Een dromerige film over bewaren, behouden, repareren, hergebruiken en weggooien. Wat is de waarde van oude spullen en doorleefde plekken?

KORTE DOCUMENTAIRE
De Havenstraat is een plek in Amsterdam waar het lijkt alsof de tijd stil is blijven staan. Oude mannen rijden er in antieke trams, typen op typemachines, stoken de kachel op en repareren oude voertuigen en muziekinstrumenten. Men neemt er de tijd om bij elkaar te buurten of rond te scharrelen in de winkel met tweedehands spullen. De setting is een mix van monumentale gebouwen en roestige loodsen. Hier worden voorwerpen eindeloos hergebruikt en momenten uit de geschiedenis herbeleefd.

Dit stukje Amsterdam ligt naast het rijke museumkwartier en de Zuidas, het financieel kloppend hart van het land. De druk om het gebied te ontwikkelen naar een luxe appartementen-wijk neemt toe. Het roept de vraag op of er nog waarde te vinden is in de wereld van de Havenstraat, die met de renovatie verloren zal gaan.

Haven van het Verleden is een dromerige impressie van de Havenstraat en de mensen die er werken. Eén van hen is de 70-jarige Loe, die legervoertuigen uit de Tweede Wereldoorlog repareert. Hij ontvangt een brief van de gemeente met de mededeling dat hij binnen 6 weken zijn loods moet verlaten. Anders zal hem een dwangsom worden opgelegd. Met pijn in zijn hart begint hij zijn spullen op te ruimen.

LOTTE
Ik woonde vlakbij de Havenstraat in de buurt, fietste er wel eens doorheen, en verbaasde me telkens over hoe het gebied aanvoelde: ouderwets, rauw, een beetje verlopen, en dat vlak naast een dure wijk in Amsterdam. Het voelde er als een overblijfsel uit het verleden. Een plek voor mensen en spullen waar elders in het gewone Amsterdam weinig ruimte meer voor is. Maar, zoals Loe het uitdrukt: 'de gemeente ziet enkel maar een zooitje oud roest'. En ja, dat is het eigenlijk ook. Of toch niet?

Met deze film wil ik mensen laten nadenken over wat nog de waarde is van 'dat zooitje oude roest'. Of het nu oude mensen, spullen of straten zijn.