Dit is mijn verhaal over het Toevluchtsoord in Groningen.
De plek waar ik mijn eerste levensjaar door heb gebracht en waar ik na een lange zoektocht na 53 jaar terugkeerde.
Steun mij met het realiseren van mijn boek over deze bijzondere plek!
Je kunt mij helpen door een boek te bestellen, een print af te nemen of een bijdrage zonder tegenprestatie te doen. Je maakt me daar heel erg blij mee.
Toen ik hoorde over de aanstaande verhuizing van het Toevluchtsoord heb ik gevraagd of ik in het gebouw mocht fotograferen. Om het vast te leggen voor het verdwijnt. Dat was niet vanzelfsprekend want er werd op dat moment nog geleefd en gewerkt. Het Toevluchtsoord is een veilige plek voor vrouwen en daar worden mannen niet toegelaten. Ik ben blij dat er voor mij een uitzondering gemaakt kon worden.
De verhuizing.
In oktober 2017 verhuisde het Toevluchtsoord na 105 jaar naar een nieuwe lokatie, weg van het Martinikerkhof.
Tussen juni en november 2017 heb ik de laatste maanden van het Toevluchtsoord aan het Martinikerkhof gefotografeerd.
Fotografie is een bijzonder medium. Van de lelijkste onderwerpen kunnen de mooiste foto's worden gemaakt. Ook het gebouw aan het Martinikerkhof droeg het verval schoonheid in zich.
En zo keerde ìk terug in het Toevluchtsoord.
Dit was de plek waar mijn wieg stond, waar mijn leven is begonnen.
(Wil je horen over mijn verhaal dan kun je hier een video bekijken)
De fotografie.
Tijdens de verschillende fotografie sessies in Groningen merkte ik dat ik steeds meer vertrouwd raakte met de plek. Aanvankelijk was ik vol met onrust, er op gespitst om vooral maar niets te missen in het gebouw.
Maar na verloop van tijd kwam er rust over me.
Het werk is louterend; door er te zijn leer je te begrijpen.
Het verblijf in het Toevluchtsoord heeft bij al die verschillende bewoners, moeders en kinderen, heel verschillende beelden doen ontstaan. Voor de een is het een plek van veiligheid en rust, voor de ander een herinnering aan onzekerheid of angst.
Het is voor mij heel bijzonder om iets achter te kunnen laten waarbij je stil kunt staan, een monument voor al die verschillende indrukken en herinneringen.
Mijn foto- en filmwerk heeft altijd een sociaal doel en is gericht op persoonlijke ontwikkeling van anderen.
Zo spelen veiligheid en vluchten vaak een rol.
Ik vraag me af of onbewust mijn geschiedenis en het verblijf in het Toevluchtsoord bijgedragen hebben aan mijn fascinatie voor vluchtverhalen en portretten van mensen die huis en haard hebben moeten verlaten. Vaak ook heb ik me afgevraagd waarom dit vastleggen zo belangrijk voor me is.
Ik heb inmiddels veel antwoorden gevonden. Ik heb het belang van die éne foto leren kennen. Dat beeld dat jou verbindt met de historie van een plek of persoon.
Langzamerhand lijkt zich in mijn werk een nieuw perspectief aan te dienen: hoe verbindt je je met een nieuwe omgeving?
Hoe doe je dat en wat is er voor nodig?
Mijn werk kun je bekijken op www.martinwieldraaijer.nl
Het boek:
In het boek laat ik mijn persoonlijke verhaal achter.
Mijn achtergrond is een bijzondere aanleiding voor dit project maar niet het onderwerp.
Met jouw genereuze bijdrage kan ik mijn boek laten vormgeven en drukken. Ik kies voor onderscheidende vormgeving en bij het drukken gaat er bijzonder veel aandacht naar de weergave van de beelden, de lithografie en de keuze voor goed papier. Ik leg de lat hoog.
Het doel: een prachtig vormgegeven en liefdevol gedrukt document.
Het boek over de laatste maanden van het Toevluchtsoord bestaat uit ca. 80 afbeeldingen van het gebouw, interieurs en stillevens.
Voelbaar is de ontmanteling, het afscheid en de stilte.
Het formaat is 24x29 cm; 96 pagina’s plus 2x4 pagina’s schutblad plus band en stofomslag op 135 grams Tatami white papier binnenwerk.
De foto’s worden in full-colour afgedrukt.
When I heard about the upcoming move of the Haven I have asked if could photograph the building. To capture it for it disappears. That was not obvious because people at that time still lived and worked there. The refuge is a safe place for women and men are not allowed. I am pleased that an exception could be made for me.
The move.
In October 2017 the refuge after 105 years moved to a new location, away from the Martini churchyard. Between June and november 2017 I have documented the last months of the refuge to the Martini churchyard.
Photography is a particular medium. Of the ugliest topics can be made the most beautiful pictures. Also the building to the Martini churchyard carried expiration beauty in itself.
The photography.
During the various photography sessions in Groningen, I noticed that I am becoming more familiar with the place. At first I was full of turmoil, keen to miss nothing especially in the building. But over time there came peace over me. The work is cathartic; by being there, you learn to understand.
The stay in the Refuge has created very different images at all those different residents, mothers and children. For one, it is a place of security and peace of mind, for the other a reminder of uncertainty or anxiety. It is very special for me to be able to leave something behind which you can stand still, a monument to all those different impressions and memories.
My photo and film work has always had a social purpose and is aimed at personal development of others. I wonder if unconsciously my history and stay in the Refuge have contributed to my fascination with flight stories and portraits of people who have had to leave their homes. Often I have wondered why this capture is so important to me. I have found many answers. I have to know the importance of that one picture. That image that connects you with the history of a place or person.
Slowly in my work appears a new perspective: how do you connect with a new environment? How do you do it and what is it for?
The book:
In the book I let my personal story behind. My background is a special occasion for this project but not the subject.
With your generous contribution I can design and print my book.
I choose for distinctive design and in printing is particularly attentive to the display of the images, the lithograph and the choice for good paper.
I put the bar high. The goal: a beautifully crafted and lovingly printed document.
The book on the last months of the Refuge consists of ca. 80 images of the building, interiors and still lifes.
Feet the dismantling, the farewell and the silence.
The format is 24x29 cm; 96 pages plus 2 x 4 pages front cover plus band and dust jacket on 135 grams Tatami white paper lining.
The photos are printed in full-colour.
Iedere donateur ontvangt van mij een persoonlijke uitnodiging voor de expositie en boekpresentatie in Groningen. De datum is nog nader te bepalen. Tot dan!
