Mijn naam is Marjolein van Pagee en ik werk als documentair fotograaf. Ik ben nu een jaar bezig met een project waarmee ik terugga in de tijd van de politionele acties in Indonesië.
Tot voor kort wist ik hier weinig vanaf. Het verhaal kwam voor mij tot leven toen ik een oud, vergeeld portret vond van mijn opa in uniform op 20-jarige leeftijd
Ik wist dat
Mijn naam is Marjolein van Pagee en ik werk als documentair fotograaf. Ik ben nu een jaar bezig met een project waarmee ik terugga in de tijd van de politionele acties in Indonesië.
Tot voor kort wist ik hier weinig vanaf. Het verhaal kwam voor mij tot leven toen ik een oud, vergeeld portret vond van mijn opa in uniform op 20-jarige leeftijd
Ik wist dat hij als militair naar Indonesië was geweest.
Maar wat hij daar had meegemaakt, ik had geen idee.
Mijn opa is inmiddels overleden, ik kan het hem zelf niet meer vragen.
Ik heb een reconstructie gemaakt en weet dat hij bij de mariniers in Surabaya, Oost-Java heeft gezeten.
Een paar van de mariniers uit zijn bataljon heb ik teruggevonden. Aan hen kon ik de vragen stellen die ik eigenlijk aan opa had willen stellen.
Daarna ben ik naar Indonesië gegaan om de plekken op te zoeken waar de Nederlandse oud-mariniers veel over vertelden. Zoals het mariniershospitaal in Surabaya waar opa ook in heeft gelegen. Of het zwembad in het vakantieoord Tretes, waar ze af en toe mochten zwemmen, om de oorlog even te vergeten.
Maar ook zijn toenmalige vijanden uit het gebied rondom Surabaya: de Indonesische vrijheidstrijders heb ik opgezocht, geïnterviewd en geportretteerd. Zij vertelden hun kant van het verhaal. In Indonesië zijn ze altijd op handen gedragen en geëerd als bevrijders.
Als ik kijk naar de foto van mijn opa, zie ik hoe jong hij daar nog is. Hier weet hij nog niet wat hem te wachten staat.
Bij zowel Nederlandse als Indonesische jonge mariniers, heb ik gezocht naar diezelfde onbevangen blik. Welke verhalen zullen zij over 60 jaar vertellen?
Tijdens mijn eerste reis naar Indonesië heb ik onderzoek gedaan, contacten gelegd en de eerste foto’s gemaakt. Ik was verrast, hoeveel er na zo’n lange tijd nog terug te vinden is.
Om deze verhalen verder uit te werken en het project af te ronden, moet ik nog een keer terug naar Surabaya.
Via voordekunst.nl hoop ik financiële steun te krijgen om deze serie af te ronden zodat ik deze verhalen in een tentoonstelling kan laten zien.
Nieuwste donaties
René Holl
29-11-2011 20:52een leuk project
Peter de Krom
29-11-2011 19:29Een grote nieuwsgierigheid naar wat komen gaat.
Karin Krijgsman
29-11-2011 19:13Nog een beetje extra, om de eindstreep te halen!
