Stel je voor dat je echt álles via een beeldscherm ziet, je nooit het gezicht van je geliefde hebt bekeken en zelfs nooit je eigen ogen hebt gezien...

WAAROM JE BIJDRAGE ZO VEEL WAARD IS
Denk je ook na over het effect van schermen, selfies en surveillance op onze samenleving? En vind je de manier waarop dat dat in deze introductie in beeld werd gebracht bijzonder? Dan ben je hopelijk ook nieuwsgierig hoe deze film eruit zal ziet als hij af is! Alleen als we genoeg geld ophalen, kunnen de extra scenes opgenomen worden en de visuele effecten gemaakt worden die de film zo bijzonder zullen maken. En daar hebben we jouw hulp bij nodig! Met jouw steun kan INTERFACE gerealiseerd worden.

Kun je zelf niet bijdragen? Dan helpt het ook heel veel als je je enthousiasme over deze film verspreidt in je netwerk. Hoe meer mensen over de film weten, hoe groter de kans van slagen.

Wanneer het streefbedrag gehaald wordt zal VPRO DORST ook in deze film investeren.Iedere donatie telt dus dubbel!

ZICHTBAARHEID
INTERFACE is geselecteerd voor ‘De Ontmoeting’, een initiatief van VERS en Cinecrowd, dat onconventionele verhalenvertellers binnen de Nederlandse filmwereld de kans geeft om hun eigen signatuur verder te ontwikkelen. Als de film gerealiseerd kan worden, krijgt hij meteen een goed platform: INTERFACE zal een voorpremière beleven samen met de 4 andere films die binnen 'De Ontmoeting' worden gemaakt. Ook maakt hij kans om deel te nemen aan het Nederlands Film Festival. Distributeur Some Shorts begeleidt de internationale festivaldistributie. Daarna streeft VPRO Dorst ernaar om de film uit te zenden op TV en zal hij uiteindelijk ook via online kanalen te zien zijn.

HET VERHAAL
De toekomstige wereld ziet er niet heel anders uit dan nu in INTERFACE, maar ieder menselijk gezicht is van de buitenwereld afgesloten door een spiegelend masker; een one-way-mirror waardoor je wel naar buiten kunt kijken, maar waardoor niemand je gezicht kan zien. Als je elkaar aankijkt verdrink je in een oneindig lege reflectie van een reflectie. Niemand heeft ooit een gezicht gezien en camera's hebben het menselijk oog overgenomen.

Een jonge jongen raakt zo vervreemd van zijn lichaam door deze situatie, dat hij zijn masker kapot probeert te slaan. Het blijkt onverwoestbaar. Hij vlucht de stad uit, bang voor de camera's die zijn destructieve actie hebben vastgelegd en hem altijd volgen.

Hij komt terecht in een verlaten natuurlandschap. Als hij ’s nachts wakker wordt in het bos, wordt de gelaagdheid van zijn waarneming steeds verwarrender. Zijn netvlies, beelden die op de binnenkant van zijn masker te zien zijn, het scherm van zijn telefoon en externe camera’s: welke laag en welk zintuig kan hij vertrouwen? De buitenwereld, virtual reality en fantasie lopen door elkaar.

Uiteindelijk blijkt hij zelfs in deze verlaten bossen nog steeds van alle kanten bekeken te worden. Zal hij kunnen ontsnappen uit het masker en uit het blikveld van de camera's?

WAT IS ER AL GEDAAN EN WAT MOET ER NOG GEBEUREN?
Ik ontwierp vorig jaar een masker uit plexiglas en reflecterend folie, waardoor je wel naar buiten kunt kijken, maar niet naar binnen. Afgelopen zomer reisde ik af naar Polen, naar de laatste oerbossen van Europa, om daar een aantal scenes in het bos te filmen. Dat materiaal is er al. Maar er ontbreken nog scènes die in de stad opgenomen moeten worden. Ook moeten er visuele effecten, 3D animatie en geluid toegevoegd worden, om de ervaring binnen in het masker echt inleefbaar te maken.

WAAROM WIL IK DEZE FILM MAKEN?
Ik wil een film maken over hoe vervreemdend het is om jezelf alleen nog maar via camera’s en schermen te bekijken. Hoe beïnvloedt het ons als we permanent van onze zintuigen afgesloten zijn? Wat voor gevoelens brengt het teweeg als het verlangen om iemand te zoenen nooit werkelijkheid kan worden?

Zoals veel mensen denk ik na over wat het betekent om zoveel via een beeldscherm waar te nemen. Waar begint het scherm - of de interface - waardoor we de wereld waarnemen en waar houdt hij op? Ligt deze grens bij onze telefoon? Bij de camera’s die overal hangen? Of bij chips in onze hersenen die augmented reality mogelijk zullen maken? Is ons netvlies niet eigenlijk ook al een scherm, een interface? Het masker is een symbool voor het versmelten van onze eigen zintuigen met technologie. Ik wil met ‘Interface’ verschillende lagen van waarneming opbreken en opnieuw in elkaar passen, zodat het niet zo makkelijk meer is om te zien waar de ene laag begint en de andere ophoudt.

De film is laat daarmee een beklemmende uitvergroting zien van de effecten van technologie op onze huidige samenleving. Vanuit het perspectief van de hoofdpersoon wordt je als kijker geconfronteerd met de complexe effecten die schermen, social media en surveillance hebben op ons lichaam en onze identiteit. Aan de ene kant geeft technologie ons toegang tot informatie op een schaal die we ons niet eerder konden voorstellen. Het geeft ons de mogelijkheid onszelf uit te drukken en dingen vast te leggen die eerder alleen professionals met dure camera’s zich konden veroorloven. Maar deze vrijheden hebben ook een prijs. Onze afhankelijkheid hiervan maakt ons kwetsbaar. Net als in de film, is de macht die onze acties registreert tegenwoordig vaak onzichtbaar; verborgen achter camera’s en algoritmes.