In 2007 vroeg de Amsterdamse singer-songwriter JP den Tex mij of ik een film wilde maken van een project dat hij in samenwerking met Cordaan zou gaan starten: De oprichting van een band waarin hijzelf, bassist Arnoud van den Berg en een groep verstandelijk beperkte muzikanten zou gaan spelen. Het zou eigenlijk een hele normale band worden, vertelde hij, want zo'n groot verschil zat er niet tussen een lijpe rockster en iemand met een verstandelijke beperking die wel heel muzikaal is. Er kwamen audities, iedereen werd aangenomen en JP ontwikkelde samen met de bandleden een aantal sfeervolle en stoere popliedjes. De bandleden schreven zelf mee aan de teksten en de melodieën waren beïnvloed door onder andere blues en countrymuziek, Doe Maar en Annie M.G. Schmidt.
In 2007 was er nog geen Down met Johnny op tv en deden er nog geen bands met leden met een verstandelijke beperking mee aan het songfestival. De aanpak van Den Tex was daarom alleen al vooruitstrevend te noemen. De verantwoordelijkheid die hij de bandleden gaf, deed ze boven zichzelf uitstijgen en het beste uit zichzelf halen. Zijn bevlogenheid wierp al snel zijn vruchten af. De debuut-cd: 'Wimpie en de Domino's' kreeg een lovende recensie in het Parool. De band speelde in de Heineken Music Hall, kwam in De Wereld draait door en Man Bijt Hond, nam een single op met Carola Smit en stond op De Amsterdamse Uitmarkt. Als er echter eind 2008 een fysieke confrontatie plaatsvindt tussen een van de bandleden en Den Tex, grijpt hem dit zo aan dat hij besluit de band te verlaten.
Twee jaar lang heb ik de band gevolgd, was ik bij de repetities, filmde bij de bandleden thuis, alles op vrijwillige basis. Nadat het project door drukte een paar jaar stil heeft gestaan, heb ik vorig jaar alsnog de montage afgerond en is de film nu zo goed als klaar. Het enige dat nog nodig is om de film af te maken is een goede beeld -en geluidsnabewerking en dat kan ik helaas niet zelf. Daarom hoop ik op jullie steun, zodat ik dit mooie project af kan ronden, en de film op groot scherm aan het publiek en de bandleden vertoond kan worden.
Want ja, de band bestaat nog steeds, sterker nog, ze bestaan volgend jaar 10 jaar. Dus dat is een mooie gelegenheid om de film in première te laten gaan! Zowel M-Lab en De Melkweg hebben al interesse getoond, dus het zou fantastisch zijn als de film in het najaar in een van deze twee zalen in premiere kan gaan.
In navolging van cameravrouw Joan Churchill, heb ik ervoor gekozen veel aanwezig te zijn bij band, om zo een vertrouwde en ontspannen sfeer te kunnen creëren. Ik ben me er altijd van bewust geweest dat ik geen buitenstaander was en dat ook niet kon en wilde zijn. Verder heb ik bij het filmen de documentaire “Être et avoir” van Nicolas Philibert in gedachte gehad. Deze film laat in ingetogen beelden de bevlogenheid zien van een leraar voor zijn leerlingen. Ik heb gepoogd op een zelfde ingetogen sfeer de bevlogenheid van bandleider voor zijn band weer te geven. De band bestaat uit mensen met allerlei verschillende achtergronden. Het ene bandlid wordt door zijn ouders verzorgd en krijgt de hele dag een op een aandacht, het andere bandlid zit de hele dag voor de tv in een tehuis. De film laat het succes van de band zien, maar ook het geploeter om hun succes te bereiken en de soms desolate treurigheid van een bestaan waarin alles voor je geregeld is. De band blijkt dan een manier om daar even aan te ontsnappen en je een volwaardig mens te voelen.
Voor vragen kun je altijd contact opnemen: [email protected]
