https://vimeo.com/89245077

We zijn 100% Voordekunst !

Enorm bedankt aan iedereen die heeft geholpen dit te bereiken, alle donateurs en iedereen die de actie heeft gepromoot en geshared. Zonder jullie was het nooit gelukt!

In de afgelopen weken heb ik zo veel mooie berichten en gesprekken gehad over het project, zijn er nieuwe deuren open gegaan en is het project weer een stukje gegroeid. 

Voor degene die nog niet hebben gedoneerd of het project nu tegenkomen, je kan nog steeds gewoon doneren. Alle tegenprestaties blijven hetzelfde, voor 25 euro kan je het boek voorbestellen.

Ik kan het extra geld nog steeds goed gebruiken, ik ben bezig met Internationale distributeurs waardoor ik het boek op internationaal niveau op plekken zou kunnen krijgen waar ik in me eentje simpelweg niet bijkom. Met extra budget kan ik die plekken wel bereiken. 

Nog maals super bedankt aan iedereen die al heeft gedoneerd heeft geholpen dit boek te realiseren!

Gister kwam bij mij, en 70.000 andere, het Checkpoint Magzine binnen, een magazine dat door het Veteranen Instituut wordt uitgegeven voor Nederlandse veteranen.

Ik had tot dan toe het Veteranen Instituut nog niet benaderd, omdat ik verwachte dat het iets te ver van hun bed zou zijn. Maar na het zien van de uitzending van Fotostudio De Jong stuurde een van de redacteuren van Checkpoint me een email met de vraag of ze een stukje over de serie mochten schrijven.

Nadat ik ze vertelde over de voordekunst actie besloten ze een oproep te doen om de serie te steunen. 

Het is het eerste Nederlandse blad dat een van mijn foto's uit de serie plaatst. Ik vind het zelf heel interessant dat dit blad voor Nederlandse Veteranen aandacht schenkt aan deze groep Vietnamese Veteranen, en ik ben enorm benieuwd naar de reacties van Nederlandse veteranen op deze serie.

Zullen ze de serie op een andere manier bekijken door hun eigen ervaring in oorlog?

Dien Bien Phu, 14 Januari 2013

Een paar weken eerder waren we al in Dien Bien Phu voor een afspraak met Mr. Tuyên, een intellectuele man die we via vrienden van Julia die in Dien Bien Phu werken kennen. Hij is naast voorzitter van de lokale ‘Veterans Association’ ook dichter en advocaat. Zijn business card met een lijst van titels heb ik nog ergens liggen.

Tijdens die eerste ontmoeting bleek Mr. Tuyên niet alleen erg enthousiast om mee te doen aan het project, maar ook om ons te helpen. In sommige plekken hebben we een week moeten wachten om toestemming te krijgen om te fotograferen, in Dien Bien Phu koste dit nog geen 10 minuten. Mr. Tuyên vroeg ons om onze paspoorten, gaf ze aan zijn assistent en stuurde hem naar het politiebureau een paar straten verder. Even later kwam hij weer terug met een ondertekend en bestempelde toestemmingsbrief.

Een paar weken later zijn we terug om de veteranen te ontmoeten en fotograferen. Op de 4e dag rijden we met Tân, onze tolk, naar een van de laatste huizen aan een grote weg die door Dien Bien Phu loopt. We zijn hier gekomen om Phạm Đức Cư te ontmoeten, één van de mannen die voorafgaand aan de historische slag van Dien Bien Phu tegen de Fransen naar China was gestuurd om te trainen met zware artillerie.  Juist het gebruik van deze wapens speelde in 1954 een grote rol in het verslaan van de Fransen.  Een man met een bijzonder verhaal dus.

Bij aankomst worden we enthousiast ontvangen door hem en zijn vrouw, Thị Trấn Cứu. Een kleine vrouw die veel en snel praat.  Na het interview met haar man begint ze te vertellen over hoe ze de oorlog zelf had ervaren.  Als kind van 9 zagen de Franse soldaten haar niet als bedreiging en vroegen haar het gras rond de bunkers te knippen. Wanneer de Fransen even niet opletten knipte ze snel het prikkeldraad door. In de nacht sloop de Viet Minh binnen door het gat en nam de bunker over.

Toen ik vroeg of ze deel wou uitmaken van het project zag ik haar helemaal oplichten. Tijdens een brand in haar huis na de oorlog waren al haar certificaten en officiële documenten van haar verleden verbrand.  Ze had geen bewijs meer dat ze ooit gevochten heeft en kwam dus niet in aanmerking voor compensatie. Ze vertelde ons dat ze voelde dat wij haar de erkenning gaven die ze miste. Ze kon het bijna niet geloven dat er mensen zullen zijn aan de andere kant van de wereld die haar verhaal lezen.

De verhalen van Phạm Đức Cư en Thị Trấn Cứu maakten veel indruk op mij.

Voor een deel omdat ze een grote historische lading dragen, maar ook omdat ze zo goed laten zien hoe allesomvattend de oorlogen waren waarin de Vietnamezen verstrikt raakte. Thị Trấn Cứu was niet alleen al op haar 8ste haar beide ouders kwijt, maar op die jonge leeftijd hield ze zich ook al bezig met het afluisteren van Franse soldaten en het saboteren van hun bunkers voor de Viet Minh.