Sinds 2001 reis ik regelmatig een aantal dagen mee met kleinere familiecircussen in Europa. Na het maken van een documantair onderzoek vraag ik de circusartiesten in hun “décor” voor mij te poseren; een rol te spelen, die mijn stemmingen vertolken. Ik regisseer ze maar laat ook het onverwachte toe. De foto’s die ik de afgelopen jaren bij de verschillende circussen heb gemaakt wil ik gaan bundelen in een boek.

Ik geloof dat het belangrijk is dat het boek “Mimus, er gaat komen! En daar heb ik jou voor nodig!

“Mimus, vertolkt de circusartiest en het circus op een andere manier. Het is een ode vertaald door mij. Het is erfgoed, ik houd het vast voor het verdwijnt. Een dummy en een drukproef zijn gemaakt nu op naar de finale! Om “Mimus, te realiseren met ontwerper Steffen Maas en Steven Hond van uitgeverij Komma / D’jonge hond hebben we geld nodig voor het uiteindelijke drukwerk.

Als het gaat lukken met jouw hulp kan ik “Mimus, presenteren naast mijn tentoonstelling op BredaPhoto 2014 (“Songs from the heart”). Doneer een bedrag en ik zie je in september op BredaPhoto !!

Wiesje Peels – “Mimus,

Wiesje Peels (Nederland, 1975) maakte als kind al kennis met het circus. Haar vader runde het eenmanscircus 'Theatro Picollini', waarin zij wel eens een rolletje speelde als uit het publiek niemand durfde mee te doen. Het circusleven bleef haar aandacht altijd trekken. Jaren later keerde zij daarom terug, maar nu als fotograaf. Zij reisde mee met gezelschappen uit Nederland, België, Duitsland, Zwitserland en Italië. In plaats van het dagelijkse leven in het circus te registreren, regisseert Peels echter haar eigen verhaal. Daarin krijgen de circusartiesten en -dieren allemaal hun eigen rol. Peels noemt het circus zoals zij het fotografeert een 'tussenwereld': de artiesten hebben de circustent en het publiek achter zich gelaten, maar zitten nog wel in hun rol als clown of acrobaat. Ze zijn gekleed om hun act op te voeren, maar het publiek is al naar huis. Een clown staart peinzend voor zich uit, een olifant slaakt een vermoeide zucht. Haar foto's ademen een sfeer van melancholie en eenzaamheid, ontdaan van het exotische laagje dat vaak rond de circuswereld hangt. Maar mistroostig vindt Peels het circusleven niet. Noem haar beelden liever autobiografisch, zegt zij. 'Ik projecteer mijn eigen stemming op de circusartiesten.'

(Bron; “Songs From the Heart”, catalogus BredaPhoto 2014)