Het was echt een feest! Een leuk en gevarieerd programma op een toepasselijke locatie, een hapje en een drankje, en heel veel enthousiaste mensen! Voor al wie niet bij de boekpresentatie aanwezig kon zijn, hebben we een compilatie gemaakt. Beelden zeggen immers meer dan woorden!

En dan is het ineens zover! De 2000 bestelde boeken zijn aangekomen. Gelukkig ruim op tijd voor de boekpresentatie van zondag 31 oktober. Nu de boeken veilig in de woonkamer staan, kunnen we logistieke voorbereidingen treffen zodat binnenkort de leveringen kunnen ingepland worden.
Nog even geduld dus, lieve donateurs!

Afgelopen vrijdag had ik in Hasselt een afspraak met Dirk Jacobs, journalist voor Het Belang van Limburg.
Vooraf aan de telefoon vertelde hij mij dat hij mogelijk wel een verhaal voor de krant wilde maken over het boek. 'Maar ik kan niks beloven', zei hij.
Ik stuurde hem voorafgaand aan onze afspraak enkele verhalen toe, zodat hij een beetje een idee had wat hij kon verwachten.
Hij was blijkbaar erg gecharmeerd van de verhalen en tekeningen want eenmaal op de plaats van afspraak (de Grote Markt in Hasselt, zeker een bezoekje waard!) bleken niet één maar twee journalisten me op te wachten. Dirk had zijn collega van De Zondag ingeseind: 'Dat is ook voor jou een interessant verhaal!' En zo kwam het dat ik bijna twee uur lang het hemd van het lijf werd gevraagd over het boek.

Nostalgie

Van Nieuw-Vennep naar Hasselt fietsen ging me net iets te ver, maar ik nam mijn fiets natuurlijk wel mee. Dus na de interviews maakte ik een heerlijk nostalgisch toertochtje rondom mijn geboorteplaats. Het idee van het boek ontstond namelijk nadat ik het verhaal over mijn zus, Erica, en mij had geschreven. Daarin beschrijf ik hoe we samen naar Hasselt fietsten in onze jeugd. Met het boek in mijn rugzakje legde ik dezelfde weg af als toen. Aan het eindpunt van de tocht heb ik haar het verhaal voorgelezen, en een nieuwe roos bij haar foto gelegd.

Zie je het al voor je? Yvon en Inge die een klein dansje doen... Want de mockup (vakjargon voor proefdruk) is aangekomen! Wat zijn we trots!
Dit is ongeveer wat we voor ogen hadden toen we eraan begonnen. Dan is het ontzettend fijn dat het resultaat nog mooier is dan we hadden gehoopt.
We hopen dat jij ook trots bent op het boek dat mede dankzij jou op deze manier kon worden wormgegeven. Nogmaals DANK, DANK, DANK!

Nog een kleine maand tot de boekpresentatie. Nu het boek op de drukpersen ligt, zijn Yvon en ik druk bezig om ervoor te zorgen dat ons programma van zondagmiddag 31 oktober jouw bezoek aan het Nederlands Transport Museum helemaal waard is.
(Tickets kunnen ter plaatse worden aangeschaft)
We hebben er nu al zin in!

Lieve donateur,

Eindelijk kunnen we je uitnodigen voor de feestelijke boekpresentatie van het boek Fietsend door het Leven op zondag 31 oktober van 14 tot 17 uur in het Nederlands Transport Museum in Nieuw-Vennep.

Het wordt een heel leuke middag, met onder meer een demonstratie op de Hoge Bi door Wereldkampioen Arie Liefhebber. Flandrien Cyriel komt speciaal voor deze gelegenheid in één ruk vanuit Vlaanderen gefietst op fiets uit 1908. Deze man maakt zijn opwachting in volledig authentiek outfit en toebehoren, en vertelt één van zijn heroïsche verhalen.

Indien je naar de boekpresentatie komt krijg je uiteraard meteen de door jou gekozen tegenprestatie mee naar huis. Zo niet, dan sturen we deze naar je toe. Wij hopen jou in ieder geval te verwelkomen!

Hartelijke groeten,

Inge Wijsman en Yvon Zimmer

ps. Kijk voor de voorwaarden op https://nederlandstransportmuseum.nl/

Dit wordt het!!!

Een cover ontwerpen is nog niet zo simpel. Want het is het eerste waar mensen naar kijken in de boekwinkel.
De voorkant zorgt ervoor dat het boek hun aandacht trekt. De flaptekst op de achterkant zorgt ervoor dat hun nieuwsgierigheid voldoende is gewekt om verder te willen lezen.
We hopen in ieder geval dat we daarin geslaagd zijn jet deze cover.

Meer dan 1000!!!

Heb je ‘t al gehoord? Intussen zijn er al meer dan DUIZEND boeken besteld in de voorverkoop!
En dat getal is natuurlijk super. Maar we zijn vooral ook heel blij met de reacties van organisaties op de digitale dummy die we ze stuurden. Ze waren stuk voor stuk enthousiast over de inhoud en wilden hun medewerkers dit boek graag als kerstcadeau geven!

Nog heel even wachten…

En dan krijg jij nieuws over de boekpresentatie. En over wanneer je jouw exemplaar mag verwachten.
Tot snel!!

Yvon en Inge

De crowdfunding is geslaagd, alle teksten zijn door de laatste eindredactieronde heen en elk verhaal heeft zijn eigen illustratie. So far so good. Alleen, het boek is er nog niet.
Volgende week gaat de opmaker aan de slag met de layout. We moeten ook nog een definitieve keuze maken voor de cover. Daarnaast gaat de webshop op www.overeenrodedraad.nl over enkele dagen 'live'. Daar kunnen belangstellenden het boek Fietsend door het Leven aanschaffen. Maar ook een set ansichtkaarten met illustraties van gevels uit De Rijp gemaakt door Yvon, en de vernieuwde versie van mijn dichtbundel Open en Gedicht.

We nemen de tijd om het goed te doen

Als vermoedelijke lanceerdatum hadden wij eind augustus gezet. Intussen zijn Yvon en ik erachter gekomen dat die datum iets te ambitieus is. In principe zouden we eind augustus het boek kunnen laten drukken.
Maar besturen van lokale Fietsmaatjes hebben tijd nodig om te overleggen of en hoeveel boeken zij gaan bestellen voor hun vrijwilligers. Dat aantal is mede bepalend voor de oplage. Organisaties en bedrijven hebben tot 15 september tijd om hun bestelling door te geven. Daarna gaan de drukpersen rollen!
Verder zijn we druk op zoek naar een leuke, geschikte locatie voor de boekpresentatie. Ook dat kost tijd. Dat geeft niet, want we doen het liever goed. Zoals het er nu voor staat, wordt eind oktober de boekpresentatie gehouden.

NOG EVEN GEDULD...

Want dan ben jij als donateur de eerste die we het boek bezorgen!

Om extra donateurs over de streep te trekken bedachten we op 30 juli de actie met de popgrip! Elke donateur die vanaf dan het project zou steunen, maakte kans. Inmiddels is de gelukkige winnaar bekend!

Omdat we het helemaal eerlijk wilden doen, hebben we alle emailadressen van de donateurs ingevuld op naamloten.nl. (zie video hier onder)
Maar omdat we niet zomaar emailadressen van anderen mogen openbaar maken, heb ik van allemaal een deel weggehaald. Eigenlijk herkent nu enkel de donateur zijn eigen emailadres in de lijst.
Eén druk op de knop, en de computer selecteert geheel willekeurig 1 winnaar.
Gefeliciteerd aan de winnaar!! (inmiddels heb ik contact met hem opgenomen en hij is erg blij met zijn prijs)
Aan alle anderen, nogmaals dankjewel voor jullie deelname en donatie!

Nieuws over de status van het boek volgt snel!

Inge en Yvon

Lieve donateurs, speciaal voor jullie hebben we een compilatie gemaakt van onze laatste teams-meeting.
Voor wie geen zin heeft om de video te bekijken: een heel dikke dank jullie wel voor alle donaties, ovaties en motivaties!

Liefs, Yvon en Inge

Op dit moment zitten we op 74% van het totaalbedrag. Wat zijn we daar blij mee! Heel erg veel dank voor jouw bijdrage hieraan.
We hebben nog 3 dagen de tijd om op 80% te komen. Dan kunnen we door met het project.
Wil jij ons nog een extra zetje geven? Deel onze post op FB, Instagram en LinkedInen vertel jouw netwerk waarom ze dit boek moeten steunen.
Hier wat inspiratie:
- Steun dit boek want deze verhalen raken je in het hart
- Voor iedereen die van het leven houdt
- Voor iedereen die (niet) fietst
Een extra donatie doen mag natuurlijk ook :-)
Intussen hopen wij op wind in de rug en trekken nog een laatste sprintje!

Tot later!

Yvon en Inge

Lieve donateurs en geïnteresseerden, ik heb een nieuwe tegenprestatie toegevoegd. 𝙆𝙚𝙣 𝙟𝙞𝙟 𝙞𝙚𝙢𝙖𝙣𝙙 𝙙𝙞𝙚 𝙚𝙚𝙣 𝙢𝙤𝙚𝙞𝙡𝙞𝙟𝙠𝙚 𝙩𝙞𝙟𝙙 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩? 𝙄𝙚𝙢𝙖𝙣𝙙 𝙙𝙞𝙚 𝙚𝙧𝙜 𝙯𝙞𝙚𝙠 𝙞𝙨? 𝙀𝙚𝙣 𝙤𝙪𝙙𝙚𝙧𝙚 𝙙𝙞𝙚 𝙩𝙚 𝙬𝙚𝙞𝙣𝙞𝙜 𝙗𝙚𝙯𝙤𝙘𝙝𝙩 𝙬𝙤𝙧𝙙𝙩? 𝙊𝙛 𝙞𝙚𝙢𝙖𝙣𝙙 𝙖𝙣𝙙𝙚𝙧𝙨 𝙙𝙞𝙚 𝙬𝙚𝙡 𝙚𝙚𝙣 𝙗𝙞𝙟𝙯𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧 𝙫𝙚𝙧𝙯𝙚𝙩𝙟𝙚 𝙠𝙖𝙣 𝙜𝙚𝙗𝙧𝙪𝙞𝙠𝙚𝙣? 𝙄𝙠 𝙡𝙚𝙚𝙨 𝙯𝙚 𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙪𝙞𝙩 𝙙𝙚 𝙫𝙚𝙧𝙝𝙖𝙡𝙚𝙣, 𝙚𝙣 𝙡𝙪𝙞𝙨𝙩𝙚𝙧 𝙣𝙖𝙖𝙧 𝙙𝙞𝙚 𝙫𝙖𝙣 𝙝𝙚𝙣. 𝙀𝙚𝙣 𝙪𝙪𝙧 𝙡𝙖𝙣𝙜. Je kunt, eventueel met een groepje vrienden of collega's, een bedrag van € 100 doneren als je iemand kent die je dit cadeau wilt geven.
Eenmaal als het boek er is, krijgt die persoon een exemplaar thuisbezorgd.

We hebben al veel informatie gedeeld op de crowdfundingspagina en op de website. De frisse tekenstijl die Yvon voor het boek heeft gebruikt, wordt daarbij redelijk duidelijk. We kunnen ons heel goed voorstellen dat je ook benieuwd bent naar de schrijfstijl en het soort verhalen. Daarom willen wij jou als donateur als eerste een voorproefje geven. Een avant-première dus. (Over enkele dagen plaatsen we dit op social media bij wijze van promotie.)

We hebben gekozen voor het verhaal waar dit avontuur eigenlijk allemaal mee begon: een bitterzoete herinnering aan mijn overleden zus, Erica. Hier onder vind je een videolink waarin ik het verhaal voorlees. Maar als je het liever zelf leest, scroll dan iets verder. Veel kijk-, luister- of leesgenot!

Phallus Impudicus

Terwijl ik de mosselpan die niet meer in de vaatwasser past afwas, fietst er een jongetje van een jaar of negen voorbij. Luidkeels zingt hij: 'I'm walking on sunshine, oh oh, I'm walking on sunshine,...' en waarschijnlijk ook de rest van het nummer uit 1983 van Katrina en the Waves, maar dan is hij al voorbij. Het verbaast me in eerste instantie dat dit jongetje een hit uit 'mijn tijd' zo enthousiast mee kan zingen. Tot ik me realiseer dat de gelijknamige film niet zo lang geleden in de bioscopen speelde.

Het lijkt of ik mezelf - enkele decennia geleden - door de straat zie fietsen. Samen met Erica, mijn middelste zus. Zij was weliswaar driejaar ouder dan ik, maar in onze jeugd waren wij twee handen op één buik. Hoewel het helemaal niet cool was, kochten wij vaak dezelfde kleren, schoenen en sieraden. Niet in de verhouding zoals de jeugd nu van kleding wisselt, maar één keer per zomer gingen we dan samen op pad om iets te vinden dat we allebei leuk vonden. En dat droegen we dan ook enkel als we samen waren. Zo hadden we ooit beiden een kettinkje met een Venetiaans maskertje eraan. Het enige kunstwerk dat ik van haar hand heb, is een schilderij van dat Venetiaans masker. Dat is meteen het enige tastbare wat ik van haar in huis heb.

Gelukkig heb ik veel herinneringen aan haar. Normaliter was Erica meer een ingetogen type - ik zag haar vaak als een soort mysterieuze godin - en ik keek erg naar haar op. Zij was zich er constant bewust van dat er een omgeving is die je kan horen, zien, beoordelen en veroordelen.

Dansen

Ik was de eeuwige spring-in-'t-veld die er vaak geen notie had dat andere mensen zich aan de hand van mijn gedragingen, een beeld van mij zouden vormen. Ik was dan ook nog maar zestien toen Erica negentien was. Maar misschien was ze toen al gecompliceerd en had ik dat nog niet zo in de gaten. Ik herinner me dat, als we samen uitgingen, ze me vertelde dat ze zo kon genieten van de losbandigheid waarmee ik stond te dansen. Helemaal meegaand en opgaand in de muziek, me niet meer bewust van mijnomgeving. 'Dat kan ik niet', zei ze. Maar ik zag dat haar ogen glinsterden als ze naar me keek.

Ik herinner me plots weer dat we op een mooie lentedag naar het centrum van Hasselt fietsten. We hadden allebei een katoenen mantelpakje met pastelkleurige streepjes en witte ballerina's aan. Ik weet ook nog dat we dat samen in een Outlet in Antwerpen kochten, waar zij toen aan de Hogeschool voor Grafische Kunsten studeerde. Wat was ik trots dat ik met haar mee mocht naar Antwerpen...ANTWERPEN!!!.

Een Vrolijk Lentelied

Met de haren in de wind fietsten we hand in hand naar de stad. Het was mooi weer, we voelden ons goed en we waren vrij. Plots begon één van ons twee (ik zal het wel geweest zijn) ‘Een Vrolijk Lentelied’, van Jan de Wilde te zingen:

'Daar is de lente, daar is de zon

bijna - maar ik denk dat ze weldra zal komen-,

de Phallus Impudicus staat al in bloei

en de blaadjes krijgen bomen!'

Erica en ik hebben dat refrein de hele weg naar de stad luidkeels gezongen, want de strofen kenden we niet. De vader van een van mijnklasgenootjes stopte met schoffelen in zijn tuin en keek ons na. Of Erica zich bewust was van de uitgesproken vorm van de stinkzwam waarover het liedje gaat, weet ik niet. Ik was in ieder geval te nog te naïef om het te beseffen. We trokken ons beiden niets aan van de fronsende blikken van voorbijgangers. Terwijl we steeds enthousiaster zongen, zwaaiden we met onze ineengestrengelde handen heen en weer. Ik weet zeker dat Erica op dat moment volstrekt gelukkig was.

Hoogtepunt

Voor mij was zij toen de knapste, intelligentste en meest stijlvolle vrouw die ik kende. Dat beeld blijft me bij als een hoogtepunt uit mijn jeugd.

Daarna vertoonde het leven van Erica steeds meer ups en downs. Met steeds minder en kortere ups en meer en langere downs. Ze had talent op veel gebieden; ze kon prachtig zingen, had een ongelooflijk oog voor detail en ontwierp de schitterendste jurken. Ze had alleen moeite met (het) leven. Die worsteling heeft wel twintig jaar geduurd. Al bijna twintig jaar worstel ik met het feit dat ze er niet meer is.

Ik kan nog altijd dansen alsof er niemand kijkt. Achteraf denk ik aan haar en zie ik haar ogen glinsteren. Soms zing ik, als ik op een fiets zit, nog wel eens uit volle borst. Ergens…op een verlaten weg, midden in de polder, of in de bergen. Als ik denk dat niemand me hoort en ziet. Behalve zij, die eigenlijk altijd bij mij is….

Inge