Een voorstelling als de Christmas Spectacular: 'Dancing in a Winter Wonderland' en natuurlijk alle andere projecten van De Dutch Don't Dance Division zie je later het liefst nog eens terug in een mooi beeld. Maar hoe maak je een goede dansfoto?

In zijn Studio Oostrum zich inzet voor DeDDDD en waarom een perfecte foto in de ogen van de fotograaf, voor een danser een teleurstelling kan zijn. 

Klik hier om het artikel te lezen.

Vandaag hebben we de mijlpaal van 60% bereikt om geld op te halen voor de kostuums van De Dutch Don’t Dance Division’s Christmas Spectacular: ‘Dancing in a Winter Wonderland’!

Maar de laatste loodjes wegen ook hier het zwaarst. Er zijn al prachtige kostuums ontworpen, maar alle hulp is nog welkom.

Wij zijn de gulle donateurs tot nu toe, ontzettend dankbaar: Cirpa, Carry, Smita, Merel, Nadine, Eva, Lydia, Annelies, Lizette, Birgitte, Hannah, Don, Ying, Loup BV & de 33 anonieme donateurs.

Zeg het voort! Hartelijk bedankt namens Koning Winter, Mata Hari, de Candy Canes, de pinguïns, de koekjes en snoepjes, M&M’s, de ijskoningin, de Kerstman, de elfjes, de Drie Wijzen en natuurlijk de rest van de crew.

Er zijn nog 23 dagen te gaan om onze campagne af te ronden. Wie helpt ons mee naar de 100%?!

De trouwe volgens van onze website en Facebook in de gaten! De mooi geklede cast is immers te danken aan jullie!

In deze tweede blog van Frans van Hilten, wordt verteld hoe er tussen de verschillende groepen wordt samengewerkt in de nieuwe kerstproductie van De Dutch Don’t Dance Division.

Professionele dansers, dansvakstudenten, amateurs, kinderen en ouderen treden samen op in de Christmas Spectacular: ‘Dancing in a Winter Wonderland’. Ouders helpen als vrijwilligers. Choreograaf Thom Stuart, repetitor Eleonore van Lookeren en twee meisjes uit het corps de ballet vertellen hoe al die groepen samenwerken en van elkaar leren in de nieuwe kerstvoorstelling van De Dutch Don’t Dance Division (DeDDDD).

 

Het idee om amateurs en professionals te laten samenwerken ontstond jaren geleden, toen Thom Stuart en Rinus Sprong in Amerika woonden. Sprong danste als professional mee in een Notenkraker. Stuart: ‘Het was zó professioneel, met geweldige kostuums, decors, orkest met koor, en deelnemers die niet alleen van de eigen dansschool kwamen, maar uit heel New Jersey. We logeerden bij een familie en als wij naar de repetitie moesten brachten ouders ons erheen.’

Terug in Nederland bleek het moeilijk om iets vergelijkbaars op te zetten. Weinigen hadden vertrouwen dat de Amerikaanse formule ook hier zou werken. Tenslotte besloten ze in 2006 zelf een echt Haagse Notenkraker te maken in de Grote Kerk. ‘Het is community art, cultuurparticipatie en talentontwikkeling, maar het is vooral een mooie kerstvoorstelling.’

Omdat er twee casts waren met elk meer dan zeventig mensen, breidden Stuart en Sprong het artistieke team uit met Eleonore van Lookeren. Zij begeleidt de kinderen. Van Lookeren: ‘Ik heb meteen gezegd: niet jonger dan acht. Jongere kinderen hebben nog teveel moeite met een lange concentratieboog. Het tempo ligt hoog. En je krijgt niet zoals op balletles elke week een nieuwe oefening, alles is gericht op de voorstelling en ballet-gebaseerd. Als er in het stuk ergens gehuppeld wordt, gaan we in de warming-up net zolang huppelen tot iedereen precies gelijk huppelt.’

Inmiddels zijn we acht jaar verder en zijn de kerstshows verplaatst naar het Lucent Danstheater. Na een aantal ‘Notenkrakers’ en ‘Abdallahs’ brengt DeDDDD dit jaar ‘Dancing in a Winter Wonderland’. Ginger Barhorst (26) danste in de allereerste Notenkraker in 2006 in het corps de ballet en nu weer. ‘Het niveau is sinds de vorige keer zo ontzettend gestegen, dat is heel mooi om te zien. Ik heb zelf geen dansopleiding zoals de meeste meiden, maar Thom en Rinus blijven je stimuleren en pushen om je grenzen te verleggen. Juist met al die professionals in dezelfde groep wordt je eigen niveau ook hoger. Iedereen is heel open, er is totaal geen arrogantie. Het mooie is, je bent één groep.’

Lana van Slingerland (14) was in Abdallah nog straatkind en marktmeisje. Nu is ze oud genoeg voor het corps de ballet. Hoewel ze de vooropleiding voor Codarts doet, ziet ze zichzelf nog als amateur. ‘Maar Thom en Rinus werken met iedereen even prettig. De professionals pakken ze wel harder aan, tegen ons zijn ze wat liever, maar zonder dat je er met alles vandoor kan.

De verschillende groepen professionals, corps de ballet, karakters en kinderen repeteren apart, maar komen vaak kijken bij elkaars repetities. Ze komen voor het eerst echt bij elkaar in de repetitie van een lange schaatsscène. Stuart: ‘We stellen ze dan aan elkaar voor: zij speelt jouw moeder of oma. Dat is een magisch moment.’

Eleonore: ‘De oudere dansers nemen de kinderen onder hun hoede. Het is hun verantwoordelijkheid om ze in de gaten te houden, zowel achter de coulissen als op het toneel. Soms is het voor de professionals even wennen, maar meestal krijgen we enthousiaste reacties. Mijn eigen dochter deed de eerste keer al mee op haar zevende en heeft het nu nog steeds over “mijn moeder van de Notenkraker”.’

Iedereen leert van die samenwerking. Stuart: ‘Ik wijs de professionals op de onbevangenheid van bepaalde kinderen. Kijk daar goed naar, waarom kijk je juist naar dát kind, omdat hij zo intens en echt is.’

Van Lookeren: ‘En vol plezier. Dat kun je als danser nog wel eens kwijtraken als je het te druk hebt met voldoen aan alle technische eisen.’

Stuart: ‘Een vrouw van 68 is misschien niet meer als danser een voorbeeld, maar wel als podiumpersoonlijkheid.’

Van Lookeren: ‘En voor de kinderen is het natuurlijk inspirerend de profs te zien. We hadden hier jongetjes, die binnenkwamen als breakdancertjes en nu conservatorium ballet doen. En professionals die nog nooit hadden nagedacht over lesgeven of coachen, komen nu ineens kijken naar de warming-up van de kinderen. Je zaait een zaadje.’

Alle deelnemers of hun ouders tekenen een contract. Je verbindt je immers aan een professionele productie. Na de audities volgt een informatiedag. Van Lookeren: ‘Het is niet alleen de repetities, maar ook de kostuumpas, grime-workshops enzovoorts. Een enkele keer haakt iemand op de infodag af. Voor sommige volwassenen is het bijvoorbeeld te laat om nog vrij te kunnen nemen met Kerstmis.’ Eenmaal gestart is er nog nooit een kind voortijdig afgehaakt. Stuart: ‘We eisen wel veel, maar we bieden ook een brede ervaring, de sfeer is gezellig, er is tijd voor grapjes, er is af en toe iets lekkers.’

Vrijwilligers spelen een grote rol, zowel voor als achter de schermen. Stuart: ‘Na de voorstelling moeten bijvoorbeeld al die binnenstebuiten gekeerde kostuums uitgezocht en gewassen: wie heeft in de volgende cast het kostuum van wie?’ Twee meisjes van het corps de ballet die verder weg wonen, logeren nu al op repetitiedagen bij de familie van een jongen uit een kindergroep.

De avond van de laatste voorstelling helpen vaders alles afbreken. Stuart: ‘En de volgende dag met een voorstellingskater uitladen in de loods. Die denken dus niet: zo, nu begint de kerstvakantie, doei. Veel mensen komen liever helpen dan thuis dagenlang kerstkransjes te eten.’

Van Lookeren: ‘Als moeder grime doet, heeft vader ook geen zin om alleen thuis te zitten. Dan denken wij: yes!’

In het kader van De Dutch Don't Dance Division's Christmas Spectacular: 'Dancing in a Winter Wonderland', schrijft Frans van Hilten de komende periode diverse artikelen: alle (achtergrond)informatie over deze nieuwe kerstproductie die je altijd al had willen weten! 

In zijn eerste blog, wordt aandacht besteed aan onze vaste kostuumontwerper Ben Voorhaar. Hierin verteld hij hoe hij de komende drie maanden werkt aan de maar liefst 245 kostuums voor 'Dancing in a Winter Wonderland'.

Klik hier om het artikel te lezen.