Er is een datum voor de albumrelease, en een plek, of eigenlijk moet ik zeggen een Pllek... We hebben een hele mooie locatie gevonden in Amsterdam Noord. Waar kun je je publiek beter in slaap zingen dan in een zaal met uitzicht over het IJ en Amsterdam? Ze zijn heel fijn bij Pllek. Ze doen wel vaker ligconcerten het publiekmag op zitzakken liggen. We mogen kaarsjes aansteken en warme anijsmelk en slaapmutsjes serveren.

De muzikanten kunnen, dus zet het maar alvast in je agenda: op 13 maart zing ik je in slaap, als je voor de optie met kaartjes voor de releaseparty hebt gedoneerd. Ik ben me al enorm aan het verheugen op een zaal vol volwassenen in pyjama als publiek.

Maar om dit feestje mogelijk te maken moet ik vol aan de bak, nog twee weken om €75% van het bedrag binnen te halen…

Ik had mezelf een uitdaging gesteld… met een halve improvisatie-fobie ging ik een muziekvoorstelling met soundscapes maken. Ik heb eerst zelfs een tijd getwijfeld of ik wel nog een slaapliedjesvoorstelling moest maken voor het SarphatiFest huiskamerfestival. Kun je nog een keer een slaapliedjesvoorstelling interessant maken voor een publiek dat voor een groot deel vorig de eerste voorstelling vorig jaar in hetzelfde festival heeft gezien?
Maar toen kwam het idee van de soundscapes… en ja… als je een idee hebt… dan moet je. Zelfs als dat idee 20 kilometer buiten je comfort zone ligt.
Maar gelukkig had ik Pieter-Jan, pianist, accordeonist die zich als een vis in het water voelt bij sferische improvisaties. Dus ik hoefde alleen maar met het mee te zwemmen. Klinkt misschien wat metaforisch, maar zo voelde het wel. Deinen op de golven van de muziek. Alleen maakte we deze golven zelf. Het was een huiskamerfestival, we hadden voor het publiek fatboys en matrassen neergelegd. Dus ze mochten lekker comfortabel liggen, hangen of tegen elkaar aan kruipen.

We noemden het een ‘ogen-dicht concert’. Er lagen slaapmaskers. In slaap vallen mocht. Snurken hebben we niet gehoord, wel van de hele diepe zuchten. Ik kan natuurlijk niet zeggen hoe het voor het publiek voelde, maar voor mij waren de voorstellingen als een trip op slaapliedjesdrugs.

Het was bijzonder om te merken dat de meeste mensen met wie ik achteraf in gesprek ging vooral heel nieuwsgierig waren naar de slaapliedjes die ik vreemde talen had gezongen. Het Iraanse en Zimbabwaanse slaapliedjes waren duidelijk favoriet.
Dus dat prikkelde mijn fantasie en nu ben ik al aan het fantaseren over een voorstelling met niet-Westerse muzikanten voor volgend jaar.

Maar dat is toekomstmuziek, nu eerst het album. Na de voorstelling natuurlijk kaartjes uitgedeeld aan het publiek, hopend dat ze in hun enthousiasme voor de voorstelling ook de cd zullen bestellen.
Ik heb nog twee weken te gaan en we staan op 20%, dus het gaat spannend worden…

De cd is ondertussen afgemixt. Toch wel magisch wat je allemaal kan doen in zo'n geluidsstudio.
Ik wilde vooral dat het zo dichtbij mogelijk zou klinken, alsof je echt vanaf de rand van je bed wordt toegezongen.
Omdat de nummers in huiskamers en niet in een studio zijn opgenomen hoor je nog steeds af en toe vanuit de verte een brommer voorbij rijden, maar dat draagt wel bij aan een soort life-performance gevoel.
En doordat de microfoons in de huiskamer zo dicht bij elkaar stonden en dus elkaars geluid opvangen, bleek het niet meer mogelijk om hier en daar een valse noten te pitchen. De tijd dat zangers spatzuiver moeten zingen is namelijk al lang voorbij. Elke toon kan nu digitaal allemaal heel makkelijk niet iets omhoog of naar beneden getrokken worden. Tenzij alle andere instrumenten en zangstemmen ook doorkomen op een band dan trek je alles de valsigheid in als je gaat pitchen. Dus ik kan met lichte trots zeggen dat op dit album niet gepitcht is. Wel af en toe een beetje geknipt en geplakt, maar ach, je kan niet alles hebben;)

En wat heeft zo'n Studio een hoop knoppen! Ken je ook die onbedwingbare behoefte om er dan op te drukken. Maar dat kon natuurlijk niet. En terwijl Rogier druk zat te mixen mocht ik alleen maar luisteren en af en toe zeggen wat ik mooi vond en de lichte verveling leidde er natuurlijk alleen maar toe dat de knopjesdrang groter werd.
Toen ik me de hele dag keurig had ingehouden mocht ik aan het eind heel even los van Rogier:

Toen ik Laura vroeg om advies voor de vormgeving van de cd werd ze meteen zo enthousiast dat ze aanbood om tekeningen te maken. Vervolgens kreeg ik om de zoveel tijd een foto met mooie tekeningen toegestuurd.
Aan de blauwe sterrenhemel die we wilden gebruiken als achtergrond voor de website tekende ging behoorlijk wat blauwe verf op.

Het basisconcept voor de vormgeving van de cd was dat ze tekeningen zou maken van foto's van gezichten met hun ogen dicht. Of zoals hieronder een slapende Fanneke in wording.

Ik werd zo blij van Laura haar tekeningen (en sms'jes...) dat ik haar vroeg of ze misschien ook de artwork van de binnenkant van de cd zou willen doen. We kregen het idee alle muzikanten foto's van zichzelf met hun ogen dicht te laten opsturen. 'Als het niet echt hoeft te lijken wil ik het wel doen', zei Lau. Dat vond ik een goede deal.

Omdat we juist het 'rafelige' en homemade-gevoel van de tekeningen van Laura wilden benadrukken wilden we de voorkant liever niet inscannen, maar juist als een knip en plakwerk vormgeven.
En vandaag hebben we foto's van de tekeningen gemaakt. Deze keer hebben we een huiskamer omgebouwd niet tot muziekstudio, maar tot fotostudio.
Younes, die normaal gewend is veel heftiger situaties te fotograferen dan stilliggend papie was zo lief om de foto's te maken, terwijl Lau de hand legde aan laatste tekeningen en handgeschreven teksten.

Omdat ik de hele tijd op mijn kop kreeg omdat ik door het licht liep werd mijn taak stil in een hoekje zitten en met Laura kletsen, daar ging ze beter van tekenen. Dat kon ik gelukkig wel heel goed.
Laura zingt ook mee op de cd. Dus ze moet nu alleen zichzelf nog tekenen...