Momenteel leg ik, Sandra van den Brule (1977), de laatste hand aan mijn boek  “(On) gepolijst Overleven” (proza afgewisseld met poëzie). Als klein baby’tje van 11 maanden kwam ik uit Indonesië naar Nederland, maar droeg altijd een gevoel van heimwee met me mee. Ik heb daarom enkele malen een bezoek aan mijn geboorteland gebracht. Mijn boek heb ik geschreven tijdens mijn laatste reis afgelopen juni in Indonesië.

Het was in eerste instantie een dagboek voor mezelf en niet de bedoeling dat iemand anders dit zou lezen. Omdat het boek heel toegankelijk en herkenbaar is en laat zien dat we eigenlijk allemaal wel dingen met elkaar gemeen hebben, heb ik besloten toch mijn boek te publiceren. Het is geen sentimentele flauwekul, maar komt recht uit mijn hart. Het is zeker geen hulpboek, maar een persiflage van mezelf, een beetje zelfspot. Daarnaast denk ik dat het een interessant boek is voor mensen die net zoals ik geadopteerd zijn. De vragen waarmee ik worstelde en de valkuilen zullen waarschijnlijk heel herkenbaar zijn.

Uit schaamte en schuldgevoel liet ik vaak niet zien wie ik werkelijk was. Omdat ik geadopteerd ben, had ik het gevoel me dubbel te moeten bewijzen, dat ik het moest gaan maken in de wereld en laten zien dat ik het voor elkaar had. Vanaf mijn 18e jaar kreeg ik te maken met een inzinking (mijn eerste psychose), daarna volgde een ingrijpende periode met een identiteitscrisis, de ontkenning en daarna de acceptatie van het ziektebeeld en van mezelf.

Maar ik ben een doorzetter en vecht tegen mijn psychose-gevoeligheid. Om het uit te bannen en te genezen om het te overwinnen. Hoe ik dat doe, wil ik graag delen. Het doel van dit boek is om lotgenoten een hart onder de riem te steken, te motiveren en helpen zingeving te vinden door over mijn ervaringen in de verschillende fases van mijn leven te schrijven. Iedereen heeft pieken en dalen, niet voor niets loopt het leven zo en vaak komt men er sterker uit. Door de verschillende opnames in de psychiatrie laat ik me niet uit het veld slaan. In tegendeel, ik volg m’n passies waardoor ik weer hoop en vertrouwen krijg, me gelukkig voel en weet dat ik weer meetel in de maatschappij! 

Dankzij de liefde en de steun van de mensen uit mijn omgeving ben ik erin geslaagd dit boekwerk te maken. Het boek bevat mooie illustraties van kunstenaars en prachtige foto’s. De teksten en gedichten heb ik zelf geschreven en het voorwoord is geschreven door iemand die mij zeer dierbaar is.

Bent u enthousiast geworden en wilt u mij financieel steunen? Met uw bijdrage kunnen we psychiatrische cliënten en/of mensen die hier direct of indirect mee te maken hebben informeren en laten zien dat ze er niet alleen voor staan.

Mag ik op u rekenen?

 ========================================================================

Uit: “(On) gepolijst Overleven”

Talent

Talent met spectaculaire intens mooie creatieve ideeën, ongelooflijke kleurrijke werken met zoveel gevoel erin dat je alles op je netvlies van je ogen opneemt, met een inlevingsvermogen van zovele verschillende stemmingen die je in de hoogste sferen brengt enfin het mooiste wat er in je opkomt net als bovenwereldlijke vogel die boven je heen vliegt.

Met alle respect voor mensen die creatief bezig zijn kunstenaars en schrijvers waarin je alles hebt gegeven waarbij jouw eigen passie ervan af te spatten is, een genot om ernaar te kijken.

Levendige kunst in de zoetgevooisde kleuren en woorden om warm van te worden. In de zin van inspiratie aantrekkelijk aanstekelijk om daarmee alle mensen in actie te zetten om te schrijven, schilderen, tekenen, dansen, muziek te maken enfin daarmee bezig te zijn. In de ban van het isolerend bezig zijn in je eigen wereld van de kracht van de schoonheid om iets te creëren waarbij je een boots van een en al euforische gevoelens ontstaat.

Hiermee zou je eindeloos lang tot het oneindige je eigen creatieve kwijt kunnen. Hiermee ontpop je jezelf helemaal met je eigen waarde en self esteem en kan je jezelf vertalen in het universele. Daarmee is alles volmaakt!!!!

Mijn Reis

Mijn handen die onwetend

contact zochten met de dood

in ons verstoorde spinnenweb

aan een telkens nieuwe stuur

ging ik verward naar huis

Ik vond ook die dag het spoor nog niet

het sleeptouw van de tijd

aan het rulle zand

Wie wil kan dit blad omslaan,

gaan zonnebaden in een oratorium

bloot lachen en zeggen, hoor

de wind is als een wervelstorm, ik voelde

meeuwen in mij

Tussen afgeknotte bomen

verschroeid struikgewas

boven mijn zonsverduisteringen

zat ik in de cockpit