Dat was me het weekje wel! Vorige week zondag was de boekpresentatie en ik denk dat de glazen van mijn bril zich nu pas weer transparant kleuren in plaats van enkel roze. Wat een vleugels hebben die dag me opgeleverd!

Retrogusto heeft sinds die middag een waardevol en onvoorzien aspect erbij heeft gekregen. Een detail dat ik vooraf - zelfs sinds maandenlang schrijven en creëren - niet heb bedacht. Nu het boek de wereld in mag en geopend wordt door zovelen, voel ik een dankbaarheid omdat dit document tevens een tastbare herinnering aan Gustissimo is. Ik hoor en lees van zovelen dat het onder meer zo wordt gewaardeerd omdat het iets kleurrijks en tastbaars in handen geeft - nu de plek zelf niet meer bestaat in de vorm zoals het was. Het helpt mensen herinneren. Het brengt de lezer terug naar dáár. Wat een immens cadeau voor mij, om dat aspect terug te krijgen.

...en nu gaat het het land in. Er zijn op dit moment zo'n 300 exemplaren van de hand gegaan. Heeft inmiddels ook mensen bereikt die nooit bij Gustissimo waren. Die niet weten wie Annemiek / Mika is. Ik vind het spannend om te zien hoe het boek door een gevarieerd publiek wordt geopend. Iedereen zijn beleving. Iedereen zijn mening. En het boek blijft ondertussen even persoonlijk zoals ik gekozen heb om het te laten zijn.

Lieve donateurs, ik ben jullie zo dankbaar voor een onvergetelijke zondagmiddag, die 16e oktober. Hoe een aanvankelijk kale theaterzaal transformeerde in een comfortabele badkuip vol schuim. Dankzij jullie.

Ik hou je middels dit soort updates op de hoogte van de ontwikkelingen van het boek (zoals bijvoorbeeld een bijzondere besteller: de universiteit van Tilburg wil een exemplaar voor in hun bibliotheek....).

Ik dank jullie. Met heel mijn hart.
Mika. x.

P.s.: pagina 160, 6e regel, is geen tikfout. Uiteraard niet. ; )

Mocht je me willen bereiken, kan dat via [email protected].

Vreemd hoe dat langverwachte moment alsnog totaal onverwacht komt. Gisteren tijdens mijn siësta hoorde ik een auto de heuvel af komen en aan mijn hartslag voelde ik dat het een geelrode bus zou zijn.

En dan ineens heb ik het in handen. Dat voor mij zo ongelooflijk belangrijke document. De heerlijke geur van papier, inkt en lijm als ik de doos openrits. Toegegeven: ik heb het niet droog gehouden. Er kwam even een rivier aan emoties uit, temeer omdat dit boek Het Grote Loslaten symboliseert. En nondeju, wát een kleurrijk symbool. 658 gram vol liefde voor Italia.

En wat is het mooi dat mammaMia er deze dagen is! Ze werd gisteren 70 jaar. Een mooier cadeau kon DHL haar denk ik niet geven...

En dan is het daar het moment, dat ik twee van de belangrijkste vrouwen in mijn leven met mijn boek in handen zie. Alles is zo mooi. Zo groot, ook.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
16 oktober 2016 heb je in je agenda staan hè...? Voor alle donateurs die me hebben geholpen dit document te realiseren. Een borrel in Den Bosch. Meer info volgt!

Je kunt me schrijven als je nu al vragen hebt: [email protected].

En ineens zit ik in de trein naar Zwolle, op weg naar de drukker. Vandaag gaat mijn boek ter perse. Ik herhaal: vandaag gaat mijn boek ter perse. Met groot ongeloof en idem dosis zenuwen beleef ik de treinreis. Vandaag gaat iets gebeuren waar ik lang van gedroomd heb maar waarvan ik nooit had gedacht het kunnen realiseren.

Het emotioneert me. Want het is zóveel. Niet alleen een boek (nondeju, een BOEHOEK!) maar ook een document waar ik het schitterende Gustissimo mee mag afsluiten. Het schrijven heeft mij geholpen en getroost en dit afscheid. De ene droom helpt de ander. Hoe rond, hoe volmaakt, hoe groot is dit.

De machines stampen, de inkt geurt, de kleuren vliegen me om de oren. Vandaag ben ik oorverdovend stil.

Buongiorno, lieve mensen. Vrijdag was de deadline van mijn boek maar die heb ik door de hartverscheurende en onwerkelijke gebeurtenissen van afgelopen dagen niet kunnen halen. Dit weekend maak ik de eindspurt. Maandag is het zover.

En daar zit ik dan. Rechts mijn favoriete uitzicht met af en toe een aanmoedigende geit, boven me strakblauwe lucht en een verblindende zon, onder me het steeds weer huiveringwekkende korte gerommel van de aarde. Nog steeds klappert een paar keer per dag het huis van de naschokken. Ondertussen ben ik de rijkste op aarde, omdat ik dit mooie boek mag maken. Ik geniet intens van het realiseren van deze droom. Mijn trots is nu al enorm - en het is nog niet eens gedrukt.

Af en toe betrap ik mezelf starend over het groen, met een pijnlijke brok in mijn keel. 40 km verderop heeft een soortgelijke vorm van geluk voorlopig geen bestaansrecht meer.

Sinds gisteren ingeklokt op mijn flex-plek en de cocon voelt nóg aangenamer dan vooraf gehoopt. Maximale focus en productiviteit.

De hitte broeit, de tv van de buurvrouw schalt, het strandverkeer ontwaakt. Ik ruik de geuren van de mise-en-place van het restaurant onder me - en dat is eigenlijk het enige wat me steeds afleidt. ; )

Mika happy.

Ik ben er klaar voor. Althans, dat denk ik. Het tonen van de omslag aan de wereld. Als elke spread in het boek zo'n gevoel van de-billen-bloot oproept, ben ik tegen eind september onbedoeld fulltime nudist. Toch - kun je begrijpen dat het spannend is? Alles omtrent dit boek is ZO persoonlijk, en op het moment dat ik het toon, mag de wereld er ineens iets van vinden...

Jullie eerst! Dat is immers de bevoorrechte positie des donateurs. Met trots presenteer ik je.....de titel en omslag van mijn boek.

Retrogusto betekent nasmaak.
Hoe langer je erover nadenkt, hoe beter de titel klopt.
Let maar op.

Die Nasmaak is natuurlijk een metafoor voor alles. Ook van al die schitterende jaren in Italia te gast mogen zijn. De nasmaak van geweldig Gustissimo. De nasmaak van aglio/olio/peperoncini. ; )

Ja, en dan die naamsvermelding hè. Is een dingetje. In die zin dat meer mensen me als Mika kennen maar Annemiek mijn eigenlijke naam is, die ik niet mag verloochenen. Ik besloot een schrijversduo van ze te maken. Vooralsnog zijn ze het symbiotisch eens. Saai, bijna.

Mooie zondag!
A presto. x.

P.s.: de bovenste foto toont trouwens ook de uiteindelijke maat van het boek. 17x24 cm, het wordt geen lullig Bouquet-reeksje.

Op deze manier kan ik wel 10 boeken schrijven............
x.

Zaterdagochtend 7 mei 2016, 11:10 uur. Traantjes ploppen als ingehouden Prosecco. Overweldigd en woordenloos. Voor even.

Buongiorno vanuit Italia... Het boek-en-alles-wat-ermee-te-maken-heeft lag noodgedwongen even in de schaduw vanwege ons vertrek naar Italia. Maar ook door de valse start hier ter plekke, het dramatische overlijden van Pasta heeft een harde impact.

Ik ben weer present nu, en zal met alles wat ik heb deze laatste 20 dagen van de crowdfunding aangaan om tot de 100% te komen. Dat betekent: nog 35% te gaan! Dat is niet mals...maar ik geloof erin. Door sympathieke boekensteuners als jij. ; )

Mocht je nog iemand in je vriendenkring kennen die wellicht ook zou willen steunen - zeg het voort zeg het voort... Denk je dat het interessanter is als ík degene rechtstreeks benader, stuur me een mailtje naar [email protected], ga ik erachteraan!

Lieve groet van tussen de groenste heuvels, x.

Liefste donateur! Geen idee of je er zelf van op de hoogte bent, maar IK weet niet wie er gedoneerd heeft en welk bedrag het betreft. Dat wordt pas bij het halen van 80% van de benodigde som inzichtelijk gemaakt voor mij. Alleen de mensen die een persoonlijk bericht achterlaten "ontmaskeren" zich voor me. Enerzijds vind ik dat spannend en prettig, anderzijds heb ik nù al behoefte om wat bedankjes rond te schreeuwen... Elke donatie maakt me intens blij en laat me meer geloven in dat het gaat lukken. Dat Boek.

Toch even, alvast, aan de anoniemen en de ontmaskerden.....DANKJEWEL!
You know who you are. ; ))))

p.s.: vandaag...14.04.16....tussenstand 48%....FORZA!

Nondeju, even off-the-record, maar ik word helemaal hyper van deze vliegende start van mijn campagne! Drie dagen en veel zenuwen verder, maar wat werkt deze steun hartverwarmend. Proost, heb een heerlijk weekend.
x, Mika.