Het zit erop! Alleen nog de terugreis naar huis restte. De bus werd weer geladen met Britteners die allemaal een beetje moe waren van een gezellige intensieve laatste avond. Onderweg werden Loes, Roza en Joshua afgezet in Oberägeri en werden Elin en Valentine afgezet in Basel. Zij reisden allen vanuit Zwitserland verder.

In de bus was het gezellig, maar de reis duurde wel lang (verkeer)! Pas om 23:00 uur konden we nog net op tijd een aantal Britteners op de trein zetten in Arnhem om vervolgens rond middernacht weer in Zwolle aan te komen.

We houden mooie herinneringen aan deze tournee! Heel veel dank aan alle donateurs via Voordekunst, het Ru Sevenhuijsen Fonds, het Georgine van den Boogert fonds ende Stichting Vrienden van het Britten, die deze tournee mede mogelijk hebben gemaakt. We zijn blij dat het goed gegaan is onder de bijzondere omstandigheden en het was voor ons als orkestleden geweldig om deze tournee te kunnen doen!

En nog een mooie nabrander! We kregen een krantenbericht uit Cremona met een mooie recensie van ons laatste concert. Een prachtige afsluiting van een bijzondere Brittentournee.

Met ingepakte koffers stonden we om half 10 klaar om onze doorreis te vervolgen, met als volgende stop: Como.

Aangekomen in deze wonderschone kustplaats werden de koffers opengemaakt en kwamen zwempakken en -broekjes tevoorschijn met de hoop een legale zwemplek te vinden. Al snel vonden we een strandje bij het park waar de eersten binnen enkele tellen in het water spartelden. Meteen volgden Dirkje, Marleen, Brit, en het hele orkest, waarbij Loes als laatste te water ging met haar spiksplinternieuwe badpak.

Verfrist van het zwemmen en het schattige stadje, verzamelde men zich bij de bus om via de Gotthardpas onze laatste slaapplek in Zwitserland te bereiken, Gersau.

Tot ons genoegen lag onze herberg aan het prachtige Vierwoudstedenmeer. Door de vele regen stond het water erg hoog en ook hier stonden de zandzakken in het dorp al voor de deuren klaar. We aten een heerlijke maaltijd en verplaatsten snel daarna onze aandacht naar het laatste spektakel: "De Bonte Avond”.

Alle kamers en hoekjes werden benut. Als je door de gang liep hoorde je vreemde, mooie en verontrustende doffe klanken vanachter de deuren vandaan komen. In korte tijd ontstonden de mooiste muzikale, komische en dansante acts. Om 9 uur was het zo ver en werd de avond ingeleid door een dankwoord van Loes. Daarna werd het stokje overgenomen door Fansje, die de presentatie op zich nam.

Wat er daarna gebeurde, valt niet na te vertellen:) Wat we kunnen zeggen: Er werd gelachen, gezongen, gespeeld, gedanst, gegeten en genoten. Tot slot namen de Britteners nog een onvergetelijke frisse duik in het koude meer en sloten we een fantastisch bijzondere tournee af met een prachtige groep mensen. We hebben intens genoten. Van de muziek én alles daaromheen.

Op naar Cremona in de bus. De stad van de vioolbouw konden we uiteraard niet overslaan, maar eerst naar het luxe, schone hotel aan de rand van de stad. Daar werden de spullen gedropt.

Op naar het violen museum! Daar waar ons onbetaalbare instrumenten werden voorgeschoteld van de drie wereldberoemde families Amati, Guarneri en Stradivarius. Bart vond het lef om te vragen of hij erop mochten spelen, maar werd op een vriendelijke wijze afgewimpeld door de tourdame. We genoten van het aanzicht, maar verlangden allen naar de klank van deze achter glas verscholen pareltjes.

In het museum bevond zich een bijzondere zaal. Een soort ronde vorm waarbij het publiek om het podium plaatsneemt. Te vergelijken met het Colosseum, maar dan kleiner, overkapt en modern. Daar zou later die avond het laatste concert van het Britten plaatsvinden…

Eerst was het nog tijd voor een fotoshoot in de desbetreffende zaal. We werden gefotografeerd en geregisseerd door een oude (Italiaanse) bekende van Loes, Leo Milani!
Na de shoot begon de inspeelrepetitie waarbij we door een viertal mensen van de concertzaal, gewapend met meetlat en tape, nauwkeurig werden gepositioneerd op het podium. Musici op één meter van elkaar en Loes als dirigent twee meter van het orkest. Dit terwijl we al een week in de Britten Bubbel leefden!

De lokale tv van Cremona had te horen gekregen dat “het Britten!” zou spelen. Zodoende positioneerde 4 cameramannen en -vrouwen zich om het concert op professionele wijze vast te leggen. Tijdens het concert werden we omringd door het publiek. Het orkest speelde voor een laatste keer de “sterren van de hemel” en sloot zo een prachtige reeks tourconcerten af.

Na het concert leende het plein buiten zich goed voor een relaxte afterconcert voetbalsessie. De voetbal werd rond getikt terwijl Loes aankondigde: “Ik trakteer op een drankje!”

Plotseling schoot de bal de weg op en precíes op dat moment scheurde er een auto voorbij die met veel precisie de bal overreed. Kaboem! Het was stil. De secondes vlogen voorbij en het besef dreunde langzaam bij ons binnen. De voetbal had de klap niet overleefd…
Nog in rouw over het voorval struinde we naar het machtige grote plein van Cremona waar Loes ons zou trakteren op een heerlijk koel drankje. Na deze verkoeling zochten we onze weg naar de bus die ons terugbracht naar ons heerlijke hotel, waar de meesten als een blok in slaap vielen...

De Brittenaren ontwaakten. De een vroeger dan de ander.. Zodra de laatste kruimels opgesmuld waren, begon de MappenMeeting. Al snel werd bekend dat er allerlei partijen misten en dus gingen Ida, Brit, Aaron & Joshua op zoek naar een printer. Ons hotel was namelijk met smart aan het wachten op de inkt van Amazon. Hotel na hotel werd afgestruind. Maar! Niet tevergeefs, want daar kwamen ze aan bij een fraai maar kitcherig wellness hotel.

Hier bood een welwillende Italiaan hulp aan. Een half uur later stonden ze op de stoep met vers geprinte partijen.

Even later zat iedereen in de bus onderweg naar het grootse “Florence”.

Langzamerhand verschenen de contouren van de eeuwenoude Romeinse stad, die voor veel mensen nog onbekend was. In groepjes struinden de musici door de typisch Italiaanse straatjes van de hoofdstad van Toscane.

De beste ijszaak van Florence was helaas gesloten, maar gelukkig is Italiaans ijs altijd verrukkelijk. Zodoende hebben de Brittenaren toch nog genoten van heerlijke Italiaanse ijsjes.

Men kocht het hoofd van David, waarna iedereen elkaars hoofd ging laten zien. Daar werd mijlen ver voor afgestruind, souvenir shop na souvenir shop voor het beste hoofd.

Daarnaast was er veel te zien. Theresa onze gids had een hele route uitgestippeld voor ons. Daarop stonden de Duomo, Piazza de Signoria en Ponte Vechio. Maar er kwamen ook onvoorspelbare activiteiten op het pad. Daarbij kwamen opdringerige straatverkopers en een legendarische tafel te pas. Dan vraag je je misschien af.. Wat maakte deze tafel zo legendarisch? Deze tafel was ingegraveerd met een schaakbord. En!! De restaurant eigenaar kwam deze zelfs speciaal neerzetten voor de legendarische wedstrijd van Joshua vs Bart die de geschiedenis boeken in zal gaan.

Deze strijd werd zo spannend dat men zich moesten haasten naar de concertlocatie, waar de generale repetitie en sound check plaats vonden.

Het concert vond plaats op het beroemde plein van Florence tussen de beelden van Michelangelo. De Florencenaren, inclusief Perseus en het afgehakte hoofd van Medusa, luisterden aandachtig mee naar de zoete klanken van het orkest en Valentine Blange, Stacik Ploeg, Bart van de Lint, en Roza Herwig speelden en zongen wederom de sterren van de hemel.

Na het concert bleek al snel dat er een Britten Jeugd Strijkorkest fanclub was gevormd, toen Aymara en Bart in de story van een aantal jonge, enthousiaste Italianen verschenen. Daarnaast kochten meerdere mensen cd’s en glipte er een Britten supporter door de security die vervolgens met veel weerstand werd weggesleept.

Kortom, een onvergetelijke ervaring die voor altijd zal worden gekoesterd.

Het was een vrolijke dag toen het Britten vlierend en fluitend het bed uitstapte. Het ontbijt stond weer in volle glorie voor ons klaar, inclusief de bakjes geprepareerde jammetjes die de Dirk zo verafschuwt.

Na een korte wandeling kwamen we aan bij het gondeltreintje richting het mysterieuze Montecatini Alto. Langzaamaan trok het Britten naar boven en ontplooide zich een fenomenaal landschap met een sprookjesachtig dorpje.

Daar trakteerde onze vriendelijke Jos ons vanuit Nederland op een verkoelend drankje. Ida kocht een jurk. Brit kocht een schaal. Fransje maakte een dansje… … …?

Verder was er een binnenplaats, waar we fantaseerden over gladiatoren gevechten met leeuwen, en een gladia toren die boven het mooie Montecatini Alto uit torende.

Ons zwembad was nog steeds kapot, maar s’middags konden de Brittenaren, na een lange speurtocht naar een openbaar zwembad, toch een verfrissende duik nemen. Marleen en Bart maakten er een spannende zwemwedstrijd van, waarbij Marleen in de barre strijd zelfs haar oorbel verloor. Dit mondde uit in het hevig uitkammen van het zwembad, maar tevergeefs..!

s’Avonds hadden we een prachtig concert in eigen stad. Dit betekende een busloze dag, wat voor veel mensen een langverwachte droom was. Met volle teugen snoven we daar de cultuur in Montecatini Terme.

Vervolgens werd er gerepeteerd, waaronder de nieuwste versie van “Yo soy maria!" vers van de pers en de prachtige “Elegie” gespeeld door Bart.

Maar.. Daar hield de pracht niet op, want onder leiding van onze huisfotograaf ontstonden er in de chaos prachtige foto’s.

Toen het concert begon stroomden de gasten het prachtige goden paradijs binnen. Daar kon de pret beginnen met vliegende, stekende, mieren en kakelende kevers. Er werden 3 cds verkocht aan enthousiaste Italianen.

Na het concert hadden de Brittenaren veel honger en gingen ze op zoek naar ijsjes. Ze vonden een ijswinkeltje in een afgelegen straatje waar ze de ijsjes op peuzelden. Bij terugkomst werd men jaloers en ging massaal af op het ijszaakje die eigenlijk al gesloten was. De ijscoman kon deze opkomst niet weigeren en opende toen zijn poorten naar de hemel van frozen yoghurt.

Na het ijsje kwamen er mondkapjes.. Of nee.. Toch niet, want Ida verscheurde ze allemaal. Gelukkig toverde ze de overblijfselen samen met Eline en Bart weer om tot prachtige armbanden. Over miljoenen jaren terug te vinden in historische musea.

Zaterdag 9:00. De leden druppelen langzaam de ontbijtzaal in, maar die zonder schoenen, werden resoluut teruggestuurd. Er was brood, zoete croissantjes, smerige koffie, Ananas sap en de kaas- en hamplank.

Na het ontbijt begon al snel de repetitie op de veranda van het hotel. Nieuw repertoire werd verkend door de Britteners. Eerst de “Elegie”, een melancholisch werk van meneer Fauré en daarna de vurige tango, “Yo Soy Maria!” van Astor Piazzolla. De eerste vioolpartij van de tango ketende Roza vast aan de geschreven noten. Om haar vrijheid terug te krijgen begon de huiscomponist met een nieuwe partij.

De lunch brak aan. De verwachtingen waren hooggespannen voor een échte Italiaanse Lunch, maar de vegetariërs kregen iets anders voorgeschoteld: aardappels met drie blokken kaas.

De bus wilde weg en wij gingen mee naar de volgende concertlocatie, Deruta! Deruta ligt hoog op een heuvel en bevat 4000 vaardige keramiek-kunstenaars. Dat hoorden we tijdens een flitsende rondleiding. De kerk werd omgedoopt tot kleedruimte, wat voor velen een primeur was.

En dan, het concert. Welgeteld 15 man en vrouw zat voor ons op de netjes uitgeklapte stoelen, waaronder de Burgemeester, de Dokter en de Schoolmeester. Ook werden er handtekeningen uitgedeeld en foto’s gemaakt. Achteraf werden verrukkelijke broodjes geserveerd door onze lieftallige keukenprinsessen.

Het belangrijkste van de dag moest nog komen: ITALIA - ENGLAND.

Een vriendelijke Italiaan verwelkomde ons in zijn lege cafe en de eerste 20 minuten werden hartstochtelijk beleefd door het orkest. We verlieten de Italiaan die ons met volle zakken uitzwaaide en stormden richting onze bus.

Daar werden alle hotspots aangezet en er popten overal schermpjes op. Er waren veel schermen op groen, want de iPad, die diende als grote “tv”, had nogal wat kuren.

1-1. Verlenging. De spanning steeg in de bus. Met veel geschreeuw moedigde het orkest De Italianen aan, alhoewel Engeland ook 1 trouwe supporter had, Indy de Vroet.

Einde speeltijd. 1-1. We maakten ons klaar voor een zenuwslopende penaltyreeks. Vooral de achterste stoelen hadden moeite met het inhouden van hun gejuich. De snelle wifi van Fransje van Ziggo veroorzaakte ongelijke beelden, waardoor ze al een minuut eerder wisten dat ITALIË KAMPIOEN is..

Na die ellenlange minuut kon het eindelijk los. “FORZA ITALIA!” Klonk het en er werd luidkeels getoeterd, de hele nacht..

De zon kwam op en omdat de afwezigheid van gordijnen aanwezig was in de kamers, werd iedereen wakker… In kleine groepjes werd de omgeving verkend. De sprankelende beek en de sprookjesachtige schommel lagen verscholen achter onze berghut. Veel tijd was er niet. De orkestleden moesten al snel ontbijten om op tijd bij de bus te zijn. Fransje en Silke kregen de zware taak op zich om 20 bordjes, bekertjes en bestekjes schoon te boenen. Na 19 borden, bekers en bestek kwam de boerin binnen gelopen, en zei in haar beste bergzwitsers: “We have this wash!” Terwijl ze naar de vaatwasser wees.

Terwijl iedereen de bus beklom, dook Marleen in het gangpad. En “Ecco! Bellissimo!” Daar kwam de ring naar boven en triomfantelijk overhandigde ze hem aan de glunderende Brit, die bijna de wanhoop nabij was..

Er werd gereden, veel gereden. de lange uren werden onderbroken door de presentatie over Wilhelm Tell en zijn avonturen, door onze buschauffeur Maarten. Ook klonk er gezang ter ere van de verjaardag van onze achtergebleven vriend, HP.

Rond zeven uur werden we warm ontvangen met honderden pizza’s en water in het mooie Cascia. We aten op een prachtig binnenhofje onze buikjes rond en begaven ons naar de snikhete, maar schone kerk. We trapten af met Dvorak Sonatine. Daarna volgden Saint-Seans, Skoryk, Nino Rota, Bartok en Piazolla. Skoryk was een enorme hit in de hitte van deze kerk. Het publiek was laaiend enthousiast: “bis, bis, al coda!”

Onze professionele CD-verkoper Joshua kreeg het voor elkaar om maar liefst 6 CD’s te verkopen. Dit door zijn talenten in zowel het Italiaans als het Spaans.

Doodop van onze prachtige avonturen kwamen we aan in onze permanente verblijfplaats voor de komende 4 dagen: het Miro hotel in Montecatini Terme. Daar waar onze nachtmerrie werkelijkheid werd: het zwembad was kapot.

De dag begon vroeg in het nog schemerige Zwolle. Half 8 was iedereen verzameld en kon de spannende reis beginnen. Ondanks het vroege tijdstip, zat de sfeer er gelijk in. Er werd veel gespeeld in de bus: zo was er Mario Kart (waarin Bart triomfeerde..), Uno, Schaken, Vier op een rij, 30 seconds & een Pubquiz. Of nog beter: Busquiz! over Zwitserland. Al snel bereikten we de grens en kwam het besef.

“WE ZIJN IN HET BUITENLAND!” Riep Brit uit (Die trouwens kort daarvoor haar diamanten ring was kwijtgeraakt, maar daar komen we later weer op terug) Euforisch keek ze uit het raam naar het natuurschoon. Het platte landschap maakte plaats voor glooiende heuvels waaruit machtige bergen oprezen! Zwitserland was bereikt.

Om 22:37 kwamen we aan de voet van een berg. De bus reed weg en we bleven in stilte achter. We hoorden de ronkende motor van een jeep die 3 seconden later voor onze neus stond. We stapten in. Stilte. Remmen los. Met een rotgang stormde onze nieuwe Zwitserse chauffeur de kronkelende berg op door de donkere nacht. We hielden onze adem in voor de volle 5 minuten. Plots stonden we voor onze berghut.

Met lege maag stormden we naar binnen richting de ietwat scherpe, maar goddelijke curry, bereid door onze keukenprinsessen Joëlle en Corinne. Dankbaar dronk Dirkje de laatste slokken van haar vla op. Voldaan kroop ze in haar knusse slaapzak en wenste de anderen eine gute Nacht.

Op uitnodiging van de Stichting Cortegaerdt was een Britten Kwartet te gast bij het Dutch Golf Center in Hattem. Die gelegenheid werd aangegrepen om onze crowdfunding onder de aandacht te brengen, en met succes. Nu nog de laatste lootjes, we zijn er bijna!

Het blijft een beetje zoeken naar de mogelijkheden, maar ons tourneeprogramma is nu helemaal klaar. De concerten zijn als volgt gepland:

zaterdag 10 juli 21:00 uur Cascia (Florence)
Zondag 11 juli 21:00 uur Dureta
Maandag 12 juli 21:00 uur Montecatini Terme
Dinsdag 13 juli 21:00 uur Florence
Woensdag 14 juli 21:00 uur Cremona
Dat laatste concert wordt heel bijzonder want we spelen in de prachtige zaal Giovanni Arvedi van het Museo del Violino in Cremona. Een primeur voor het Festival om daar een concert te mogen geven. We voelen ons vereerd! Als het even kan zetten we een filmpje van het concert in een update.