Op 4 oktober werd de samenwerking tussen Voordekunst en het Haagse Fonds 1818 gelanceerd. Omdat Poezie aan de waterkant het eerste project was dat gesteund werd door Fonds 1818, middels een verdubbeling van het binnengehaalde bedrag, mocht Diann van Faassen namens Padw de aanwezigen toespreken. Lees hieronder haar column over crowdfunding, ten gehore gebracht tijdens de feestelijke lancering.
DE KUNST VAN HET CROWDFUNDEN
Twee weken lang was ik in de ban, dag en nacht er mee bezig, Crowdfunding voor Poëzie aan de waterkant. Samen met collega-dichter Harry Zevenbergen organiseer ik al twaalf jaar lang dit gratis poëzie- en muziekfestival. Leuk en laagdrempelig, maar het geld moet ergens vandaan komen. Het festival in het Westbroekpark is onder andere succesvol doordat het zo open is en toegankelijk voor iedereen. Geen hekken eromheen. Dat wilden we dus behouden.
Maar hoe?
Crowdfunding op Voordekunst. Wat een creativiteit op die site, hoe inspirerend en wat zet het aan tot actie. Er diende een verhaaltje te komen, geen probleem dat is aan mij besteed. Maar dan… Ook een filmpje waarin je je project toelicht. Ik denk in beeld maar het maken ervan laat ik liever aan anderen over. Door eigen onhandigheid in deze verloren we tijd. Kostbare tijd meenden we. Na gepruts, de juiste mensen ingehuurd en voila, daar waren we dan. Met uiteindelijk nog maar twee weken te gaan tot het festival, ging Poëzie aan de waterkant online.
De eerste donatie kwam van mijn zoon, lief maar doordat hij het geld overmaakte terwijl ik ingelogd stond leek het alsof we aan ons zelf doneerden. Met behulp van Voordekunst werd het foutje snel recht gezet. Er zouden nog meer beginneronhandigheden volgen maar het begin was er!
Tussen mij en mijn collega was de taakverdeling snel duidelijk, deze inzameling zou mijn project worden, hij heeft nou eenmaal andere kwaliteiten.
Het eerste geld van ‘vreemden’ kwam binnen. Ik checkte de site tig keer per dag, ieder uur tussen mijn andere werk door. Het spel om de knikkers had me in de greep. De meter liep op en ik liep door. Met flyers liep ik huizen, winkels, organisaties af om op te roepen tot doneren. Overal liet ik als een ware jehova’s getuige van de poëzie standvastig de boodschap horen en hield ik hier en daar een voet tussen de deur. Ondertussen op de Iphone het dwingende spelletje met het uitlopende groene balkje in de gaten houdend.
Op Facebook iedere dag updates waarbij mensen natuurlijk ook weer werden gevraagd om bij te dragen. Iedere keer een ander plaatje, verhaaltje, filmpje om het leuk te houden. Om niet ongelezen als een zeur het af te leggen tegen de 999 andere berichten die binnenkomen.
Het werkte. Het geld stroomde binnen. Op sommige dagen met bakken op andere dagen met lucifersdoosjes. Soms gebeurde er een dag niets. Dan ging ik gefrustreerd niet slapen om in bed te piekeren hoe het anders kon.
Crowdfunding is hard werken. Ik was blij dat mijn gebruikelijke opdrachtgevers vakantie vierden, zodat ik vrij was om door te bikkelen.
Mensen gaven gul, het feit dat Fonds 1818 de giften verdubbelde haalde velen over de streep. In tijden van crisis was hun geld opeens het dubbele waard. Een mooi cadeau. Door deze verdubbeling hoefden we niet te hoog in te zetten wat weer prettig was in verband met die korte twee weken.
De winst van dit alles: we kregen ons festival gefinancierd, we haalden 107% van het streefbedrag. Maar we werden ook geprikkeld om ons verhaal achter het festival weer heel duidelijk te krijgen. Waarom doen we dit, waarom vinden we het belangrijk en waarom zouden anderen ons daarin steunen? Het was mooi om mensen op deze manier te betrekken bij de totstandkoming van het festival. Ook geweldig om op het festival zelf deze grote betrokkenheid te voelen. Ik pikte vanaf mijn presentatieplaats alle donateurs eruit, ook degenen die niet genoemd wilden worden. Ik begroette ze en merkte dat we eenzelfde trots deelden, dit festival had doorgang gevonden door al onze bijdragen op welke manier dan ook.
Het was een goed spel. Al merkte ik halverwege het fundraisen dat ik vooral met de knikkers bezig was en bijna vergat dat we een mooi programma met bijzondere gasten gingen neerzetten. Vanaf dat moment kwam elk bedelbericht op Facebook met een gedicht of liedje van de dichters/muzikanten op het programma. Simpel, maar door de geldrace verloor ik waar het om ging ook een beetje uit het oog.
Uiteindelijk was Poëzie aan de waterkant 2012 een groot succes, zo’n 250 tot 300 mensen konden genieten van poëzie en songs. Dichters en muzikanten hadden in opdracht van ons, geïnspireerd door elkaar, nieuw werk gemaakt. Het publiek kreeg dus gloednieuwe gedichten en liedjes te horen. Dat deze kruisbestuiving niet alleen de bezoekers beviel bleek onlangs bij de presentatie van de debuutbundel van Kira Wuck bij Uitgeverij Podium. Daar speelde Olaf Caarls, de muzikant aan wie wij haar gekoppeld hadden.
Wij kijken terug op een succesvolle crowdfunding die mede door de samenwerking met Fonds 1818 goed tot stand kwam. Deze ruggensteun gaf dat we onze donateurs behalve een beloning en het festival echt iets extra’s konden bieden.
Bedankt Voordekunst en bedankt Fonds 1818! Ik wens jullie een goede samenwerking toe waarbij veel projecten met eigen inzet, creativiteit en dat extra steuntje doorgang kunnen vinden!
Twee weken lang dag en nacht, uiteindelijk was ik blij dat het door ons eigen gepruts maar twee weken waren. Twee weken met een prachtig resultaat en om niet te vergeten waar het om gaat en ook jullie even te laten meegenieten, wil ik afsluiten met een gedicht.
Speciaal gemaakt voor Poëzie aan de waterkant door Vrouwkje Tuinman bij de muziek van I’m not Mukowski.
De klok gelijk
Het is een lang verhaal dat steeds maar niet beginnen wil.
De hoofdpersoon, dat zal jij wel zijn, houdt zichzelf
een hand boven het hoofd en wacht nog even,
pakt een masker om te slapen, uit de ladekast. Duidend op
de domme haast die voorbijgangers drijft stuurt hij,
stuur jij, bedoel ik, een out of office die verwijst
naar iemand anders die helaas vandaag ook even
niet bereikbaar is. Altijd gaat het nu beginnen.
Niemand zet een wekker.