Maandag 14 mei kregen we plotseling een mailtje van Fotomuseum Rotterdam met de ontzettend leuke vraag of wij woensdag 16 mei te gast wilden zijn bij de fotografie-talkshow 'De donkere Kamer #15'! Het was lastminute, maar we konden natuurlijk geen nee zeggen tegen deze vorm van publiciteit!

Het zou gaan om een interview van 10 minuten. Een prachtige kans om ons verhaal te delen en wat meer informatie te geven over ons project.

Na een diner met o.a. fotograaf Martin Schoeller die ook te gast was die avond, zaten we vol trots in de zaal, wachtend op ons moment. En toen werden we aangekondigd: Project390!
Het was toch wel erg spannend.... Elvera en ik (Rosalie) keken elkaar aan: Let's do this! Met hartslag 120 liepen we richting de schijnwerpers...

We werden geïnterviewd door Marc Prüst. Hij stelde fijne vragen waardoor ons verhaal goed naar buiten is gekomen. Ook kregen we een moment om een oproep te doen. Het was even slikken en de goede woorden zoeken maar we zijn super trots op onszelf dat we dit hebben gedaan.

Daarnaast zijn wij het Fotomuseum ontzettend dankbaar dat wij te gast mochten zijn. We hebben hierdoor nieuwe energie gekregen om te strijden voor ons onderwerp.

Vandaag is de laatste dag dat je kunt doneren. Help je ons mee om het taboe te doorbreken?

Rosalie

Toen we dit project begonnen wisten we dat het lastig zou gaan worden. Een taboe is niet zomaar een taboe. Dat we dit taboe heel ambitieus ook nog eens willen doorbreken, is waar het extra lastig wordt. We hebben ontelbare vergaderingen gehad over hoe we mensen het beste konden bereiken zonder iemand te kwetsen. We hebben ontzettend ons best gedaan met social media; we voorzien jullie elke week van maar liefst 4 interessante blogs. We hebben ontelbaar veel mensen gemaild voor hulp, soms een beetje tot het spammen aan toe. We hebben een soort guerrilla actie gehouden met flyers en posters, zodat mensen in Rotterdam en onze woonplaatsen ook direct een praatje met ons konden maken.

Hoe vaak we niet te horen hebben gekregen: “Nee, zo een folder kunnen we hier echt niet neerleggen”, “Helaas we kunnen jullie echt niet verder helpen. Als je meer voorbeeldmateriaal hebt dan mag je het nog wel eens proberen”. Heel eerlijk; misschien zijn onze folders ook een beetje te direct en is onze manier van mailen een tikje invasief. Maar als het er anders stond zou het dan jouw aandacht trekken? Wij denken van niet.

Gisteren betaalde ons harde werken zich dan eindelijk uit. We zijn trots om te mogen zeggen dat de Gemeente Rotterdam ons project net zo belangrijk vindt als wij. Daarom hebben ze besloten ons te steunen via crowdfunding-platform voordekunst. Dat is toch een klein feestje waard! We hebben er zelfs een klein traantje bij weggepinkt.

Maar we zijn er nog niet! We weten dat het een moeilijk onderwerp is en dat je er misschien liever niet mee geconfronteerd wilt worden. Juist dan vragen we je om een donatie te doen. Help ons het taboe te overwinnen en laat een donatie achter bij voordekunst. Dit kan al vanaf 10 euro, daarbij krijg je voor ieder bedrag een leuk bedankje terug.

Ik merk dat het lastig is om over Project390 te vertellen in gezelschap. Als je op een gelegenheid bent, of in het gezelschap van mensen, dan wordt er vaak geïnformeerd over wat je momenteel allemaal bezighoudt. Het is voor mij dan eenvoudig om te vertellen over mijn studie. Hier kan ik heel erg enthousiast over zijn en veel over vertellen. Maar zodra we hier wat dieper op ingaan dan komt ook Project390 aan bod. Dit is een serieus en ernstig onderwerp dat je niet zo gauw op de koffietafel gooit. Maar maakt dit het onderwerp dan minder relevant om over te praten? Denk jij er zelf ooit over na om een zwaar onderwerp aan te kaarten dat je momenteel erg bezig houdt? Voor mij is dat erg lastig, maar zeker de moeite waard. Hierdoor kom je er namelijk achter hoe andere mensen hierover denken.

Over Project390 krijg ik veel uiteenlopende reacties te horen, zoals: “Maar dan kun je toch gewoon naar slachtofferhulp?” of als je vertelt dat men hun ei niet kwijt kan bij vrienden of familie: “Dat zal toch allemaal wel meevallen”. In eerste instantie lijkt dat zo, totdat je het zelf meemaakt. Dan kom je er pas achter hoe iedereen in je omgeving erop reageert. Ik geloof graag in het goede van de mens. Iedereen verdient een eerlijke kans om te praten over waar hij of zij mee zit. Ook als het een onderwerp is dat je eigenlijk liever vermijdt, of waar je misschien stiekem toch al vooroordelen over hebt gehad. Hier heb ik mezelf ook schuldig aan gemaakt en ik weet zeker dat jij dat ook wel eens hebt gedaan. Maar hier kun je natuurlijk zelf altijd verandering in brengen.

Geloof jij net als ik ook dat iedereen een eerlijke kans verdient en zijn of haar verhaal mag vertellen? Zou jij ook ons project een eerlijke kans willen geven? Samen kunnen wij mensen steunen die zich in de naaste omgeving van een moordverdachte bevinden.

Doneer hier voor ons project op VoordeKunst

Elke week schrijft er een nieuw teamlid een blog over waarom zij dit project belangrijk vindt. Deze week het verhaal van Kristel:

Ik mag van geluk spreken dat ik zelf geen enkele ervaring heb met dit onderwerp. Zijdelings zie je zeker wel eens een televisieprogramma, een nieuwsbericht of krantenartikel. Maar mijn leven gaat door. Ik lees het, sta er bij stil, maar schuif het ook weer opzij. Medelijden met het slachtoffer en zijn/haar familie is er zeker. Medelijden voor de zijde van de dader? Dat is iets waar ik zelf nog nooit over nagedacht heb.

Totdat ik de blogpost van Elvera las: ‘Mijn schoonmoeder vermoordde twee keer haar man’.

Je bekijkt het direct vanuit een ander perspectief. Een medestudent waar je niks aan merkt maar die wel een rugzak met zich meedraagt. Persoonlijk vraag ik mij nu af: ‘Hoeveel mensen kom ik dagelijks tegen die met deze zware rugzak rondlopen? En hoe wordt er door de maatschappij tegenaan gekeken?’

Door mij in te zetten voor Project390 kan ik deze mensen een stem geven. Deze mensen verdienen begrip omdat zij niks te maken hebben met de misdaad. Er wordt negatief over ze gedacht en er wordt direct een link gelegd tussen een misdadiger en een familielid. Maar waarom?

Het doel dat ik mezelf heb gesteld is dat dit project ervoor gaat zorgen dat mensen er meer over gaan nadenken. Dat het een gespreksonderwerp wordt en dat het uit de taboesfeer wordt gehaald. Als ik in mijn eigen omgeving hierover vertel krijg ik veel positieve reacties terug. Ik hoop dat wij vele persoonlijke verhalen mogen delen, zodat er stukje voor stukje meer begrip wordt getoond.

Door deze verhalen te delen hopen wij deze mensen hun rugzak te kunnen legen.

Voel je vertrouwd bij ons, project390

Elke week schrijft er een nieuw teamlid een blog over waarom zij dit project belangrijk vindt. Deze week het verhaal van Manon:

“De naasten van moordenaars”. Dit onderwerp komt mogelijk aan als een klap in je gezicht, of … misschien kun je het nog niet helemaal begrijpen. Dat geeft niet! Daarom zijn wij er ook om dit aan je uit te leggen.

Zo voelde ik mijzelf ook toen Elvera, stichter van Project390, haar verhaal deed. Ik kon het eerst niet helemaal begrijpen, omdat ik er ook nog nooit bij stil had gestaan. Maar ondanks dat ik het niet begreep kwam het zó hard aan, het raakte mij emotioneel. Dat is ook precies de reden waarom ik mij inzet voor dit project.

Ditzelfde gevoel speelt bij de familieleden die op een dag ineens te horen krijgen: ‘… heeft iemand vermoord’. Het komt aan als een klap en tegelijkertijd bestaat er een soort onbegrip; hoe heeft hij/zij dit kunnen doen en waarom?

Voor sommigen van jullie is dit gevoel misschien maar al te bekend. Een gevoel dat je wellicht hebt weggestopt, omdat er eigenlijk niet over gepraat mag (of kan) worden.

Ik vergelijk dit taboe dan ook wel eens met #MeToo. Niemand praatte eigenlijk over seksuele intimidatie, tot iemand zijn mond open trok, de hele wereld zich begon te uiten en de rest van de wereld zich over hen ontfermde.

Het speelde op een veel grotere schaal dan men dacht, zo ook in mijn eigen familie. We praten er eigenlijk nauwelijks over, het heeft zelfs een breuk veroorzaakt in onze familie. Zo zal dat hoogstwaarschijnlijk ook gaan als je bijvoorbeeld zou horen dat je neef iemand heeft vermoord. Zou je dan nog gemakkelijk contact leggen met zijn moeder, jouw tante?

Deze situatie is natuurlijk niet helemaal vergelijkbaar. Maar wat ik hiermee wil zeggen is dat ook het onderwerp van ons project waarschijnlijk op een grotere schaal speelt dan je denkt; #project390. Misschien wil je er liever niet over nadenken of praten, maar als iedereen dat doet, ontstaat er dus geen ruimte voor de naasten van moordenaars om hun verhaal kwijt te kunnen. Ze kroppen het op, het gaat aan hen vreten.

We weten allemaal dat er meer negatieve dan positieve dingen op het internet te vinden zijn, die we eigenlijk het liefste willen vermijden. Maar het mooie daarvan is dat je juist daardoor weet dat je niet de enige bent, dat er anderen zijn die hetzelfde (hebben) moeten doorstaan. Dat zij hun oplossing misschien al hebben gevonden en hopelijk jou daarbij kunnen helpen.

Dat is precies wat wij willen creëren voor de naasten van moordenaars. Een plek waar je zonder schaamte of “gevaar” je ei kwijt kan, waar je geholpen kunt worden. Daarin wil ik, samen met de rest van Project390, de eerste stap gaan zetten.

Vandaag (10 april) hebben wij onze flyers en posters binnen gekregen. Weet jij een plek waar we deze mogen neerleggen of ophangen? Laat het ons weten!

Vaak zit ik samen met mijn vader op de bank en kijken we naar programma’s op ID (investigation discovery). Je ziet reconstructies van de meest verschrikkelijke moorden en de verhalen van de rechercheurs zijn erg indrukwekkend. Op zo’n moment sta je even stil bij de impact die zo’n gebeurtenis heeft op alle mensen die erbij betrokken zijn.

Afgelopen winter kwam het onderwerp moord toch wel even heel dichtbij. Ongeveer hemelsbreed 300 meter bij ons vandaan, is afgelopen oud en nieuw een moord gepleegd. Dat kwam binnen, gelijk voelde ik me betrokken, ook al had ik er zelf niks mee te maken. Die persoon liep gewoon rond bij ons in de buurt…. de gedachte schiet in je hoofd: ‘Straks gebeurt het bij ons thuis?’ Volgens de geruchten ging het om een jonge vrouw van ongeveer 21 jaar oud. De politie kwam overal langs om te vragen of we iets gezien hadden. Ergens tussen neus en lippen door hoorde ik dat ze verkracht was en er daarna ook brand werd gesticht. Maar wat hiervan waar was wist ik niet. Misschien zijn het immers maar slechts geruchten. Omdat ik veel programma’s kijk die er mee te maken hebben gaat ook gelijk mijn brein weer aan de gang met de vragen: Wie? Wat? Waar? En waarom?

Afgelopen week kwam de politie weer langs omdat ze met drones naar eventuele vermiste bewijsstukken gingen zoeken. Ik ging weer nadenken. Ik las dat ze een verdachte hebben opgepakt en merkte ook meteen dat de reacties daarop erg hatelijk kunnen zijn. Natuurlijk is het niet goed wat er is gebeurd, ook ik sta er niet altijd bij stil; de verdachte is een verdachte, veroordeeld is hij nog niet. Misschien heeft hij er helemaal niets of weinig mee te maken.

Ik vind het lastig om erover na te denken maar wel weet ik dat iedereen eerlijkheid verdient. Hij of zij moet niet meteen veroordeeld worden door roddels. Vanwege dit project denk ik ook opeens na over de naasten van deze man. Blijkbaar komt hij uit Tiel, het is ook allemaal wel nu heel dichtbij. Hoe zouden deze mensen zich voelen? Verraden? Bezorgd? Gesloopt? Denk aan de rechtszaak die ze moeten doorlopen… moeten ze nou wel of niet tegen hem getuigen? Het lijkt mij een ontzettend moeilijke situatie! Hoe ik hier in zou staan als het mij zou overkomen weet ik niet..

Maar wel weet ik dat we deze mensen kunnen steunen en helpen tijdens dit proces. We kunnen ze wel een stem geven en laten zien dat er een mogelijkheid is voor hen om steun en hulp te krijgen. Op dit moment weet ik dat er een verdachte is opgepakt. Daardoor lijkt het weer wat rustiger in het dorp Buren. Maar voor de naasten van de verdachte is de ellende net begonnen. Ik hoop dat we misschien iets voor deze mensen kunnen betekenen. Ik hoop ook dat jullie luisteren en even stilstaan bij deze gedachten.

Daarnaast hoop ik dat jullie ons zullen steunen. Alvast bedankt!

Je zult ongetwijfeld al iets voorbij hebben zien komen over ons Project390. We zijn benieuwd naar jullie indruk en/of vragen! Over 2 weken geven we antwoord op al jullie brandende vragen in een video. Je kunt hem volgende week terugvinden op onze website en facebook pagina.

Ons project is soms lastig uit te leggen, over te brengen en te begrijpen. Het is een ingewikkeld onderwerp en dit vereist transparantie en helderheid. Daarom hebben we jullie hulp nodig. Kom maar op met al jullie feedback, vragen en/of ideeën!

Wat zou jij willen weten over ons project? Wil je iets weten over onze plannen? Wil je graag weten of je mee kunt doen, hoe je kunt doneren of hoe je ons op een andere manier kunt steunen? Vraag het ons en wij beantwoorden jouw vraag op 19 april in de video!

Elke week schrijft er een nieuw teamlid een blog over waarom zij dit project belangrijk vindt. Deze week het verhaal van Rosalie:

Waarom doe ik mee met Project390?

Toen Elvera voorstelde om zich in te zetten voor dit onderwerp dacht ik eerst: ‘Wow, wat heftig en aangrijpend, maar wat ontzettend goed en mooi!’ Daarna dacht ik: ‘dit moet heel serieus aangepakt worden. Het moet op een respectvolle en vertrouwelijke manier gedeeld worden. Dit moet geen sensatie worden maar we moeten ons hier goed en op een serieuze manier voor inzetten om het doel te bereiken. Ik ga Elvera daarmee helpen!’

Jij hebt vast wel eens vooroordelen gehad over mensen. Ik maak mij daar ook schuldig aan. Het gaat een soort van automatisch, ook al wil je dat niet. Hierdoor scheren we mensen over één kam, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Iedereen is anders en iedereen heeft zijn eigen verhaal.

Zo heeft ieder huisje zijn kruisje: Ik heb bijvoorbeeld in mijn directe omgeving te maken met autisme. Naasten (broers/zussen) van mensen met autisme/andere stoornissen worden Brusjes genoemd. Er worden voor hen activiteiten georganiseerd en groepen opgericht. Wat vond ik het fijn om te horen dat er ook aan hen was gedacht, want als zusje van iemand met autisme (toen het nog niet heel bekend was) voelde ik mij soms best wel alleen.

Hetzelfde geldt voor de mensen die wij gaan helpen. Het is een heel ander soort onderwerp in een andere context, maar ik hoop dat dit project voor hen voelt als: ‘Wauw er is aan ons gedacht, hier moet ik zijn!’ Ik wil er voor zorgen dat zij zich niet meer alleen voelen.

Als we deze mensen zouden kunnen fotograferen, interviewen en met elkaar in contact brengen (lotgenotencontact) is ons doel al bereikt. Maar nog belangrijker is dat we eens gaan nadenken bij de vooroordelen die we hebben. Wees aardig en lief voor elkaar, en kijk vooral eens verder dan je neus lang is!

Elke week schrijft er een nieuw teamlid een blog over waarom zij dit project belangrijk vindt. Deze week beginnen we met het verhaal van Elvera:

Mijn schoonmoeder vermoordde twee keer haar man. De eerste keer de vader van mijn man, de tweede keer de vader van mijn stiefzussen. Zo…, dan weet je direct maar hoe het zit en waarom dit project mij zo aan het hart gaat.

Je moet je voorstellen dat op het moment dat een geliefde wordt gearresteerd je leven direct een rollercoaster wordt, inclusief de nodige loopings. Er rust een enorm rotsblok op je hart. Je voelt jezelf wegzakken in een enorm gat, constant op zoek naar de waarheid. De hele waarheid zal nooit boven water komen, daar heb ik mij inmiddels bij neergelegd. Maar waar ik mij niet bij kan neerleggen is het taboe, het onbegrip en de teleurstellingen.

De teleurstelling in vrienden en familie. Die best een keer het verhaal wilden horen, maar daarna zorgvuldig alles vermeden wat er mee te maken had. Daarentegen vonden zij het wel prima om te verkondigen wat zij van het alles vonden zodra er wat in de krant verscheen. Ik kan de mensen op één hand tellen. De mensen die werkelijk geïnteresseerd waren in het verhaal en hoe ik mij voelde.

Dan slachtofferhulp… ik zal er kort over zijn. Zij deden veel aannames in begin, waardoor er nogal wat onbegrip ontstond. Ook kwam informatie vaak laat of gewoon helemaal niet. Meer opties waren er niet. Op internet was weinig te vinden, en je kunt nu eenmaal niet even aan je buren advies vragen.

Het hele proces heeft langer dan 5 jaar geduurd. Slopende jaren. Jaren die weg zijn, waarmee ik niks meer kan. Totaal onwetend word je meegezogen in de juridische wereld. Van de arrestatie, naar de getuigenissen tot de eerste rechtszaak. Daarna werd het complete chaos. Iedereen had een mening en een verhaal en vond het nodig deze te komen verkondigen. Je wist niet meer wat je moest geloven, de twijfels die toesloegen; ‘Had ze het nu wel gedaan of toch niet?’. De tweestrijd was verwoestend en dat is het soms nog steeds. Niet meer over of ze het wel of niet gedaan heeft, maar wel over dat ze toch de moeder is van mijn man. Eigenlijk had je net een beetje alles weer op de rit, en toen kwam het hoger beroep. Waarna de cassatie dan eindelijk voelde als perron. Waarbij je dan eindelijk uit de karretjes mag stappen. Eindelijk rust. Maar dan begint het pas; het gevecht met jezelf.

Ik moest voor mezelf even alles inventariseren. De stomme adviezen die ik kreeg loslaten. ‘Ik moest maar niet om hulp vragen, zij zouden immers ook niet te koop lopen met dit verhaal. Daarnaast het negatieve effect op mijn fotografie bedrijf, het zou wel eens al mijn klanten kunnen afschrikken. O, en gelukkig ging het over mijn schoonmoeder en niet mijn moeder.’ Alleen al door deze drie opmerkingen heb ik mij een hele tijd gevangen gevoeld voor een misdaad die ik niet begaan heb. Iets waar ik totaal niks aan kon doen. Voor je zulke dingen zegt, bedenk eerst of je daar iemand werkelijk mee helpt. Het was vast goed bedoeld, maar het kan dus ook totaal verkeerd uitpakken. Gewoon door het niet begrijpen en niet willen verdiepen in de situatie. Natuurlijk is het hele concept niet te begrijpen, maar ik zou graag met dit project een ingang willen maken. Dat mensen die iets soortgelijks meemaken niet bang hoeven te zijn voor de effecten op hun leven.

Ik hoop dat dit project een verschil gaat maken. Dat er gepraat gaat worden. Dat we elkaar gaan vinden voor steun. Dat er betere hulp komt, waardoor dit alles draagzamer wordt.

Wil jij graag jouw verhaal delen met mij? Neem contact op via het contactformulier of klik hier en dan kom ik zo snel mogelijk bij je terug.

We zijn LIVE!

Project390, voor de naasten van moordenaars.

De afgelopen maanden hebben wij keihard gewerkt om te komen waar we nu zijn! Ons project mag nu live voor iedereen.

Wat wij doen? Dat kan je allemaal vinden op onze website, facebook en instagram! Volg ons om op de hoogte gehouden te worden van de voortgang, interessante artikelen over ons onderwerp en nog veel meer!

instagram: @project390 #project390

facebook: Project390

Like en deel ons project! Zo help je ons iedereen te bereiken die het nodig heeft.