Ruim een maand geleden startte onze crowdfundingactie voor Het hele eieren eten, en wat was het een maand! We zijn totaal overdonderd door het enorme aantal donateurs voor ons project, dat nu bijna op 100 staat. Aan al onze donateurs: waanzinnig veel dank voor jullie steun!

Vorige week maandag hadden we contact met onze adviseur van Voordekunst, Lianne, die ons tijdens het hele proces uitstekend heeft begeleid. Op dat moment stond de teller op iets meer dan 50%. Er zaten nog wat donaties in de pijplijn, dus we wisten dat er nog wat bij ging komen, o.a. mooie sponsorkortingen van één van onze repetitielocaties, Cuartito Azul, en van kostuumatelier Caecilia’s. Desondanks hebben we in gezamenlijk overleg besloten om onze crowdfundingactie met een week te verlengen tot 10 juni.

Natuurlijk werken we round the clock om stichting Cherubino te laten uitgroeien tot een volwaardig productiehuis. Toch is pas ons eerste zelfstandige project en zijn we als ambitieuze jonge makers ook betrokken bij andere prachtige projecten – Mozart&More, NJO Muziekzomer, Cappella Amsterdam en Aus LICHT, om maar wat te noemen. In deze verlengingsweek zetten we dus nog een sterke eindsprint in!

Kortom, wel uitstel, zeker geen afstel. Samen met onze zangers en pianist, onze gezamenlijke achterban en onze geheime aanbidders bleven we gestaag werven. Binnen een week tijd steeg de teller daardoor met bijna een KWART van het totale bedrag naar 74% en inmiddels is zelfs het noodzakelijke minimum van 80% behaald!!! Maar... natuurlijk willen we het allerliefst naar de 100%.

Dus... ben je al donateur? Dan help je ons ontzettend als je ons project nog een keer onder de aandacht wilt brengen bij je bekenden, bijv. op sociale media. Ben je nog geen donateur, maar draag je ons project wel een warm hart toe? Ook allerkleinste donaties betekenen veel voor ons, net als een extra keertje delen op Facebook, Instagram of Twitter. DONEREN KAN NOG TOT MAANDAG 10 JUNI! Nogmaals en/of alvast veel dank voor jullie steun. :)

En Mark, nog van harte!

We zijn over de helft van onze crowdfunding, nog maar twee weken te gaan! Wat een hoop donateurs hebben we al. Het is leuk om te zien dat mensen zo met ons mee leven en toeleven naar dit project. Maar we zijn nog niet bij ons streefbedrag, dus graag willen we meer over het project met jullie delen! Daarom laten we in deze update Jeroen Sarphati aan het woord over zijn bewerking Dokter Mirakel (gemaakt voor het Grachtenfestival 2017) die wij zullen gebruiken.

‘Toen ik Dr. Mirakel uitkoos om uit te voeren was de eerste vraag die ik mezelf stelde: vertalen of hertalen, kortom: trouw blijven aan de oorspronkelijke tekst of iets nieuws verzinnen? Die vraag was snel beantwoord, want de oorspronkelijke tekst is voor een modern publiek niet zo makkelijk te verteren. Ten eerste omdat elke zin minstens tien keer herhaald wordt, waar we nu niet zo goed meer tegen kunnen. Ten tweede omdat de hoofdpersoon een aantal rollen speelt die ons nu niet meer aanspreekt: die van soldaat, lakei en kwakzalver. En ten derde omdat het verhaal eigenlijk nergens over gaat: jongen wil meisje, vader ligt dwars, jongen chanteert vader, eind goed al goed.

De muziek is goed geschreven, maar het stuk heeft voor een huidig publiek wel een virtuoze tekstlaag met een hoge “grapdichtheid” nodig om een uur lang interessant te blijven. Het werd dus een hertaling, de zinsherhalingen werden geschrapt, de hoofdpersoon werd demonstrant/personal assistant en paranormaal genezer, en er kwam zowaar een heuse dramaturgische lijn in de tekst. Of in ieder geval een poging daartoe.

Dit leverde, naast de gebruikelijke problemen van een vertaling, direct een aantal extra moeilijkheden op. Normaliter is het al best wel een gepuzzel om te zorgen dat de tekst precies past op de muziek en dan ook nog rijmt, dat de belangrijke woorden gezongen worden op de hoogtepunten in de melodie, dat er op hoge tonen makkelijk zingbare klinkers gezongen worden, enzovoort. Maar omdat er in het origineel steeds dezelfde zinnen werden herhaald had Bizet gekozen voor veel ensembles waar iedereen door elkaar zong en niemand meer verstaanbaar was. Omdat in de hertaling geen herhalingen voorkwamen moest alles dus verstaanbaar blijven, en moesten de personages vaker dezelfde tekst zingen, of andere teksten met dezelfde klinkers op belangrijke maatdelen. Het resultaat was dat bijna elke leuke ingeving die ik had niet paste, dat ik iedere keer met m’n wagentje een doodlopende straat inreed. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar het was een zware bevalling. Wel fijn trouwens dat ik Trump en de Fipronil-crisis er nog in heb kunnen proppen.

Volgende probleem: hoe geef je de hoofdpersonen wat kleur? In het origineel zitten bijna geen solo-aria’s, dus hun persoonlijke beweegredenen kom je nooit te weten. Daarom kreeg ieder karakter een solo uit later werk van Bizet, zo kwamen ze wat meer tot leven En dan was er tenslotte nog de niet onbelangrijke vraag: waar moet dit stuk eigenlijk over gaan? Hoe langer ik er mee bezig was, hoe meer naar voren kwam dat de hoofdpersoon weliswaar allemaal rollen speelt in het stuk (een constante verkleedpartij), maar dat hij donders goed weet wat hij wil. De andere personages passen zich steeds aan aan wat er van hun verwacht wordt, laten hun leven niet bepalen door wat ze zelf willen maar door wat anderen van hen vinden. Vandaar de schijnheilige slotzin: “blijf toch jezelf, wees authentiek”. Misschien best wel actueel.’

We zijn de 25 % gepasseerd! Wat gaat het goed! We zijn iedereen die ons steunt en helpt dit ei uit te broeden ontzettend dankbaar.

Omdat we inmiddels alweer twee weken bezig zijn met onze crowdfunding vinden we het tijd worden voor een update. Vandaag laten we daarom Nick van Kuipers aan het woord: de mysterieuze man die niet op het filmpje staat, die vierde zanger in het omelettenkwartet, de man die Dokter Mirakel zal spelen.
“Dit verhaal begon voor mij met een auditieoproep van een nieuwe, jeugdige stichting die een snelkook-operette van Bizet ging brengen onder leiding van Panda van Proosdij. Panda van Proosdij... die naam kende ik. In een ver verleden heb ik de vooropleiding Muziektheater bij het Codarts gedaan. Toen ik aangenomen werd, vertelde iedereen me over een zekere dansdocent, genaamd Panda. Panda was zo leuk, zo lief, zo goed en zo... gestopt toen ik op de vooropleiding kwam. Lekker dan. Ik moet u bekennen: ik heb het danstalent van een panda, dus wellicht was het beter dat onze eerste kennismaking niet op de dansvloer was.
Maar alles wat ik gehoord had over Panda, bleek behoorlijk waar te zijn. Onze auditie was dan ook zoals zij zelf: niet bepaald doorsnee. Ik heb altijd een hekel aan audities. Sterker nog, iedereen die zegt dat auditie doen leuk is, is volgens mij keihard aan het liegen. Vijf tot tien minuten lang je stinkende best doen in een stemvleeskeuring, terwijl een castingdirector quasi-geïnteresseerd je cv bekijkt. (Mocht je dit lezen en casting-director zijn: ik heb het natuurlijk niet over jou!)
Deze auditie was daadwerkelijk leuk - en dat zeg ik niet, omdat het moet! Twee uur lang werden we met een groep vol andere jonge, enthousiaste zangers in improvisaties gestort en fysiek afgemat... wauw. Uitleggen hoe leuk een auditie was: niet een van mijn talenten maar ik doe een poging. De kern is eigenlijk het volgende: de auditie was leuk omdat we in een veilige omgeving met enthousiaste mensen al onze energie staken in onze passie - en daarbij ook gewoon waanzinnig veel lol hebben kunnen hebben. Het ging niet alleen om jezelf laten zien maar om samen met anderen iets maken en vooral ook iets leren.
Op dezelfde manier gaan we nu ook onze voorstelling maken en ik weet zeker dat door die manier van werken deze voorstelling zeer uniek wordt. Dus steun ons, maar vooral: kom kijken naar Het hele eieren eten! Want (b)ei zijn, is meemaken.”