Vareen worstelt met de afwezigheid van haar ouders.
Aan de ene kant is er haar moeder. Vareen heeft een hechte band met haar moeder, maar die kreeg twee jaar geleden een tragisch busongeval in India.
Haar moeder is er niet meer.
Aan de andere kant haar vader. Die er wel nog is, maar niet voor Vareen. Haar vader woont in Zimbabwe en weet van het bestaan van Vareen af maar hij heeft nooit contact gezocht. Over de omstandigheden van de conceptie heeft Vareen veel onbeantwoorde vragen. Vareen heeft geen broers en zussen. Sinds het overlijden van haar moeder, groeit de behoefte naar contact met haar vader.

Kan haar vader een andere rol in haar leven spelen dan te schitteren in afwezigheid?

Het verhaal is nog interessanter en mysterieuzer. Als enige erfgenaam vond ik (Vareen) tijdens het opruimen van mijn moeders huis, foto’s van mijn vader met een andere baby.

Als ik vriendinnen van mijn moeder vraag over het mysterie rondom mijn vader, hebben ze allemaal een eigen theorie over. De ene uitleg nog gekker dan de ander.

Ook vond ik stapels met brieven, foto’s en mails. Wat is nu het echte verhaal? Waar ligt de waarheid? Is het vinden van antwoorden op deze vragen belangrijk voor mijn zoektocht naar mijn identiteit?

Waarom deze film?

Ik ga op zoek naar mijn identiteit. Op het moment dat je geen contact met je ouders hebt, bijvoorbeeld als ze overlijden, dan blijf je achter met veel onbeantwoorde vragen.
Er zijn veel jongvolwassenen zoals ik. Niet alleen jongvolwassenen die geen ouders meer hebben, maar ook veel die geen contact hebben met hun ouders.
Hoe moet je dan je identiteit vinden?

Voor mij is het ook een deel van mijn rouwproces. We gaan filmen in het ziekenhuis waar mijn moeder werkte, maar werkt mijn vader daar nog? Kom ik hem daar tegen of is hij verhuisd? Ik probeer in contact te komen met mijn vader om antwoorden te krijgen op de vragen die ik heb, maar bovenal om te kijken of de band die ik voel in werkelijkheid ook bestaat. Hoe zal hij reageren? Wil hij contact of niet? En wat betekent dat voor mij? Wat kan ik beter verdragen: geen contact en talloze vragen, of een definitieve afwijzing?

Het doel van de film is om aan de hand van Vareens (mijn) verhaal een beeld te geven van jongvolwassenen die op zoek zijn naar zichzelf.
Maar het is ook een wake-up call. Waarom is er geen hulp voor deze jongvolwassenen?