Lieve donateurs, bedankt!
Dankzij jullie hebben wij de 86% behaald!

En niet alleen zijn we ontzettend blij met de bedragen die jullie gedoneerd hebben (groot of klein), vooral ben ik enorm geraakt door de mooie boodschappen die jullie ons hebben meegegeven. Bedankt voor al deze bemoedigende woorden, het geloof en het vertrouwen. Ik voel me vereerd en we gaan jullie verwachtingen hoe dan ook waar maken.
Ook met 86%!
Want in plaats van kaviaar zullen we dan pizza eten.
En in plaats van met de limousine gaan we dan met de trein. ;-)
Nee, dat is natuurlijk gekkigheid, ik hou helemaal niet van kaviaar.

Met 86% van ons doelbedrag zijn we al een heel stuk dichter bij het waarmaken van onze droom: het spelen van de Gendermonologen door het hele land.
We zullen dan allemaal een klein beetje inleveren.
De bus die we huren voor het decor zal iets kleiner zijn. Het eten wat we eten iets minder biologisch. Het papier voor de posters van iets mindere kwaliteit.
Maar de voorstelling zal er staan. Wij zullen er staan. De Gendermonologen zal gezien worden. En dat allemaal dankzij jullie!

Natuurlijk gaan we nog ons uiterste best doen om die 100% te halen.
Want we zijn doorzetters en we geven niet op.
Dus op naar de 100! Ik zie jullie daar.

Heel veel liefs,
Lois

Ja mensen, het is een longread, maar ik heb mijn best gedaan om mijn bevlogenheid er in te laten doorklinken. Het komt uit mijn hart en je geeft me een cadeau door de moeite te nemen het te lezen.

De Gendermonologen: in 2014 kwam ik op het idee dat ik een voorstelling wilde maken met daarin een transgender personage. Ik wist niet waarom precies, en wat en hoe en wanneer. Maar er ontvlamde iets in mij en het moest en zou gebeuren. Ik broedde en ik broedde. Ik haalde Carl en Dennis erbij, waar ik destijds jeugdvoorstellingen mee maakte, met de vraag of we dit project misschien samen konden maken. En Carl haalde Jonah erbij, die ons in een enkele afspraak bij mij thuis enorme inzichten gaf en waar het idee van De Gendermonologen werd geboren.

In de tussentijd ontvingen Lois en ik met Macabre de nieuwe makers subsidie van het FPK, waarmee we een traject van radicalisering in gingen. Radicalisering op het gebied van het werk wat we maakten: we kozen voor science fiction locatietheater op een brug in de haven en en creëerden een museum voor analoge realiteit. We verdiepten ons in de Japanse bewegingsvorm butoh en vonden daar een van de belangrijkste uitgangspunten voor onze theatertaal. Maar ook radicalisering op het gebied van ons wereldbeeld: waar wanhoop en hoop naast elkaar bestaan, we een gebrek aan contact en verbinding in de samenleving zien, waar identiteit gemarginaliseerd wordt tot een oppervlakkige manipulatieve norm, maar waar we geloven dat de kern van ieder mens hetzelfde is: gezien, erkend en geliefd willen worden. En radicalisering van onze persoonlijke overtuigingen op het gebied van emancipatie: van het besef dat wij beiden leven met privileges naar de realisatie hoe wit, heteroseksueel, binair en daarmee exclusief de sociale structuren in de maatschappij zijn. Een systeem van uitsluiting.

Na een proces van radicalisering moest concretisering komen. We namen tijdens een benefietavond voor Mama Cash op rituele wijze afscheid van onze eigen verhalen, om ruimte te maken voor die van anderen. Verhalen die belangrijker, relevanter en noodzakelijker zijn dan de relatieve strijd die wij in dit leven moeten leveren. Carl en Dennis besloten tegelijkertijd dat zij zich uitsluitend op jeugdtheater wilden richten en stonden De Gendermonologen af aan Macabre. Lois, en daar ben ik tot op de dag van vandaag superdankbaar voor, greep het onderwerp en de thematiek met beide handen aan. Alsof ze vanaf het begin betrokken was en ze mijn fascinatie altijd al had gedeeld. Samen doken we in wat De Gendermonologen zou moeten zijn. We moesten weer met tekst gaan werken, en dat samenbrengen met butoh. We zouden terug het theater in gaan. En we moesten het, als eerste project na de nieuwe makers subsidie, weer helemaal zelfstandig doen. Het was niet moeilijk: onze noodzaak was zo sterk en groot dat we met volle overtuiging begonnen aan de plannen. Activisme blijkt een bijna onuitputtelijke energiebron. Dit kon niet misgaan, daar waren we van overtuigd.

Na weken van ontwikkelen, schrijven, begroten en plannen gingen we dan echt beginnen. Wat volgde was een periode van voorspoed en tegenslag die elkaar in rap tempo afwisselden. We kwamen in aanraking met een liefdevolle en enthousiaste community die maar wat graag hun verhaal, leven en belevingswereld met ons wilde delen. We konden nog steeds rekenen op Jonah, maar inmiddels ook op diens vrienden Bart en Chris: De Transketeers. We vonden aansluiting bij Gert-Jan en zijn volledige posse van de Hang-out 010 en 070. Adelheid Roosen mocht ik elk moment van de dag lastig vallen en stond ons bij met raad en daad. En de acteurs die we benaderden zeiden allemaal ja. Maar er waren ook acteurs die weer afzeiden. En op onze subsidieaanvragen kregen we keer op keer nee te horen. Toch begonnen we. We hielden lange, mooie gesprekken met mensen die ik vanwege privacy-redenen niet ga taggen. En we begonnen te werken met onze crew Sarah, Paul, Teun, Hilbert en te repeteren met Patricia, Lucien, Nick en Elène.

Het was een mooi en zwaar proces. De acteurs moesten butoh leren kennen, samen verdiepten we ons in de talloze verhalen die we hadden verzameld, werden we gedwongen op onze eigen identiteit te reflecteren. En ondertussen bleven, op een paar enkelingen na, de afwijzingen van fondsen maar komen. Elene besloot helaas te stoppen (maar heeft een bijzondere invloed gehad op het eindresultaat waar we haar dankbaar voor zijn), Lois ging een kind krijgen en ik had het erg zwaar met de verantwoordelijkheid en het plichtsgevoel dat komt kijken bij het financieel goed regelen van een volledige productie. Een extra ronde subsidieaanvragen, geschreven door de fantastische Celine, leverden nog steeds niet voldoende op. Maatschappelijke fondsen vonden ons te artistiek, Artistieke fondsen vonden ons te maatschappelijk. Dat was doorgaans de strekking. Maar wel altijd met de opmerking: goed dat jullie dit maken, mooi plan, ga zo door.

En we gingen door. Iedereen. Ook al was het onzeker of we iedereen die meewerkte wel konden gaan betalen. Het onderwerp was te groot geworden, te belangrijk, te noodzakelijk om er nog mee te stoppen. We hadden de community een voorstelling beloofd die over hen zou gaan. We wilden verandering veroorzaken bij mensen die deze verhalen nog niet kenden. Het ging al lang niet meer over alleen een voorstelling maken: het ging over een strijd voor inclusiviteit en diversiteit. En gevecht tegen de binaire, normatieve blik die mensen opsluit en uitsluit. We waren een document over identiteit aan het maken, over de individu, de ander en de groep. Iets wat over iedereen gaat: niet alleen over mensen met een niet normatieve genderidenteit. Het ging inmiddels ook over andere huidskleuren, over beperkingen, over blauwe en roze rompertjes, over gekleurde acteurs die 'wit' moeten spelen, over hetzes die zich op social media afspeelden toen de NS aankondigde de omroep te veranderen. Over fondsen die de LHBTQI-community een te kleine doelgroep bevonden (en dus niet belangrijk genoeg om te bedienen). Over fondsen die uitsluitend de community wilden bedienen. Over 'niet aansluiten bij doelstellingen.' En toch nog altijd: over de uitzonderlijke verhalen die mensen ons met alle vertrouwen hadden gegeven om te gaan vertellen op het toneel. We waren geen theatermakers met een leuke fascinatie. Het was een activistische taak geworden die we moesten volbrengen.

En het zou gezien worden: want Bellevue zei ja. En het Fringe Festival zei ja. En WORM zei ja. En Zaal 3 zei ja. En Pand P zei ja. Ineens hadden we een minitour en met dank aan de paar fondsen die wel ja zeiden hadden we een klein beetje geld zodat we deze ook konden bekostigen. Bijna alles daarvan zou direct op gaan aan vervoer, decor, lichtontwerp, sejours, pr-kosten en de dagprijzen van de acteurs, technici en productieleider. Het hele traject vooraf heeft iedereen voor niks gedaan: Ik al vanaf 2014, Lois vanaf 2016, de acteurs de gehele repetitieperiode en Sarah de gehele productionele voorbereiding. En dan nog alle mensen die in het voorbijgaan hebben geholpen door middel van gesprekken, adviezen en diensten (you know who you are). De Gemeente Rotterdam heeft ons geld gegeven terwijl we maar 1 speelbeurt in onze eigen stad zouden spelen. Het AFK sprong bij voor onze 4 voorstellingen in Amsterdam. Lois en ik worden enkel betaald voor de tekst, door het LIRA fonds. Niet voor het voorwerk, niet voor de regie, niet voor alle speeldagen dat we wel meegaan naar de theaters. We hebben geld kunnen besparen omdat Lois en ik zélf onze PR doen, omdat we geen zakelijk leider hebben, omdat ik zelf de soundscape heb gemaakt in garageband, omdat iedereen akkoord gaat met veel te lage uurtarieven, omdat onze lieve medebewoners van Time Window ons voor (bijna) niks in hun grotere studio's lieten repeteren. Omdat niemand zijn reiskosten declareerde. Omdat niemand in ons team te beroerd is buiten diens takenpakket te werken.

En het is gelukt. Een paar dagen voor de premiere zaten we allemaal heel relaxed naar elkaar te kijken. Het was af, het was mooi, het klopte. Alle neuzen stonden dezelfde kant op. We hebben tekst en butoh samen weten te brengen. We hebben uitgevonden hoe we weer in een theaterzaal moesten staan. En we hadden met elkaar een mooi proces doorgemaakt dat ons en onze blik op de wereld stuk voor stuk heeft veranderd. We hadden prachtige grafische, decor- en lichtontwerpen. Een busje dat ons en het decor naar Amsterdam ging brengen en een logeeradres bij ons bestuurslid Rosetta in Amsterdam. In Bellevue, en door de organisatie van Fringe, werden we met veel enthousiasme en liefde ontvangen en voelden we ons direct thuis. We waren BIJNA vergeten dat er ook nog mensen zouden komen kijken.

Er was geen bombastische feestelijke premiere. Er was een voorstelling en een expositie. En er was publiek gekomen. En we lieten het zien. Opeens kwamen er lovende reacties. Van mensen uit de community, die zichzelf gerepresenteerd zagen op het toneel. Van toevallige bezoekers die ontroerd en vermaakt waren. Van collega's die complimenten gaven over onze keuzes. En de volgende dag waren ze er weer. Op dag drie begon het publiek na afloop in al hun enthousiasme te joelen en te fluiten. De laatste dag mochten de acteurs 3 keer terug komen. Vier maal ontvingen we een hartverwarmend en oprecht applaus. Ondertussen fluisterde Sarah benauwd tegen mij en Lois dat de rek nu wel weer uit de begroting was. En dat we niet genoeg geld op de rekening hadden om alle facturen te betalen die er nu aan zouden komen.

We hebben een voorstelling gemaakt die wat ons betreft van onschatbare waarde is. Op papier zou hij, als we iedereen normaal zouden willen betalen (en niet in de vorm van zakken chips, rollen ballettape, en halfslachtige facturen) 60.000 euro kosten. We maken deze voorstelling voor minder dan de helft. En daarom hebben we besloten om een klein beetje te crowdfunden. Want ja, de voorstelling is er, maar die is er omdat iedereen heeft ingeleverd.

Sommige mensen vragen waarom we crowdfunden. Jullie zijn toch al een tijdje bezig (klopt helemaal), jullie hebben toch 80.000 euro subsidie (die is al anderhalf jaar op, daar hebben we 2 projecten van gemaakt die beiden 15 keer hebben gespeeld), jullie hebben toch al succesvolle projecten gedaan (klopt, maar die zijn dus afgelopen en we maken geen winst), jullie krijgen toch lovende reacties (klopt, dank daarvoor), jullie hebben zelfs een award gewonnen! (Klopt helemaal, yes omg!). Maar de realiteit is dat deze voorstelling niet bestaat zonder allemaal mensen die als ZZP-er moeten wonen, moeten eten, hun eigen arbeidsongeschiktheidsverzekering moeten betalen, heel veel belasting moeten afdragen en geen pensioen opbouwen. We willen als Macabre aan Fair Practice doen. Jij werkt voor ons, dus betalen wij jou daarvoor. Lois en ik komen daarin altijd nog op de laatste plaats. De 5000 euro die we willen crowdfunden, een schijntje van wat we eigenlijk nodig zouden hebben om eerlijk uit te betalen, is er zodat we iedereen kunnen proberen tegemoet te komen in al het werk dat ze voor ons hebben gedaan.

Al deze mensen hebben meegewerkt aan een droom die bij mij begon. En het gaat me aan het hart dat ze zo enorm veel hebben geïnvesteerd daarin. Omdat het me ontroert dat ze met mij deze strijd willen voeren. Maar ook, omdat ik soms het gevoel heb dat ik heb gefaald in het financieren van het project en daarmee niet terug kan geven wat ze eigenlijk verdienen.

We mogen met dank aan de award van het Fringe in 2018 verder touren met de voorstelling. Die erkenning is geweldig en overweldigend, evenals alle lovende reacties en mentale en emotionele steun die we krijgen. Maar als je het kunt missen, zet dan je waardering om in 1 of meerdere tientjes voor de groep mensen die allemaal onmisbaar zijn voor mij

Nou ja zeg!
Stond ik na afloop van het Fringe Festival rustig een gin tonic te drinken o het eindfeest, had ik ineens een prijs in mijn handen. De Gendermonologen heeft de Amsterdam Fringe Festival 2017 Bronze Award gewonnen! Zoals je op de foto hieronder ziet was ik blij en beduusd tegelijk. Ik was ook helemaal alleen, omdat we het niet echt aan zagen komen en ik dus gewoon voor de gin tonics was gekomen in plaats van de prijzen. En hoewel kunst echt geen wedstrijd is: YES!

Dit is wat het juryrapport zei: "De jury over De Gendermonologen: “De Gendermonologen creëert ruimte voor een thematiek die weinig besproken wordt en maakt deze op een concrete en ontroerende manier inzichtelijk. Interessant aan het werk is de keuze voor de acteurs en de verschillende praktische voorbeelden van de problematiek. De keuze van de makers om de man/vrouw rollen om te draaien en los te laten zorgt ervoor dat de toeschouwer blijft gissen wie man, vrouw en transgender speelt. De jury waardeert deze keuze, omdat het de toeschouwer confronteert met het eigen kijkgedrag. De benadering van Macabre is optimistisch en liefdevol en maakt deze thematiek universeel.”"

Maar wat betekent dat nou eigenlijk? Nou supervet: we mogen mee met de Best of Fringe tour 2018! Daarmee verdubbelen we in 1 keer ons aantal speelbeurten: we spelen extra keren in Bellevue (Amsterdam) en Zaal 3 (Den Haag), maar ook in steden waar we nog niet geprogrammeerd waren zoals in Theater Kikker (Utrecht) en De Nieuwe Oost (Arnhem). We zijn echt superblij dat we op deze manier verder kunnen strijden voor inclusiviteit en diversiteit. Maar het is ook een mooie erkenning dat de voorstelling niet alleen inhoudelijk, maar ook kwalitatief de moeite waard is.

Ok tof, dus je hoeft niet meer te crowdfunden nu? Ehm ja, eigenlijk juist wel dus. Het is alleen maar belangrijker geworden! Want meer voorstellingen = meer geld uitgeven. Dus PLEASE vertel het voort: deel ons op je social media, like alles wat erover voorbijkomt, vraag je ouders, dwing je vrienden, zet je werkgever onder druk, schakel de pers in. Help ons dit waar te maken zodat we door heel Nederland kunnen spelen!!!

LIEFS! MILOU

Lieve donateurs!

met nog 10 dagen op de teller zijn we ongeveer op 40% van ons doelbedrag hier op voordekunst. Natuurlijk door jullie steun, maar ook omdat we via voordekunst een hele mooie donatie hebben gekregen van het BankGiro Loterij Fonds! Wauw! Tegelijkertijd zijn we achter de schermen gelukkig al een stuk verder dan 40% met het maken van onze transformance De Gendermonologen ;)

We zijn inmiddels weer een week bezig met repeteren, na de zomerstop. Die zomerstop was voor ons erg spannend. Niet alleen omdat er in die tijd een Macabre baby geboren werd, maar ook omdat we nog nooit een repetitieproces 'on hold' hebben gezet. Al vanaf eind vorige zomer zijn we bezig met dit project: aanvragen schrijven, concepten ontwikkelen, partners vinden en interviews houden. Sinds februari werkten we al met de acteurs, maar per 1 mei going Lois met zwangerschapsverlof en besloten we om pas weer verder te werken als dat was afgelopen.

Het is dan maar afwachten 'wat er is blijven hangen': voor de zomer hebben we intensief met de acteurs gewerkt: butoh trainingen en improvisaties, teksten lezen en bespreken en vooral ontzettend veel praten en discussieren over het onderwerp. En terwijl juist heel Nederland een verwoedde discussie voerde over genderneutrale toiletten en het nieuwe omroeppraatje van de NS waren wij net even precies op vakantie, andere projecten aan het uitvoeren of luiers aan het verschonen.

Maar vorige week bleek gelukkig dat we meteen weer met elkaar door konden werken vanaf het punt waar we gebleven waren. Als je met een groep mensen werkt loop je soms het gevaar dat de neuzen ineens niet meer dezelfde kant op staan, maar iedereen is met ontzettend veel energie, betrokkenheid en noodzaak terug het repetitielokaal ingestapt. Langzaam druppelen de kostuums en het decor binnen en morgen spelen we onze eerste doorloop voor onze partners.

Als je ons op de voet wil volgen, dan kan dat op instagram! En iets minder op de voet, maar ook leuk: via facebook. Inmiddels is ook de website gender.tcmacabre.nl in de lucht. En eh, hoe blij we ook zijn, we kunnen ook nog wel wat steun gebruiken, dus als je nog vrienden hebt wie dit onderwerp aan het hart gaat: zegt het voort.

Jullie willen we alvast bedanken voor jullie vertrouwen en steun in wat we maken
Lois en Milou