Castellano abajo / English below

“La música no llena el espacio, lo crea.”

“Muziek vult niet de ruimte, ze creëert juist ruimte.” R. Andrés

Symfonie van het Lichaam is een korte dansfilm op het Centraal Station van Rotterdam met volgens de Volkskrant “aanstormend flamencogod” Eduardo Guerrero en zanger en saxofonist Antonio Lizana.
Het is een ode aan het vermogen van het lichaam om ruimte te claimen in de overdonderende architectuur van Rotterdam.

Ik ben Monica Ruiz van Hattem, filmmaakster en een Rotterdamse van Spaanse afkomst. Hoewel ik goed functioneer, kom ik niet helemaal tot mijn recht in Rotterdam. Het is alsof de stad uitsluitend een beroep doet op mijn functioneren. En ik de verbinding met mijn speelse kant, die improviseert en bij de dag leeft, kwijtraak. Ik wil weten wat mij ongemerkt tot deze functioneringsmodus verleidt.

Architectuur speelt daarbij een rol. Ik ben ernaar gaan kijken en heb ontdekt dat het monumentale, de industriële materialen en strakke vormgeving van nieuwe Rotterdamse gebouwen vooral een appèl doen op esthetiek en logica. Het zijn mooie maar ook afstandelijke gebouwen. Deze afstandelijkheid nestelt zich onbewust in mij. Wat rest is een functioneel beleven van de stad, in plaats van een lichamelijke beleving vanuit een innerlijke behoefte.

Om de stad vanuit een lichamelijke beleving te zien, nodig ik een Spaanse danser en een muzikant uit. Onbevangen creëren zij een relatie tussen muziek, dans en omgeving. Zonder de verbinding met het lichaam en innerlijke wil kwijt te raken.

Kan de betekenis van architectuur veranderen wanneer muziek en dans niet zozeer ruimte innemen, maar de ruimte juist bepalen?
Deze vraag wil ik beantwoorden met het maken van deze korte film.

Architectuur is bevroren muziek

Symfonie van het Lichaam speelt zich af op het Centraal Station van Rotterdam. Flamencodanser Eduardo Guerrero en flamencozanger & saxofonist Antonio Lizana dagen elkaar uit met hun eigen interpretatie van de ruimte in ritmes en melodieën.

“Architectuur is bevroren muziek” zei Goethe. Als architectuur bevroren muziek is, is muziek gesmolten architectuur.

Het Centraal Station in de film krijgt op iedere locatie een “gesmolten” muzikale interpretatie van haar vormgeving. Het is een soundscape dat soms melodisch, soms abstract klinkt en dat dichtbij staat bij de stations eigen geluiden.

De film

Saxofonist Antonio Lizana is toeristengids op het Centraal Station van Rotterdam. Zijn muziek is warm en contrasteert met het geluid dat van het Centraal Station zelf uitgaat.

Lizana heeft een voorkeur voor de kleine, geborgen plekken op het station, maar het dominante geluid en beeld van de grootsheid van de architectuur heeft de overhand.

In zijn poging de aandacht te vestigen op zijn kijk, ontmoet hij Eduardo. Eduardo laat zich volledig meenemen door het mechanisch en industrieel geluid van het station. Tot Lizana voor hem gaat zingen, vanuit het diepste van zijn ziel.
Dan verandert de perceptie van Eduardo van het functionele naar lichamelijk beleven van de grote, lege en kille perron hal. Aangemoedigd door de kwetsbaarheid van Lizana’s zang en de groep toeristen, durft hij de kille locatie en dat ritme te verlaten.

Geld & crew

Met het geld van deze campagne, zal ik het deel van de kosten betalen voor het filmen en monteren van de film, dat niet gedekt wordt door fondsen.

De kosten bestaan uit een beloning voor de unieke choreografie en compositie van de muziek. En het artistieke werk van de crew.
Daarnaast zijn er minder spannende maar evengoed noodzakelijke kosten zoals reis- en verblijfskosten van de artiesten, de vergunning voor het draaien op het Centraal Station en het huren van de apparatuur.

Onze kerncrew bestaat uit:

Monica Ruiz van Hattem, scenario en regie.
www.movie-mento.com

Matija Pekić, camera.
www.mpekic.com

Serge Dusault, soundscape compositie.
www.sergedusault.com

Dzenita Camo, assistent regie en productie.
www.linkedin.com/in/dzenitacamo

Antonio Lizana

De saxofonist, zanger en componist uit Cádiz experimenteert met ritmes en melodieën in zijn zeldzaam organisch klinkende flamenco-jazz mix. In de energieke improvisaties “zingt” hij flamenco met zijn sax en laat hij zijn flamenco stem swingend over moderne jazz harmonieën klinken.

Zijn muziek gaat niet alleen voorbij aan de grenzen van de flamenco traditie, maar ook aan de limieten van wat mogelijk is in muziek. Hij zingt en speelt saxofoon met een ongelooflijke energie, en vooral eindeloze adem.

Flamenco artiest Antonio Lizana, gaat de wereld veroveren, Aire Flamenco
"Antonio Lizana creëerde een eigenzinnig en persoonlijk concept van de flamenco artiest, hij heeft rustig en bedeesd alles gedaan wat hij moest doen, zonder haast en nu is hij klaar om zijn grootse toekomst tegemoet te gaan."

Flamenco voor volwassenen, Diario de Sevilla
"Zijn zang zit heel dichtbij dat van Camarón, maar belangrijker is de warme, schitterende timbre van zijn stem. Zijn virtuositeit in saxofoon techniek levert voortdurend verrassingen, met zijn baanbrekende, speelse, levendige, intieme of soms juist atletische frasering, al naar gelang het stuk. Niets in zijn kunst is geforceerd, hij heeft geen valse sterallures, wat hij zoekt is een manier om te communiceren met de middelen die tot zijn beschikking zijn, en dat zijn er veel. Lizana is een frisse wind in de wereld van de jondo en iedere keer dat ie zichzelf compleet geeft in een liveoptreden steekt hij met zijn stralende energie het publiek aan."

Antonio Lizana, Electronic Press Kit

Eduardo Guerrero

De uit Cádiz (Spanje) afkomstige Eduardo Guerrero studeerde Spaanse dans, moderne dans en flamenco. Hij is een grote kenner van de essentie van flamenco. Hij heeft momenteel 3 dansspektakels: Guerrero, _Desplante_en Callejón de los Pecados. En toerde in november 2018 door Amerika met zijn vierde show: Gaditanía. Zijn laatste show, getiteld Onírico, zal in februari 2019 in premiere gaan..

Flamenco kent een zeer strikt regime van ritmes en dansstijlen. De puristen houden flamenco het liefst hetzelfde. Wie zich daar niet aan houdt, danst geen flamenco. Sommigen gaan zelfs verder en stellen dat je flamenco alleen kan dansen en zingen als je ‘t in je bloed hebt, zoals de gitanos (zigeuners). Dit levert een grote druk op behoud van de vorm.

“Entonces el Flamenco es un muro con el que chocas y una y otra vez, pero ante el que yo no me paro, choco e intento escalarlo para ver que hay detrás de ese muro. No me importa seguir hacia adelante, saltar ese muro y volver a el cada vez que sea necesario.”

“Flamenco is als een muur waartegen je keer op keer oploopt, maar ik laat me er niet door stoppen. Ik bots ertegen en probeer die muur te beklimmen, om te zien wat erachter ligt. Ik vind het prima om eroverheen te stappen, rechtdoor te gaan en er ook steeds naar terug te keren, als het nodig is.”

Eduardo Guerrero is altijd bezig de grenzen en muren die flamenco optrekt te overwinnen: “Het is de enige manier om te kunnen groeien, voor zowel ons als artiesten, als de kunst van de flamenco zelf.”

Hij gaat de strijd met de conventies aan en stelt zich open voor alle soorten muziek, choreografie stijlen en vormen van theater. Spelen en ontdekken is zijn doel.

Hij lijkt een uitstekende danser om de culturele en architectonische conventies van Rotterdam uit te dagen.

El Arte en Cualquier Esquina

Improvisatie optreden van Eduardo Guerrero en Antonio Lizana in de straten van Valencia, in 2018 El Arte en Cualquier Esquina.

Pers

Volkskrant 14 januari 2019, over de Flamenco Biennale Nederland, met een exclusief stukje over Guerrero: Welkom in het universum van de radicaal vernieuwde verbluffend hedendaagse flamenco

Item op de Spaanse TV (Telecinco) over de nieuwe show Onírico, van flamencodanser Guerrero. Eduardo Guerrero El nuevo bailaor de moda Gaditano

Monica Ruiz van Hattem

Mijn naam is Monica Ruiz van Hattem en ik ben documentairemaker.

Film maken is voor mij geen doel maar een weg. De nieuwsgierigheid en verwondering die het film maken vraagt, opent mij naar de wereld.

Zo leek de monumentale architectuur van Rotterdam mij mooi, maar al filmend voor Symfonie van het Lichaam, veranderde de focus van de esthetiek naar het lichamelijk ervaren van de ruimte. Wat mooi leek, veranderde in een totaal andere ervaring. Film maken is voor mij de beste manier om mezelf te begrijpen en kennis over de wereld te ervaren.

Ik heb een voorliefde voor muziek, dans en filosofie en ik werk vaak met contrasten. Tussen culturen, tussen natuur en beton, tussen logica en gevoel. Film maken is mijn manier om ritme en harmonie te creëren.

In 2016 won ik met mijn eerste feature length documentaire, _De Dood van Don Quichot,_de Junior Juryprijs van FIDBA (Festival Internacional Documental Buenos Aires). Momenteel werk ik aan deze korte dansfilm. En aan een lange documentaire met het thema ontheemding. Bij ontheemding kan je niet terugkeren naar wat je verloren bent. Dat kan een plek zijn, maar ook een gevoel. In deze film breng ik de ontheemding van drie zangeressen in beeld door te focussen op de creatie van hun muziek en theater. Zij creëren hiermee een tussenwereld, tussen het nu en het verlangen naar datgene wat ooit was.

Naast het film maken geef ik ook les documentaire maken aan de Universiteit Twente. En presenteer ik jaarlijks het Flamenco Festival Rotterdam.

Voor meer informatie kunt u mijn website bezoeken: movie-mento

Castellano

“La música no llena el espacio, lo crea.”

R. Andrés

Sinfonía del Cuerpo es un corto de baile flamenco en la estación de trenes de Rotterdam, con el bailaor Eduardo Guerrero (según el periódico Volkskrant, el futuro Dios del flamenco) y cantaor y saxofonista Antonio Lizana. Es una oda a la capacidad del cuerpo a reclamar el espacio en medio de la arquitectura aturdidora y moderna de Rotterdam.

Me llamo Mónica Ruiz, soy cineasta y española, pero vivo en Rotterdam. Y aunque me haya adaptado perfectamente, me siento fuero de lugar. Es como si esta ciudad apelase al funcionamiento y no al vivir. Dejé de jugar, de improvisar y estar en el momento. Quiero saber que es lo que me tienta a funcionar en vez de vivir.

Creo que arquitectura influye en esto. Me he dado cuenta que la arquitectura monumental, típica de Rotterdam, con sus materiales industriales y diseño moderno, me invade con su lógica y estética. Son edificios bonitos, pero comunican indiferencia. Esta indiferencia se apodera de mi. Lo que resta es una forma funcional de vivir la ciudad, en vez de desde una experiencia corporal y necesidades intrínsecas.

Para poder experimentar la ciudad desde una vivencia corporal, invito a un bailaor y un cantaor español. Juntos crearán una relación desenvuelta entre la música, baile y entorno. Sin perder el contacto con el cuerpo y la voluntad interna.

¿El significado de la arquitectura, puede cambiar si la música y el baile en vez de llenar el espacio, lo crean?

Quiero responder esta pregunta desarrollando este corto.

Arquitectura es música congelada
La película Sinfonía del Cuerpo tiene lugar en la estación de trenes de Rotterdam. El bailaor Eduardo Guerrero y cantaor y saxofonista Antonio Lizana se desafían entre ellos con sus ritmos y melodías cada interpretación propia del espacio.

Goethe dijo: “arquitectura es música congelada.” Si esto es cierto, entonces la música es arquitectura derretida.

Siguiendo esta filosofía, cada lugar de la estación tendrá su típico sonido, representando así las cualidades arquitectónicas. Es un soundscape melódico, a veces abstracto y compuesto de sonidos ajenos a la estación misma.

La película
El saxofonista Antonio Lizana es guía de turistas en la estación de Rotterdam. Su música es cálida y hace contraste con el sonido que reproduce la arquitectura de la estación misma.

Lizana prefiere los lugares pequeños, acogedores de la estación, pero el sonido y el diseño tan impresionante de la estación misma le dominan. En su intento de mostrar su visión sobre el entorno se encuentra con Eduardo. Eduardo se deja llevar completamente por el sonido mecánico e industrial del interior de la estación. Hasta que Lizana le empieza a cantar desde lo mas profundo de su ser.

La percepción del entorno cambia en Eduardo, de una forma funcional de percibir a una forma corporal de sentir la gran estación vacía y fría. Alentado por la sensibilidad del cante de Lizana y el grupo de turistas, Eduardo decide soltar ese sitio tan frio y el ritmo correspondiente.

Dinero y equipo
Con el dinero recaudado en esta campaña se pagarán los gastos de la producción de la película que no quedan cubiertos por los fondos.
Son gastos para poder recompensar de alguna manera la coreografía y composición de música especial para la película. Y el trabajo artístico del equipo.

Además, se cubrirían los gastos menos mediáticos pero necesarios como son el viaje y estancia de los artistas, el permiso para poder filmar en la estación y el alquiler de las cámaras y equipo de sonido.

Nuestro quipo está formado por:
Mónica Ruiz van Hattem, guion y dirección.
www.movie-mento.com
Matija Pekiç, cámara.
www.mpekic.com
Serge Dusault, sonido y diseño de soundscape.
www.sergedusault.com
Dzenita Camo, asistente de dirección y producción.
www.linkedin.com/in/dzenitacamo

Antonio Lizana
El saxofonista, cantaor y compositor Gaditano experimenta con ritmos y melodías en sus creaciones excepcionales de flamenco-jazz. Con gran energía canta con su saxófono y deja que su voz baile sobre las armonías modernas de jazz.

Su música no solo traspasa las convicciones de la tradición flamenca sino también lo posible en música, cantando y tocando el saxófono con una energía alucinante y sobre todo un aliento sin fin.

Antonio Lizana, artista flamenco que dominará el mundo (Jaci González, Aire Flamenco)
“Antonio Lizana inventó un concepto propio y personal de artista flamenco, hizo todo lo que había que hacer humildemente en el transcurso de los años, sin prisa pero sin pausa, y ahora todo lo suyo es previsible gran futuro."

Flamenco para adultos (Juan Vergillos, Diario de Sevilla)
“Como cantaor tiene el referente de Camarón muy cerca pero lo importante es el timbre caliente, bellísimo, de su voz. Su virtuosismo técnico se cifra en el saxo donde su fraseo rompedor, juguetón, vibrante, íntimo o atlético, según sea el caso, es una sorpresa continua.
Nada en su arte es forzado porque no busca adscribirse a una marca sino a comunicarse con los medios que tiene a su alcance, que son muchos como digo. Lizana es un soplo de aire fresco en el mundo de lo jondo y un derroche de sana energía en cada una de sus entregas en directo.”

EPK Lizana

Eduardo Guerrero
Eduardo Guerrero (Cádiz) estudió Danza Española, danza contemporánea y flamenco. Tiene un profundo conocimiento de la esencia del flamenco. Actualmente gira con 3 espectáculos: Guerrero, Desplante y Callejón de los Pecados. Su nuevo show, Sombra Efímera II, se estrenará en febrero del 2019.

Al compás de Eduardo Guerrero (Al aire y a compas)
“Entonces el Flamenco es un muro con el que chocas y una y otra vez, pero ante el que yo no me paro, choco e intento escalarlo para ver que hay detrás de ese muro. No me importa seguir hacia adelante, saltar ese muro y volver a el cada vez que sea necesario.”

Eduardo Guerrero intenta superar los muros y fronteras que imponen el flamenco. “Es la única forma de poder crecer nosotros, los artistas y a la vez el propio flamenco.”
Eduardo Guerrero lucha contra las convenciones. Se abre a todos los géneros de música, coreografías y teatro. Su objetivo es poder experimentar y descubrir.

Guerrero y Lizana parece el dúo perfecto para desafiar las convicciones culturales y arquitectónicas de Rotterdam.

El Arte en cualquier Esquina

Prensa y otros medios
Gaceta Volkskrant, 14 de enero del 2019, sobre la Bienal de Flamenco Neerlandés, con una entrevista con Eduardo Guerrero.

El nuevo bailaor de moda, Canal Cinco

Mónica Ruiz van Hattem
Me llamo Mónica Ruiz van Hattem y soy cineasta. Para mi hacer cine no es un objetivo sino un camino. La curiosidad y asombro que pide el cine me abre al mundo. La arquitectura monumental de Rotterdam, por ejemplo, me parecía bonita, pero filmando Sinfonía del Cuerpo descubrí que, cambiando el enfoque de la estética a la experiencia corporal de ocupar un espacio, también cambiaba la belleza. Lo que parecía bonito se convirtió en una experiencia completamente distinta.

Hacer cine es para mi la mejor manera de entender y experimentar mi conocimiento sobre el mundo. Tengo predilección por la música, el baile y la filosofía. Y trabajo los contrastes. Entre culturas, la naturaleza y el hormigón, la lógica y el sentimiento. El cine es para mi una forma de crear ritmo y armonía.

Gané el premio del Jurado Joven del FIDBA (Festival Internacional de Documental Buenos Aires) en el 2016 con mi primer documental largo La Muerte de Don Quijote.
En estos momentos desarrollo este corto de baile. Y un documental con el tema desplazamiento: el no poder volver algo que perdiste. Puede ser un lugar o un sentimiento. Las creaciones de música y teatro de tres cantantes dan forma al desarraigo en este documental. Crean un nuevo mundo, entre el presente y el añoro a lo que un día fue.

A parte de hacer cine también soy profesora en la universidad de Twente. Y presento todos los años el Festival de Flamenco de Rotterdam.

Para mas información, por favor visiten la pagina web: movie-mento

English

“La música no llena el espacio, lo crea.”
"Music does not fill space, it creates space." R. Andrés

Symphony of the Body is a short dance film at the Central Station of Rotterdam with, as Volkskrant described him, the "upcoming flamenco god" Eduardo Guerrero and singer and saxophonist Antonio Lizana.
It is an ode to the body's ability to claim space in the overwhelming architecture of Rotterdam.

My name is Monica Ruiz van Hattem, filmmaker and a citizen of Rotterdam of Spanish origin. Although I function well, I do not fully come into my own in Rotterdam. It is as if the city only appeals to my functioning. And I lose the connection with my playful side, which improvises and lives by the day. I want to know what unwittingly seduces me into this functioning mode.

Architecture plays a role in this. I researched it and discovered that the monumental, industrial materials and sleek design of new buildings in Rotterdam mainly appeal to aesthetics and logic. They are beautiful but also distant buildings. This detachment unconsciously settles in me. What remains is a functional experience of the city, instead of a physical experience from an inner need.

To perceive the city from a physical experience, I invite a Spanish dancer and a musician. Uninhibited, they create a relationship between music, dance and the surroundings. Without losing the connection to the body and the inner will.

Can the meaning of architecture change when music and dance do not occupy but rather determine the space? I want to answer this question by making this short film.

Architecture is frozen music

Symphony of the Body takes place at the Central Station of Rotterdam. Flamenco dancer Eduardo Guerrero and flamenco singer & saxophonist Antonio Lizana challenge each other with their own interpretation of space in rhythms and melodies.

"Architecture is frozen music." Goethe said. If architecture is frozen music, then music is molten architecture.

In the film, the Central Station gets a "molten" musical interpretation of its design at each location. It is a soundscape that sometimes sounds melodic, sometimes abstract and is close to the stations own sounds.

The film

Saxophonist Antonio Lizana is a tourist guide at Rotterdam Central Station. His music is warm and contrasts with the sound emanating from the Central Station itself.

Lizana prefers the small, sheltered spots at the station, but the dominant sound and image of the grand architecture prevails.

In his attempt to draw attention to his view, he meets Eduardo. Eduardo is fully absorbed by the mechanical and industrial sound of the station. Until Lizana starts singing for him, from the bottom of his soul. Then Eduardos perception changes from the functional to the physical experience of the large, empty and chilly platform hall. Encouraged by the vulnerability of Lizana's singing and the group of tourists, he dares to leave the cold location and chilly rhythm.

Money & crew

With the money from this campaign, I will pay a part of the costs for filming and editing the film, which is not covered by funds. The costs consist of a reward for the unique choreography and composition of the music. And the artistic work of the crew.

In addition, there are less exciting but equally necessary costs such as travel and accommodation costs of the artists, the license for filming at the Central Station and rent of the equipment.

Our core crew consists of:

Monica Ruiz vanHattem, script and direction.
www.movie-mento.com
Matija Pekić, camera.
www.mpekic.com
Serge Dusault, soundscape composition.
www.sergedusault.com
Dzenita Camo, assistant director and production.
www.linkedin.com/in/dzenitacamo

Antonio Lizana

The saxophonist, singer and composer from Cádiz experiments with rhythms and melodies in his rare organic sounding flamenco-jazz mix. In the energetic improvisations he "sings" flamenco with his sax and lets his flamenco voice sound swinging over modern jazz harmonies.

His music not only goes beyond the limits of the flamenco tradition, but also breaks the boundaries of what is possible in music. He sings and plays saxophone with an incredible energy, and especially endless breath.

Flamencoartist Antonio Lizana, will conquer the world, Aire Flamenco

"Antonio Lizana created a willful and personal concept of the flamenco artist, he has done everything he had to do in a calm and timid manner, without haste and now he is ready to face his great future."

Flamencofor adults, Diario de Sevilla

"His singing is very close to that of Camarón, but more important is the warm, brilliant timbre of his voice. His virtuosity in the saxophone technique constantly delivers surprises, with his groundbreaking, playful, lively, intimate or sometimes even athletic phrasing, depending on the piece. Nothing in his art is forced, he has no false allures, what he is looking for is a way to communicate with the means at his disposal, and there are many. Lizana is a breath of fresh air in the world of jondo and every time he gives himself completely in a live performance, he transfers his radiant energy to the public. "

Antonio Lizana,Electronic Press Kit

Eduardo Guerrero

Eduardo Guerrero, a native of Cádiz (Spain), studied Spanish dance, modern dance and flamenco. He is a great connoisseur of the essence of flamenco. He currently has 3 danceshow spectacles: Guerrero, Desplante and Callejón de los Pecados. And he toured America in November 2018 with his fourth show: Gaditanía. His last show, titled Onírico, will premiere in February 2019.

Flamenco has a very strict regime of rhythms and dance styles. The purists prefer to keep flamenco this way. Whoever doesn’t adhere to it, does not dance flamenco. Some even go further and claim that one can only dance and sing flamenco if one has it in the blood, like the gitanos (gypsies). This puts a great deal of pressure on maintaining the form.

Al compás de Eduardo Guerrero (Al aire y a compás)
“Entonces el Flamencoes un muro con el que chocas y una y otra vez, pero ante el que yo no me paro,choco e intento escalarlo para ver que hay detrás de ese muro. No me importaseguir hacia adelante, saltar ese muro y volver a el cada vez que seanecesario.”

"Flamenco is like a wall you crash against time and again, but I don’t let it stop me. I collide and try to climb that wall to see what’s behind it. I do not mind jumping over it, moving forward and returning to that wall whenever necessary. "

Eduardo Guerrero is always busy overcoming the borders and walls that flamenco sets: "It is the only way to grow, both for us as artists, as for the art of flamenco itself."

He challenges the conventions and opens himself up to all kinds of music, choreography styles and forms of theater. Playing and discovering is his goal.

Both Eduardo and Antonio seem to be the right duo to challenge the cultural and architectural conventions of Rotterdam.

El Arte en Cualquier Esquina

Improvised performance by Eduardo Guerrero and Antonio Lizana in the streets of Valencia, in 2018 El Arte en Cualquier Esquina.

Press

Volkskrant January 14, 2019, about the Flamenco Biennale Netherlands, with an exclusive piece about Guerrero: Welcome to the universe of the radically renewed stunning contemporary flamenco.

Item on Spanish TV(Telecinco) about the new show Onírico, from flamenco dancer Guerrero. Eduardo Guerrero El nuevo bailaor de moda Gaditano

Monica Ruiz van Hattem

My name is Monica Ruiz van Hattem and I am a documentary maker.

Making a film is not a goal but a way forward for me. The curiosity and wonder that filmmaking demands, opens me up to the world.

For example, the monumental architecture of Rotterdam seemed beautiful to me, but while filming for Symphony of the Body, the focus shifted from aesthetics to the physical experience of space. What looked beautiful, turned into a totally different experience. Making movies is the best way for me to understand myself and to experience knowledge about the world.

I have a passion for music, dance and philosophy and I often work with contrasts. Between cultures, between nature and concrete, between logic and feeling. Making a film is my way to create rhythm and harmony.

In 2016 I won theJunior Jury Prize of FIDBA (Festival Internacional Documental Buenos Aires) with my first feature length documentary, TheDeath of Don Quixote. I am currently working on this short dance film. And on a long documentary that centers on displacement. In the case of displacement you can not return to what you have lost. That can be a place, but also a feeling. In this film I show the expatriation of three female singers by focusing on the creation of their music and theater. They thus create an intermediate world, between the now and the desire for that which once was.

Besides making films,I also teach documentary making at the University of Twente. And I present the Flamenco Festival Rotterdam every year.

You can visit my website for more information: movie-mento.