kunstenaars. Zulke inspirerende gesprekken tijdens een kop thee en plakje peperkoek met een dikke plak echte boter. De familie Donkers in Helenaveen! Met moeder Maria en vader Jo die me opnamen als hun dochter. Samen met hun kleindochters Sanne en Janske maakte ik een permanente tentoonstelling in ‘galerie camping De Peelkant’ alias de bijkeuken. We namen geëmotioneerd afscheid van elkaar toen ik mijn terugreis naar Breda weer inzette.

De ‘zielebeelden’ van Martien spraken tot mijn verbeelding en onderweg ontstond er in mijn hoofd in de vorm van een beeldverhaal een soort sprookje. Anna de Hemeldraagster, de wolf, Binky het witte paard en Reinout de Peelkabouter zijn voorbeelden van titels van de foto’s, die ik maakte. Deze doen denken aan ‘figuren’ uit een samengestelde ‘CoppensPeels wereld’. Ook zijn er symbolen te vinden in deze wereld zoals de hand van Jo en een steen of de oerboom.

Het is geen lineair verhaal wat ik samen met Coppens laat zien, maar een duwtje in de rug om jullie verbeelding erop los te laten!

Tot slot zou ik Rafael van De Beeldmix, willen bedanken voor de opdracht en de samenwerking, Ad en Rob voor de bouw van de DOKAR en voor het permanent ‘aan’ staan om mij te helpen, de DOKAR donateurs voor het steunen en het vertrouwen in mijn kunstenaarschap, Tilburg University en de Brabant Collectie; Pia, Paul en Emy (mijn extra paar ogen en steun en toeverlaat)

Na deze opening is het tijd voor mij om weer te ‘aarden’.

Het was een prachtige reis en ik ben trots op onze tentoonstelling’.

Openingstekst Wilfried de Jong

Aardse Dingen

Wiesje had een idee. Ze wilde een ode brengen aan het werk van fotograaf Martien Coppens. Dat deed ze door een mobiele doka op wielen achter een fiets te hangen. Het moet een bizar beeld geweest zijn, Wiesje op het fietszadel met een smal zelfbouwatelier achter zich aan slepend. Op deze manier had ze alles bij de hand wat nodig is voor een fotograaf. Ze kon overal ter plekke aan de slag en het geschoten materiaal direct afwerken.

Wiesje werd ontwikkelaar, stopbad en fixeer ineen.

Niemand nodig.

Alleen een hoofd met ideeën of soms juist helemaal niks, een paar sterke fietsbenen en de wens om op een associatieve manier in de voetsporen van Coppens te treden.

Ik kende het werk van Wiesje niet en van Coppens evenmin. Via de mail kreeg ik foto’s toegestuurd. Wiesje schreef in een begeleidend schrijven dat het wellicht moeilijk zou zijn om het fotowerk van haar en Coppens uit elkaar te houden. Dat had Wiesje goed gezien. In haar ode is Wiesje verbluffend op Coppens gaan lijken. Wie heeft welke foto gemaakt? Geen idee.

Met een paar tikken op het toetsenbord van mijn laptop had ik informatie kunnen vergaren. Maar dat weigerde ik. Dat had veel met haar naam te maken. Wie als Wiesje geboren is, moet reizen, dromen, op eigen tempo de wereld verkennen. Dat houd je jong. Daarom geef ik ze nu ook even geen achternaam.

De serie zwart-witfoto’s die ik toegestuurd kreeg, deden mijn fantasie op hol slaan. Dit was geen journalistiek fotowerk. Het ging niet over waarheidsvinding, of over een ‘functie elders’ in politiek Den Haag en ook niet over de verkoop van een commercieel product of een hip portret voor een glossy. Nee, deze foto’s bezaten oerkracht, ze hadden een spannende, onbestemde toon.

Met de lens voor het oog is gezocht naar schoonheid, naar aardse zaken, naar ongerepte natuur, naar mensenkoppen. Ik liet me meevoeren door het werk van Martien en Wiesje, of Wiesje en Martien.

De foto’s kwamen van het platteland. Dat voelde ik als stadsjongen uit Rotterdam. Ze scheidden een geur af. Modder, hooi, brand, stront, zweet, vacht.

De foto’s waren dierlijk en lijfelijk.

Ik was weer even puber en liep tijdens de zomervakantie rond bij mijn boerenfamilie in Hazerswoude. Door het betonnen middenpad in de stal van mijn oom, waar links en rechts de koeien stonden, met de koppen mijn kant op. Mijn neef zei dat ik mijn hele hand in bek van een kalf moest stoppen. Ik voelde hoe mijn schone stadsvingers naar binnen werden gezogen. Het kietelde in mijn onderbuik. Hetzelfde gevoel als ik in een lantarenpaal klom en weer later als ik slow met een meisje danste op een schoolfeest.

Ik zag veel paarden op de foto’s. Dieren die nooit naar me wensten te luisteren. Steevast was ik bij tochten in het buitenland de laatste van de colonne. Mijn paard ging stilstaan onder de takken van een boom, trok met de lippen een vers blad omlaag en vond het wel best zo in de schaduw. Met geen mogelijk vooruit te krijgen.

Op veel gefotografeerde gezichten zijn de ogen vaak gesloten. Wie de ogen sluit in het bijzijn van een camera heeft vertrouwen in de fotograaf. Ik kan voelen dat Wiesje en Martien vertrouwen wisten te wekken. Ze nemen de tijd. Sterker nog, tijdens het fotograferen laten ze de tijd verdwijnen, al weten ze ook hoe in een split second iets vast te leggen wat van waarde is: een beweging, vertwijfeling, berusting, vrijheid, overgave, speelsheid.

De huidige tijd lijkt te ontbreken. Geen witte oordopjes in oren, geen auto’s aan oplaadpalen, geen windmolens, geen digitaal horloge aan de pols. Nergens opsmuk. Het is zo puur als de pest. Neem zo’n open hand die zich aan de camera toont. Alleen een hand met een stuk van de onderarm. Het is een oude hand. Een hand met een heel leven. Een eeltige hand met sporen van werk, van liefde en haat, van slaan en aaien.

Weer een andere foto, een oude man met een grijze vlaskop kijkt recht de camera in. Zijn armen hangen langs zijn verschoten werkjasje dat eindigt op de kaderrand. Ik zie dat de stof al een paar keer versteld is bij de middelste knoop. Maar zolang je jasje past, blijf je het dragen. Zo ziet eenvoud en soberheid eruit.

Met weemoed kijk ik naar de – ogenschijnlijk – ongerepte natuur op de foto. Niets is in kleur te zien en toch bespeur ik het groen aan de bomen, de donkerbruine klei en de blos op wangen.

Een enkele keer lijkt Wiesje haar signatuur te verraden. Dat geportretteerde meisje met de hoofddoek om en de sneakers aan haar voeten, was zij al in Nederland tijdens de decennia waarin Martien Coppens zijn lens op de omgeving richtte? Het meisje past wonderwel in de serie. Niemand steekt met kop en schouders boven iemand uit. In deze gefotografeerde wereld heeft iedereen recht op een eigen plaats. Arrogantie is uit den boze. De paarden en varkens, de acrobaten en boerenkinderen, de imker, schommelaar en het meisje met haar bruinverbrande rug; ze wonen en werken allemaal op dezelfde grond.

Ze leven op aarde en dat maakt ze allen even groot.

© Wilfried de Jong, 20 juni 2023.

Vrijdag 1 september 15u Station Tilburg. WELKOM

Lieve DOKAR donateur,

Het is bijna zo ver. Feest!

Na mijn thuiskomst van de DOKAR trip voor De Mix Nederland ben ik meteen met het De Mix team aan de tentoonstelling ‘Aarde’ begonnen. Digitaliseren van de bestaande foto’s van Martien Coppens en van mijn nieuw gemaakte foto’s, vormgeving trotters op station Tilburg, op de campus van Tilburg University en de binnententoonstelling in het Cobbenhagengebouw. De DOKAR opknappen. Persbericht, publicatie, teksten redigeren, corrigeren, uitnodiging, organisatie opening, opbouw tentoonstelling voorbereiden enz.

Samen met de Brabant-Collectie, Tilburg University, Stichting De Mix Nederland, Kleurenfelix, Margot Wolters en Ad Hoes zijn we bijna zo ver om in de laatste week van augustus alles op te gaan bouwen en op vrijdag 1 september hopelijk samen met jou en Wilfied de Jong (theater- en televisiemaker, schrijver en acteur) de tentoonstelling De Mix Nederland ‘Aarde’ te openen.

Zie bijlage!

Je bent van harte welkom op dit feestje. Ook je partner is welkom.

Dankzij jouw hulp is het gelukt!

We verzamelen op station Tilburg (Spoorlaan 35) op vrijdag 1 september om 15u. Wilfried opent de tentoonstelling daar om 15.15u.

Daarna gaan we gezamenlijk met de trein naar station Tilburg Universiteit waar we de buitententoonstelling vervolgen over de universiteitscampus en we om 16.30u de binnententoonstelling openen in gebouw Cobbenhagen (C26). De DOKAR is onderdeel van de tentoonstelling dus deze kun je in het echt zien ;) voor wie hem nog niet gezien heeft.

Meld jezelf en degene die met je mee komt, voor 24 augustus aan via [email protected]

Super leuk als je er bij kunt zijn! Maar nu eerst vakantie! Ik wens je een fijne zomer en geniet van je vrijetijd.

Warme groet,

Wiesje

(Voor de donateur die als tegenprestatie postkaarten en/of de publicatie heeft gekozen; deze kun je ophalen tijdens de opening van de binnententoonstelling op de universiteit om 16.30u of ik stuur het naar je op in september! Diegene die een print heeft gekozen krijgt daar nog bericht over).

'Huiswaarts'

Lieve DOKAR donateurs,

De tijd is voorbijgevlogen. Inmiddels meer dan een maand op pad met de DOKAR en nu op weg naar huis. Het doka werk zit erop. Wat heb ik geluk met het weer. Twee buien en drie koude nachten. Afzien? Niks hoor. Volledige fijne concentratie op de opdracht van De Mix. De werkwijze van fotograferen, fietsen en focus waar ik naar op zoek was is gelukt en het heeft me meer dan ‘aan’ gezet. Je kunt je (kunstenaars)leven vormgeven en bijzonder maken door zelf de juiste omstandigheden te creëren en die te delen. Het project met de DOKAR heeft me dat vertrouwen gegeven ondanks kleine tegenslagen. En eigenlijk ervaar ik ze niet eens als tegenslagen maar eerder als aanjagers voor mooie leerzame ervaringen, (fotografische) ontmoetingen, vriendschappen (DOKAR tijdelijke of ‘for ever’) en ontwikkeling binnen mijn professionele werkpraktijk. Ik koos er voor een aantal dagen op één plek te blijven met de DOKAR en vanuit daar rond te fietsen en te fotograferen. Dat gaf me verdieping in de opdracht, contact met het werk van Martien Coppens (1908-1986) en voor mijn gevoel zelfs een spirituele verbinding met de bezielde geest van Martien. Ik kon situaties en mensen opzoeken of ik kon me terugtrekken in m’n mobiele werkplaats. Voor mij een ideale manier van werken/leven. Soms samen, soms solo. Het ‘echte’ rondtrekken met de DOKAR behoeft verdere ontwikkeling van het fietsgedrag én ontwerp van de kar. Hij functioneert 100% als doka maar als fietskar is er behoefte aan aanscherping.

De zon scheen alle dagen. Werken met licht en het bereiken van lichtritme.

Fel licht, harde schaduwen. Contrast. Ik probeerde variatie en ritme aan te brengen door op andere manieren met licht om te gaan. Ergens ‘doorheen’ fotograferen (denk aan het licht wat door de bladeren van een boom valt), de schaduwzijde te kiezen of de lage stand van de zon te benutten. ’s Morgens heel vroeg of ’s avonds laat.

’s Nachts maakte ik opnamen met kunstlicht. Mijn fietslamp en die van Reinout, als hij in het weekend langskwam, functioneerde als lichtbronnen om objecten theatraal uit te lichten. Ook leende ik van mensen die ik had leren kennen bouwlampen op accu’s. Ik keek door mijn oogharen om de lichtbronnen in balans te krijgen. Dat is een handige truc. Door je oogharen filter je en zie je de kern van het licht in het te kaderen beeld.

Hetgeen ik fotografeerde verdeelde ik onder in categorieën om zo grip te krijgen op mijn werk. Denkend aan Martien Coppens. Hij benoemde zijn ‘levensbeelden’ als rubriek binnen zijn fotoserie ‘Zelfportret in 117 foto’s’. Wat een afronding suggereert van grafheuvel tot baby oftewel van dood tot leven. Ik waande mij in Martiens rubriek De Peel. Een Peel(s)prookje waar; figuren, houdingen, omgevingen, symbolen, materialiteit en voelbare sferen (tussenruimte, iets wat niet te duiden valt maar wel voelbaar is) tot stand kwamen die zich leende om te gaan mixen met de beelden van Martien Coppens. Op wonderlijke wijze ontstond er een symbiose. Een universele boodschap die je als fotograaf door selectie en ordening, en later ook de beschouwers van De Mix tentoonstelling ‘Aarde’, eigen kunt maken.

Welke foto is van Martien? Welke van Wiesje? Het leek of we samen aan het werken waren. Iets van waarde wat ik aan het begin van het project nog niet helemaal scherp zag. In mijn studietijd verlekkerde ik mijzelf aan fotoboeken van ‘de vijftigers’ Eva Besnyö, Ata Kando, Cas Oorthuijs en aan de levensstijl van Ed van der Elsken. Tijdgenoten van Martien. Op Sint Joost kreeg ik fotografiegeschiedenis van Martiens’ zoon Jan. Ook stonden er boeken van Martien in de boekenkast thuis in Eindhoven waar ik opgroeide. Maar fan van Martien was ik niet. Ik vond het wat stijf, streng en voelde me niet aangetrokken. Dat is veranderd. Doordat ik door De Mix Nederland de mogelijkheid kreeg met mijn ogen naar zijn werk te kijken, een selectie te maken van zijn werk uit het archief, daarop (ver)beeldend te reageren en op z’n Coppens over te filosoferen voel ik mij intussen ‘familie’. Geen verre nicht maar dichtbij.

Ik heb enorme zin om volgende week met Margot de vormgeefster van onze De Mix ‘Aarde’ tentoonstelling aan de slag te gaan. En met Paul van De Brabant Collectie. Hij gaat mijn negatieven digitaliseren voor de beelden die op de Trotters komen op het universiteitsterrein bij Tilburg University en op NS station Tilburg Centraal. Voor de binnen tentoonstelling in het Cobbenhagegebouw op Tilburg University gaan we onderzoek doen naar papiersoorten samen met Felix van Kleurenfelix en Emy van De Brabantcollectie. We gaan vintage prints van Martien bekijken die in het bezit zijn van De Brabantcollectie. Dit om in de presentatie zo dicht mogelijk bij de sfeer van Martien te kunnen komen. Deels fotografisch deels digitaal.

Tijdens het fotograferen wanneer ik in contact was met mensen deed niemand moeilijk over het feit dat ze de foto niet meteen konden zien of zich er niet mee konden ‘bemoeien’. En dat het lang duurt eer ik ze een foto stuur was ook geen probleem. Er was snel vertrouwen en mensen werkte graag mee. Het hielp wel mee dat ik kon laten zien (op m’n mobiel via mijn Instagram verslag) waar ik mee bezig was. Ik liet werk van Martien zien en wat ik aan het doen was met de DOKAR. Ik kreeg druppelsgewijs meer volgers. Hopelijk komen ze ook naar de tentoonstelling in september. De opening is op vrijdagmiddag 1 september. Dat wordt feest! Een officiële De Mix ‘Aarde’ uitnodiging stuur ik nog.

Ik hoop dat ik jullie, diegene die mij niet volgen op Instagram want daar heb ik af en toe verslag gedaan van mijn reis, niet te lang heb laten wachten op een update ;) Ik merkte dat ik mijn best moest doen om bezig te zijn met mijn mobiel en de buitenwereld. Analoog en de DOKAR-bubbel waren mijn focus. Dat was zo fijn.

Door jullie donaties heb ik een stap kunnen maken en een doel kunnen bereiken. Een stap richting meer avonturen en het vormgeven van mijn professionele kunstenaarspraktijk én het doel van het maken van een bijzondere tentoonstelling waar ik nu al een beetje trots op ben! Lang leve de DOKAR lang leve JULLIE DONATEURS!

Liefs,

Wiesje

Deel twee; ‘Op pad met de DOKAR’

Lieve donateurs,

Inmiddels ben ik een week op gang en op pad met de DOKAR. Na de testritten moest de DOKAR terug naar de werkplaats in Tilburg. Een wiel stond scheef en de wielophanging moest verstevigd worden. Vriend Maarten hielp me de DOKAR terug te brengen naar Rob en Ad zodat er niet meer schade zou ontstaan. Na aanpassing heb ik de DOKAR ingericht en m’n bagage zorgvuldig uitgezocht. Ik kon op pad. Mijn eerste bestemming was Morgenrood in Oisterwijk. Het fietsen ervoer ik zwaar. Niet zozeer het trekken van de DOKAR want m’n fiets is sterk genoeg. De zwaarte van de DOKAR zet zich om in ‘duwkracht’ die mij ‘duwt’ op momenten dat je dat niet wil. Ook kleine hellingen en afritten maken het fietsen moeilijk. Het was een spannende rit. Onderweg kreeg ik veel vriendelijke blikken en vragen. Ik stopte en liet de mensen de DOKAR van binnen zien en vertelde over het project. Ook fotografeerde ik een aantal situaties en maakte ik portretten. De eerste nacht vond ik het moeilijk de slaap te vatten. Ik was zo opgewonden. M’n reis was begonnen. Doel; naar Joep en Els Coppens. Joep is een van de zonen van MC. Vrijdags had ik met hen afgesproken. De volgende dag fietste ik naar Vlierden. Op een moment schoot m’n fiets onder me vandaan en knalde tegen m’n been. Dat deed even pijn maar het zonnetje scheen en de route ging goed! Nabij Son en Breugel duwde een scooter me naar rechts waardoor ik met mijn rechter wiel tegen een betonblok knalde. BAM! Scheve as…..neeeee. Ik fietste verder. Het ging maar ik was zenuwachtig of het goed zou gaan. De profielen van de banden waren al aan het verslijten. Geen goed nieuws. Voorbij Helmond op 3 km van Vlierden vandaan kreeg ik een klapband. Whaaah. Gelukkig gebeurde het op een recht fietspad op een afgelegen bedrijfsterrein. Mijn blijde bij sloeg om in verdriet. Zag het even niet meer zitten. Ik belde Ad en vertelde wat er gebeurd was. Hij sprong in de auto en kwam de wielen (die ik uit voorzorg had besteld en die ochtend toevallig bij Ad bezorgd waren) brengen. Held. Tijdens het wachten maakte ik eten warm. Een aardig stel stopte en vroeg of ik hulp nodig had. Ik vertelde dat er hulp onderweg was. Ze nodigde me uit om bij hen te komen logeren. Ze waren ook fietsers. Ad repareerde de wielen (die met de klapband en die met de scheve as) en ik kon weer door. Die nacht sliep ik in een warm bedje bij de aardige mensen. De dag erop ging ik naar Els en Joep. Dat was een geweldige ontmoeting. De DOKAR, de ode aan MC, ontroerde de twee. Els maakte een boterham en Joep zat op de ‘praatstoel’. Ze inspireerde. We deelden bezieling. Ze leerden elkaar kennen op de kunstacademie in Maastricht en zijn inmiddels 56 jaar getrouwd. We kletsten de hele middag maar toen waren we allemaal moe. We spraken af elkaar binnenkort weer te ontmoeten. Ik zocht een camping in de buurt waar ik nu sta en eventjes blijf. Even ‘aarden’. Vanuit hier ga ik belichte films ontwikkelen, contactafdrukken en selecties maken. Daarna maak ik vergrotingen. Ook neem ik de tijd om te reflecteren en op YouTube filmpjes over MC te kijken. De selectie van MC foto’s die ik bij me heb leg ik naast m’n eigen foto’s. Een fotograaf van vroeger en een fotograaf van nu. Inmiddels slaap ik goed! Ik heb boodschappen gedaan en een T-shirt en onderbroek gewassen. Nodig. Op Moederdag kwamen Lytse, Trijntje, Mischa, Mamma en Reinout langs. Dat was erg gezellig. Ook hielp Reinout me met wat beeld maken voor FOCUS magazine en Lytse keek mee naar de contactprints om een keuze te maken welke negatieven ik zou gaan vergroten. Vanavond heb ik een afspraak bij mensen met een oude boomhut. Daar wil ik een nachtopname van maken. Spannend! Wordt vervolgd……

Groetjes Wiesje

Lieve Donateurs,

Wauw!

De tijd vloog voorbij…We hebben de welbekende Voordekunst confettie bereikt!

Pfieuw ;) Wat vond ik het spannend…

126% dit betekent dat ik de DOKAR kan aanhaken én zonder financiële zorgen mijn ‘Martien Coppens Koers’ kan gaan rijden. Dankzij de 111 donaties.

Het ontroert me dat jullie vertrouwen hebben in het project en in mij. Ik heb zoveel zin om op pad te gaan en mijn reis vast te leggen in ervaringen, fotografie en het te vertalen naar een tentoonstelling in combinatie met het werk van Martien Coppens. Een uitdaging.

Hoe zal het zijn om me volledig te kunnen concentreren op de opdracht van De Mix Nederland. De afgelopen jaren heb ik mijn artistieke werkpraktijk en opdrachten gecombineerd met mijn docentschap aan Fontys Hogeschool voor de Kunsten opleiding Docent Beeldende Kunst en Vormgeving. Dat was erg intens. Alles tegelijk. Ik heb de mogelijkheid gekregen verlof te nemen en me te kunnen gaan focussen. Hocus focus!

De DOKAR was deel 1 van het maakproces. Het ontwerp, crowdfunden, de bouw, het testen en het voorbereiden op de reis.

Nu deel 2 van het proces. Reizen, fotograferen, doka technieken uitvoeren en me inhoudelijk verdiepen in het werk van Martien Coppens!

….Deel 3 is voor de De Mix Nederland en Tilburg University (wel in samenwerking natuurlijk ;) Het ontwerpproces van de tentoonstelling en de opbouw volgen in de zomer.

Op vrijdag 1 september opent de tentoonstelling op het NS station Tilburg Universiteit, het universiteitsterrein van Tilburg University en het Cobbenhagengebouw.

Allen van harte welkom! Officiële info volgt.

Je kunt mijn reis volgen via Instagram @dokar_beeldmix. Ik zou het heel gezellig vinden om ‘s avonds een keertje samen te koken of dat je met een tentje aansluit op een camping waar ik neergestreken ben. Laat het me weten, dan kijken we of het uitkomt.

Stuur een appje naar 0651722214 (mocht ik in m’n artistieke proces verzonken zijn en geen mensen willen zien, dan geef ik dat ook aan…grillige ‘kunstenaarsbuien’ kunnen zomaar optrekken ;)

Nogmaals alle dank aan jullie donateurs en alle betrokkenen die me hebben geholpen om de DOKAR te realiseren!

Liefs,

Wiesje

in samenwerking met team DOKAR;

Kinga (stagiair ABV Winga Power), Ad en Rob (deze twee meester bouwers), Reinout (steunpilaar NO.1), Marc en Rogier (lichtdichtheid), Frank (Letters), Steffen (logo), Bas (Donkey tip), Yoeri (visualisatie van mijn hoofd), Voordekunst Mies en Laura, KunstLoc Ella, Trijntje, Lytse, Mischa, Mamma en de rest van m'n lieve familie ;)

PS wist je dat in Indonesië een dokar (of andong) een karretje met twee wielen voortgetrokken door een rijkelijk versierd paard betekent!...kwam ik opeens achter....toen ik de naam al bedacht had..

Lieve DOKAR donateurs,

Welkom bij de tweede update!

De bouw van de DOKAR is op volle toeren bezig. We hebben het dibond materiaal van de wanden of ‘de huid’ van de DOKAR dubbelzijdig laten printen met een patroon (mogelijk gemaakt door Big Impact in Eindhoven). Het patroon is gemaakt door stagiair Kinga Kurek (derdejaars student Fontys Hogeschool voor de Kunsten / Docent Beeldende Kunst en Vormgeving te Tilburg). Ik had in de winter een foto gemaakt van een bevroren ven in De Peel. Naar inspiratie van een van de werken van Martien Coppens. De foto van de bevroren ijsbellen heeft Kinga in negatief én positief ingezet voor het patroon. De buitenkant van de DOKAR wordt ‘negatief’ en de binnenkant ‘positief’ (daar moet het donker zijn en mag het dibond materiaal niet reflecteren).

Afgelopen week gaf ik een keuzevak aan mijn studenten. Thuis in de studio van Reinout. Voorlopig mijn laatste activiteit aan de Academie voor Beeldende Kunst en Vormgeving te Tilburg….want ik ga op pad… Tijdens dit keuzevak ‘Studio Obscura’ hebben studenten naar inspiratie uit fotoboeken analoge portretten gemaakt. Analoog! Op film! Zelf de film leren ontwikkelen en afdrukken in de DOKA. Dat was zooo leuk! Prachtige resultaten en fijn samengewerkt. Ik ga de studenten missen….

Ook is mijn goede vriend en collega kunstenaar Steffen Maas weer in het land. Hij heeft zich gebogen over het beeldmerk van de DOKAR. Steffen en ik hebben tijdens onze vriendschap meerdere keren samengewerkt aan creatieve projecten (Mimus, Goghflow….). Ik ben hem erg dankbaar voor het resultaat. Het is een ‘reizend’, ‘onderzoekend’ en speels beeld geworden. Het klopt.

Nog ongeveer 20% te gaan! Fingers crossed, de laatste loodjes!

Groetjes,

Wiesje en team DOKAR

Lieve DOKAR donateurs,

Welkom bij de allereerste update! We zitten al op de ..% en daar zijn we zo blij mee!

Door jullie eerste donaties hebben we het vertrouwen gekregen en zijn gestart met de bouw van de DOKAR.

We hebben al wat materialen kunnen kopen zoals aluminium waar het frame van gelast wordt. Aluminium is lekker licht want de rest van het doka materiaal zal best wat kilo’s gaan wegen ;)

Ad Hoes de DOKAR bouwer is begonnen met een mooi frame te lassen! We zijn ook in gesprek gegaan met Frank Neve van Letters B.V. in Bavel. Hij heeft ons advies gegeven m.b.t. de belettering op de DOKAR. De logo’s en namen van de partners, sponsoren en donateurs komen er mooi op te staan! Ook ben ik fysiek aan het trainen en mentaal aan het voorbereiden…het wordt best een (in)spannende reis.

Groetjes,

Wiesje en team DOKAR