Dit was het dan… Het Nashville avontuur zit erop. Voor nu… Gelukkig! Ik heb hier een fantastische week gehad met de boys; hard gewerkt, veel inspiratie opgedaan en onwijs veel geleerd. Het was een avontuur met een lange aanloop, maar dit is pas het begin, and I love it!:)

Wat wel cool is, is dat ik de laatste 2 dagen even de kans heb gekregen om een paar plekken te bezoeken hier, die mede de reden zijn dat ik 6 jaar geleden verliefd werd op Nashville. Één van die plekken is Grimey’s, een recordstore met zo’n uitgesproken charisma en sfeer dat elke muziekliefhebber hiervan smelt. Van buiten ziet het eruit als een gewoon woonhuis, maar zodra je binnenloopt wordt je verwelkomd door zoveel CD’s en zoveel vinylplaten, met muziek van de 70s tot nieuwe releases, van Fleetwood Mac tot Adele, van nieuwe CD’s tot ‘preloved’ (oftewel: tweedehands). De lichtjes hangen overal en nergens en beneden in de kelder speelt een bandje. Toen ik naar binnen liep was het weer net als 6 jaar geleden en voelde het als thuiskomen. Ik word hier zo blij van:)

Een andere plek waar ik 6 jaar geleden ben geweest is Tootsies, een café op Broadway dat van buiten helemaal roze/paars is geschilderd. Toen ik stage liep in Alabama, heb ik samen met een vriendinnetje, Maggie, spontaan een (korte) roadtrip naar Nashville gemaakt! Twee muziekfanaten en meiden met bravoure naar Music City. Eenmaal in nashville en in Tootsie’s zagen we allemaal namen op de muur staan. Wij besloten dat wij hier natuurlijk niet in achter konden blijven en vereeuwigde onze namen op de muur, haha. Althans, voor eeuwig was natuurlijk nog even de vraag… Want er kon toch zomaar tegenwoordig een likje verf overheen zijn gerold. Afgelopen week liep ik daarom het café in, op zoek naar mijn naam. En… alsof het gister was liep ik er in één keer naartoe… En daar stond ie! Mijn naam! Nog even duidelijk als 6 jaar geleden! Wow… Zo cool:) En best gek… Wat er in 6 jaar allemaal kan gebeuren. Ik had toen niet kunnen dromen dat ik nu mijn eigen EP op zou nemen in Nashville… Tja. Vond ik best even een mooi momentje:)

Maargoed, like I said: dit is pas het begin. Ik ga nu wel naar huis, maar kan ik niet wachten om de muziek te laten horen aan mensen, om de plaat te persen, om de liedjes te spelen en… om nog meer te schrijven! Want dat vind ik toch wel écht te gek. En één ding weet ik zeker: Nashville, I’ll be back! Because this is only just the beginning! The beginning of me…

Wow, ik ben echt véééél te laat met deze update! My apologies!!!! Sorriecorrie! Serieus. De tijd vliegt voorbij en er is zoveel gebeurd, dat ik het gewoon bijna niet meer bij kon houden. Daarom nodig ik jullie alsnog uit om met mij terug te kijken op de afgelopen dagen. Ik neem jullie graag mee voor een trip van ‘Memories down Sweetgum Lane’:)

6316 Sweetgum Lane

Dat is de straat waar ons huis staat en de plek waar mijn Nashville verhaal begint. Vandaaruit rijden we naar de stad, studio en cafés.

Ik had de eerste dag een video-update willen bloggen vanuit ons huis. Die is wel opgenomen en op Facebook gezet, maar niet als blog gepost (lekker handig…) Mja, ik was er de eerste dagen nog niet helemaal met m’n koppie bij… Dat heeft wel een reden:) Ik had namelijk via-via een optreden geregeld in hét legendarische Bluebird Café, tijdens de vaste Open Mic Night op maandagavond. Een café dat van buiten eigenlijk meer lijkt op onopvallende winkel, maar waar de ‘groten’ van de country music zijn begonnen of ontdekt. Inschrijven is normaliter bijna niet de doen. Het is ‘first come, first serve’; de eerste 25 bellers op maandagochtend komen er door. De lijn gaat om 11:00u open en om 11:15 zijn alle spots gevuld. Dankzij een paar toffe dudes werd er echter voor mij toch een uitzondering gemaakt en stond ik bovenaan de lijst. Supergaaf, maar ook nervewrecking. Ik vind dat namelijk nog steeds best spannend, optreden… De dagen voor maandag was ik daar dus nogal mee bezig in m’n koppie.

Zondagavond heb ik bij de Grand Ole Opry nog wat inspiratie opgedaan bij een optreden van o.a. Vince Gill enRhonda Vincent (ik kende haar niet, maar wow, wat is zij te gek!) Ook hebben Henk en ik nog aan wat vocals gewerkt om de studiodag met de muzikanten zo goed mogelijk voor te bereiden. Tussendoor heb ik af en toe wat geoefend.

Maandag: The Bluebird Café

Maandagmiddag moesten we al om 16:00u in de bezoekersrij gaan staan. Alleen de eerste 80 bezoekers uit die rij komen binnen en ik wilde natuurlijk wel dat mijn ‘crew’ hier ook mee naar binnen konden;) Ikzelf stond ondertussen in de ‘artiesten-rij’ naast een hardcore Trump-fan die vertelde dat hij alleen maar liedjes schreef over guns, guns en…guns. Ow-keeeey… haha, dat kan dus ook:) Na anderhalf uur wachten konden we eindelijk naar binnen voor the moment of truth. Het ging allemaal vrij snel, want ik werd meteen als eerste opgeroepen om de avond te openen. Het was een onwijs toffe ervaring en werd ook opeens een best grappige avond, toen mr. Trumpfan zijn guns-song begon te zingen en de halve zaal juichend opstond van enthousiasme. Mja, dit was even een dikke bevestiging: we zijn hier echt in the South. Ik heb het allemaal overleefd, opluchting alom, haha. Op naar het échte werk!

Dinsdag: Lamplight Studio

Eindelijk was het zover, de dag waar we al die tijd naartoe hebben gewerkt en het moment om samen met de muzikanten alle effort, ideeën en inspiratie bij elkaar te brengen in de Lamplight Studio van Chad Cromwell. Tijd om de liedjes leven in te spelen. De studio was een verbouwde schuur in the middle of nowhere. Wat een gave plek! Buiten de stilte van het platteland, super veel groen, twee paarden in de wei en Quakers de eend die als een blij ei achter de hond en de kat van Chad aan waggelt. Binnen alle platen aan de muur waar Chad aan heeft meegewerkt (Lady Antebellum, Amy Grant, Bonnie Raitt, Neil Young, to name a few;).

Ik was totaal onder de indruk, niet normaal. Wat een sfeer, wat een talent. Toen we begonnen met opnemen werd ik eigenlijk alleen maar nog stiller van respect. Deze jongens weten echt wat ze doen. Wat zij aan vibe, gevoel en intentie toevoegen aan mijn liedjes is bijna ontroerend en magisch. Hoe bizar, maar vooral hoe veel te gaaf is het om je eigen liedjes terug te horen zoals je ze bedoelde, maar zelf nog niet kon invullen? Op de barkruk thuis vond ik het al leuk om ze te zingen, maar deze creative minds working together hebben de songs voor mijn gevoel echt naar een next level gebracht. Tandje erbij… keer duizend, zegmaar. Ik voelde opeens zo intens: Dit is dé reden dat ik naar Nashville ben gekomen… Ik vind het echt supermooi geworden en kan echt niet wachten om jullie te laten horen!

Woensdag: Pedal Steel with Uncle Dan

Na de lange studiodag waren we er alleen nog niet helemaal. Voor één liedje misten we nog een heel bijzonder instrument: de pedal steel. Daarom zijn Henk en ik de volgende dag naar Dan Dugmore gereden (de legendarische uncle Dan:) om met hem de steel op te nemen. Wederom ergens op het platteland stond een klein oud wit huisje onder een grote boom met een man op de veranda die ons welkom zwaaide. Vanaf het begin zat hij al vol van verhalen over zijn huis, zijn studio, zijn paarden, zijn eend (alweer), maar vooral over de muziek. In zijn studiootje (wat meer leek op een woonkamer uit de jaren ‘70) vertelde hij dat hij in Amsterdam was geweest toen hij tourde met James Taylor en Linda Ronstadt en vertelde dat hij speelde op JT’s song ‘Carolina in my Mind’ (één van mijn favoriete songs ever:) Ik viel natuurlijk weer bijna van de lederen jaren ‘70 bank van bewondering, haha. Hij was echt super lief:)

Na de verhalen was het tijd om op te nemen. Henk startte de band, het intro klonk en Dan begon te spelen… Ik zweer het je, vanaf de eerste tonen van zijn spel kreeg ik al meteen kippenvel en een brok in m’n keel. Wow, wat legt dat instrument een emotie in een song en wat weet die man de juiste snaar te raken… Dat is natuurlijk en beetje een lame cliché, maar… beter kan ik het gewoon niet uitleggen.

Nu staat zo goed als alles op de band en hebben we overal honderd back-ups van gemaakt, haha. Dit stukje goud beschermen we met ons leven:) Hoe meer ik alles van de afgelopen dagen op me in laat werken, hoe blijer ik word, omdat ik me realiseer dat dit gewoon heel erg mooi wordt. Ik vind het zo gaaf geworden en ben zo happy dat ik hiervoor naar Nashville ben gekomen. Ik ga hier de komende dagen nog even goed van nagenieten.

Ik geef jullie snel weer een update!

Groetjes,

Yentl

Foto’s: Hellenthal Studios

Tijd voor een nieuwe update! Want die tijd, die vliegt voorbij...

Nog maar 6 dagen tot vertrek naar Nashville. Het komt nu echt heel dichtbij:)

De afgelopen 2 weken hebben Henk en ik keihard gewerkt om alles af en voor elkaar te krijgenen zijn er ook weer hele toffe dingen gebeurd.

Debelangrijkste daarvan vond gister plaats, namelijk: de 5 songs voor de EP zijn nu officieel af en zo goed als ready to be cut! YES! Ik kan niet wachten om te horen wat die muzikanten ervan zullen maken; hoe ze de songs zullen aanvoelen en opnemen, hoe ze op elkaar zullen inspelen en hoe mijn stem daarbij zal klinken. Dit vind ik stiekem het spannendste deel van het avontuur, maar ook het aller-aller-tofste! Want hún muzikale inbreng is dé reden dat ik naar Nashville ga...

Aansluitend daarop, nog iets tofs (vind ik althans;)... Terwijl we aan de laatste track werkten, doken Henk en ik even in wat songs van andere bands. Zo ook het nummer ‘Fine Line’ van Little Big Town. (For those of you who missed it: Dit is dus het nummer waar ik wel eens over vertel, waardoor ik acht jaar geleden dacht “Wow, wat is dit? Dit wil ik ook maken!”, het momentdat ik country music ontdekte en waardoor ik zelf songs ben gaan schrijven.) Al browsend, lezen we bij de credits dat Jimmie Lee Sloas (bass) en Dan Dugmore (steel/dobro) op deze song meespelen! Twee van de muzikanten die nu ook op mijn EP gaan spelen!

OMG... Stilte. Meer full circle kan het voor mij bijna niet worden, haha! Met een smile van oor tot oor is denk ik nog een understatement voor hoe ik de komende dagendoor het leven ga:)

Dan het ‘serieuze’ stuk. M’n crowdfunding staat na 12 dagen op 50% met nog 18 dagen tegaan. Daar ben ik echt onwijs blij mee! Ik vind het te gek en bijzonder om die support te krijgen. Uit dankbaarheid wil ik de mensen meenemen in mijn avontuur, ik wil iedereen wel in m’n koffer stoppen, mee op reis, mee die studio in...

Helaas is dat niet realistisch, maar is er wel iets wat dat bijna realiseert: de 360-camera. Om mijn ‘crowd’ even te laten zien waar ik en Henk precies werken, hebben we een 360-filmpje opgenomen. Serieus, dat is zo gaaf (en een beetje creepy)om te zien! Dus dit gaan we vaker doen:)

Check het op je iPhone, draai een rondje en je waant je in de studio! (Heb je een oculus-bril,dan kan het helemaal _creepy-cool_worden. Want dan lijkt het gewoon alsof je naastme zit in de producers stoel.)

Zo is het dus letterlijk en figuurlijk nu al full circle...;)

Check hier de 360:

Wil je het verschil met de gewone beelden zien? Check dit:

Alright, dit was het voor nu. I’ll keep you posted along the way!