Update: Wouw! Wat ontzettend gaaf dat ik de 100% heb gehaald! Omdat het nog ruim voor de deadline is heb ik in overleg met voordekunst het doelbedrag verhoogd naar €5000!
Met de extra bijdragen die binnenkomen is er meer keuzevrijheid in het drukproces en in het werken met verschillende papiersoorten en bindwijzen. Dit zorgt ervoor dat de foto’s en de verhalen van de geportretteerden nog meer recht tot hun recht komen. Zo wordt het boek echt een bijzonder object welke je in de kast wilt hebben staan!
Ik wil verdriet dat ergens ongezien, of zelfs niet geuit is alsnog erkennen in haar bestaan.
Huilen, zo blijkt uit verschillende onderzoeken, is een goed communicatiemiddel: het roept empathie en mededogen op. Toch lijken we er niet echt mee te durven communiceren. De meeste mensen huilen als ze thuis zijn, alleen of in het gezelschap van hun partner. Ook als het verdriet zich eerder op de dag heeft voorgedaan, dan worden de tranen uitgesteld en pas later op een onzichtbaar moment gelaten. Er lijkt een taboe op verdriet te rusten terwijl het delen ervan juist waardevol kan zijn. Het zit in onze biologie om door elkaars tranen geraakt te worden. Verdriet kan mensen met elkaar verbinden.
Ogentroost is een project dat onderzoekt wat het betekent om verdriet met elkaar te delen. Maar het zoomt ook in op dat wat we verstoppen. Het vertelt het verhaal van onzichtbaar verdriet. Van verstopte tranen of tranen die niet eens zijn gehuild. Het project bestaat uit fotowerk en interviews die ik wil bundelen in een publicatie.
Het project:
Het fotowerk bestaat uit portretten van mensen op de plek waar ze voor het laatst alleen hebben gehuild of op de plek waar ze voor het laatst verdriet hadden, maar niet konden huilen. De plek van het verdriet vertelt een verhaal dat herkenning oproept, of dit nou in bed, de keuken of in de auto is geweest. Op deze manier wil ik verdriet dat ergens ongezien of zelfs niet geuit is alsnog erkennen in haar bestaan. In het project zijn alle soorten verdriet van belang. Zowel verdriet om een vervelende dag op je werk als verdriet om een overleden familielid.
Bij ieder portret in het boek wordt de aanleiding van het verdriet beschreven zoals de geportretteerde dat zelf verteld heeft. Zo vertel ik hun verhaal.
Ik heb met de geportretteerde mensen gesprekken gevoerd over hun verdriet, troost en hun huilgedrag. Verder heb ik met verschillende mensen gesproken die in hun werk veel met verdriet te maken hebben. Al deze gesprekken zijn vastgelegd in gefilmde en geschreven interviews.
Waar gaat het geld heen?
Het fotowerk en fragmenten uit de interviews wil ik bundelen in een publicatie. Om dit te kunnen realiseren heb ik jullie steun hard nodig! Het geld gaat naar de samenwerking met grafisch ontwerper Niek Doup en de drukkosten van het boek. Ook gaat het naar het op groot formaat afdrukken van de foto’s die bij de boekpresentatie in Tetem te zien zullen zijn.
Tegenprestaties:
Als je mijn project steunt krijg je mijn eeuwige dankbaarheid! Je zou mij enorm helpen als je de publicatie in de voorverkoop aanschaft. Maar daarnaast kan je ook kiezen uit andere tegenprestaties. Zoals een lumenprint van een takje ogentroost: het plantje waarnaar ik mijn project heb vernoemd. Ogentroost heeft een helende werking en wordt tot op de dag van vandaag nog gebruikt in oogdruppels. Op deze manier kan je zelf een takje troost in huis halen.
Een lumenprint is een oude fototechniek waarbij je met daglicht een directe afdruk maakt op lichtgevoelig papier. Hieronder zie je de verschillende afdrukken waarvan je een digitale print kan uitkiezen. Je kunt natuurlijk ook kiezen voor een origineel analoog exemplaar die ik dan speciaal voor jou maak en inlijst!
Als je een tegenprestatie kiest waarbij je een lumenprint krijgt, vermeld dan ook welke je wilt hebben: A, B, C of D. Het formaat van de lumenprints is 24x30
Als je kiest voor een ingelijst origineel exemplaar neem ik contact met je op om te overleggen welke versie je voorkeur heeft. Het formaat van de lijst is 30x40
