WAT IS HET?
Een indringende en ontroerende solovoorstelling over opgroeien met een vader die wordt uitgezonden op vredesmissies. Gewapend met een paar kapotgescheurde verhuisdozen en killer hits uit de jaren ’90 vertelt Saskia het verhaal van de achterblijvers. Een verhaal over afscheid nemen, sterk zijn en trouw blijven. Aan jezelf, je familie en -natuurlijk- het vaderland. De tekst schreef Saskia samen met ex-militair Barry Hofstede.
Hoe neem je afscheid
Van iemand die naar een oorlog gaat?
Hoe doe je dat?
Ik heb tegen mijn vader gezegd
Dat ik hem dood maak
Als hij niet terugkomt
Hij zei: ik hou van jou
Ik zei: ik ook van jou
Dat was het
INHOUD.
De vader van Saskia is beroepsmilitair. Zo lang ze zich kan herinneren was hij veel van huis ‘om mensen te helpen’. Het aldoor afscheid nemen, het missen, de zorgen tijdens een uitzending en de verwarring na thuiskomst heeft een grote stempel op het gezin gedrukt. Als kind vluchtte Saskia in haar fantasiewereld, als puber was ze boos en als volwassene ging ze naar Sarajevo. Om ‘te zien wat hij had gezien’. Als ze in Sarajevo een man ontmoet die de oorlog in een concentratiekamp heeft doorgebracht, kan ze niet anders dan zich schamen. Schamen dat ze op dat moment enkel met haar eigen drama bezig is. Maar het is wel háár drama. En dat heeft ook bestaansrecht. Dan snij ik het vlees wel is een persoonlijk monument. Het is het verhaal van het thuisfront. Een verhaal over afscheid nemen, sterk zijn en trouw blijven. Aan jezelf, je familie en –natuurlijk- het vaderland.
ACHTERGROND.
Zomer 1995. In Srebrenica worden 8000 moslimmannen afgevoerd en vermoord. Zij staan onder bescherming van Nederlandse VN-militairen. Eén van die militairen is mijn vader. Hij is met een blauwe baret op zijn hoofd vertrokken. Hij is hoopvol. Hij gaat voor de mensen in Bosnië zorgen. Ik blijf thuis. In Nederland. Samen met mijn moeder. Het is maar voor een half jaar. Als hij maar terug komt, dan komt alles goed.....
Hij komt terug. Maar het komt niet goed. Mijn vader is mijn vader niet meer. En mijn moeder niet meer de moeder zoals ik haar ken. En ik? Wie ben ik? Vanaf dan geen gewoon kind meer, maar het kind van een veteraan.
Zomer 2015. Ik ben 33 jaar. Allang geen kind meer. Sterker nog, ik héb er twee. Ik ben moeder en ik ben actrice. Ik maak theater. Over mezelf...
Ik wil het hebben over hoe het is om kind te zijn van een afwezige vader en een afwezige, aanwezige moeder. Over hoe het is als de oorlog uit een ver en vreemd land ineens je huiskamer binnendringt, een stoel pakt, aan tafel gaat zitten en niet meer weggaat.
Ik vertel nu mijn kant van het verhaal. Om het thuisfront van uitgezonden militairen een stem te geven. En ja, ik weet ook wel dat het allemaal erger is voor de echte oorlogsslachtoffers en dat wij niet moeten klagen omdat we lekker in Nederland zitten. Maar betekent dat, dat ik dan maar mijn mond moet houden?
Ik ga niet voordragen uit mijn dagboek. Het moet wel theater blijven. Daarom heb ik mijn verhalen toevertrouwd aan theaterschrijver Barry Hofstede. Hij diende in 1993 als vrijwillig dienstplichtig militair in Bosnië. Barry luisterde naar mijn ervaringen en schreef de monoloog: Dan snij ik het vlees wel.
WAAR EN WANNEER:
Van 8 t/m 11 september, tijdens het Amsterdam Fringe Festival. Locatie: Ostade A'dam.
Meer info:
www.amsterdamfringefestival.nl
www.ostadeadam.nl
WAAROM CROWDFUNDING:
Het project heb ik voor een groot deel zelf geproduceerd. Tevens wordt het financieel ondersteund door het Amsterdams Fonds voor de Kunst. Voor de laatste sprint richting première vraag ik uw hulp!
Met het geld dat u doneert kan ik mijn 'hulptroepen' een kleine vergoeding geven. Daarnaast besteed ik het geld aan het maken van een trailer, scènefoto's, flyers en posters. Zodat zoveel mogelijk mensen kunnen komen kijken!
Zoals u op de foto's ziet, ben ik alvast begonnen met repeteren. Helpt u mij met de laatste loodjes?
Alvast bedankt!
CREDITS:
Concept/spel: Saskia Driessen
Tekst: Barry Hofstede
Adviezen: Daniëlle Wagenaar, Willemijn Barelds
Licht: Adriaan Beukema
Decor: Adriaan Beukema en Saskia Driessen
Fotografie: Adriaan Beukema en Rik Engelgeer
Trailer: Boris Stokman
Met dank aan: Theater de Citadel, MAAStd, Hummelinck Stuurman Theaterbureau, Moniek Merckx, Martin Grudaj, Nermin Tuliç.
Dit project wordt mede mogelijk gemaakt door het Amsterdams Fonds voor de Kunst.
